Ένας Αληθινός Φίλος

Αυτή τη φορά ο Χάλστρεμ, μετά το «My Life as a Dog» (1985 – υποψηφιότητα Όσκαρ Ταινίας και Σεναρίου), το «Hachiko: Η Ιστορία ενός Σκύλου» (2009) και την πρώτη ταινία της σειράς αυτής (2017), κρατάει για τον εαυτό του τον ρόλο του επιβλέποντος παραγωγού αφήνοντας την σκηνοθεσία στην Γκέιλ Μανκούζο, δις βραβευμένη με Έμμυ τηλεοπτική σκηνοθέτιδα. Όχι αναπάντεχα, η τηλεοπτική «πάθηση» μεταφέρεται και εδώ.

Είναι μόνιμο σημείο τριβής η άποψη περί της τηλεοπτικότητας ενός κινηματογραφικού προϊόντος και του γιατί (ή αν…) αυτό αποτελεί μειονέκτημα. Οι λάτρεις της τηλεόρασης τσιμπάνε πάντα και οι λάτρεις του σινεμά επαίρονται και ακκίζονται για την υποτιθέμενα ευνοϊκή για το σινεμά αντιπαραβολή. Στην πραγματικότητα η διαφορά είναι αισθητικής τάξεως και προκύπτει από το ίδιο το μέσο. Τις διαστάσεις της εικόνας του, τους χρονικούς περιορισμούς, την οικονομία. Η τηλεόραση δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τις άκρες του περιορισμένου της κάδρου, δεν επωφελείται από την ψυχολογία του χώρου που χαρίζει η μεγάλη εικόνα. Δεν έχει επίσης λόγο να στριμώξει ότι έχει να πει σε δυο ώρες, δεν απαιτείται να περικόπτει, χρειάζεται να υπενθυμίζει, να επαναλαμβάνει, δεν έχει το προνόμιο της αδιάκοπης προβολή της ολότητας του έργου.

Ωστόσο, ο έτσι κι αλλιώς αγαπητότατος (μην κοιτάτε τα αστεράκια) «Αληθινός Φίλος» βρίσκει ένα λιγότερο συνηθισμένο – και μάλλον «παλιό» - χαρακτηριστικό της τηλεοπτικής αφήγησης. Προτιμά τον πολλαπλασιασμό του οριζόντιου από την εμβάθυνση του κάθετου. Αυτό σε συνδυασμό με την βουδιστική προσέγγιση του θέματος (η ψυχή ενός σκύλου σε διαφορετικά – σκυλίσια βέβαια πάντα - σώματα) προσθέτει μια αναγκαστική συνθήκη που θέλει την ιστορία να διατρέχει χρόνια και ζαμάνια. Κι έτσι είτε για ενδοοικογενειακούς καυγάδες μιλάμε ή για καρκίνο, όλα τα περνάμε σ’ ένα μετεμψυχωτικό (και λίαν αισιόδοξο) «γρήγορο» που δεν προλαβαίνει να αναπτυχθεί και να το αφομοιώσεις.

Από την άλλη μικρό το κακό. Τα σκυλάκια είναι καταπληκτικά, η φημισμένη άνευ όρων πίστη τους αποκτά την μεταφυσική της δικαίωση, οι ιστορίες του ανθρώπων μοιάζουν παροδικές μπροστά στην αγάπη που χαρίζουν αυτά τα πλάσματα. Ταυτόχρονα ο θάνατος, που είναι κεντρικό μέλημα της ιστορίας, εξορκίζεται από την βουδιστική επάνοδο, ηττάται εμπρός στην αγάπη. Απλώς αν υπήρχε μια καλύτερη μυθοπλασία θα μιλούσαμε για μια ταινία που θα έπαιζε στα ίσα τις παιδικές του είδους πολύ περασμένων δεκαετιών και θα έπαιζε στο γήπεδο των καλύτερων – όπως ας πούμε το σταθερά πολυαγαπημένο «Hachiko».