Bohemian Rhapsody

Η πολύπαθη ταινία για τον Φρέντι Μέρκιουρι και τους Queen, που γνώρισε από καθυστερήσεις και αλλαγές πρωταγωνιστή μέχρι την απόλυση του σκηνοθέτη Μπράιαν Σίνγκερ («X-Men») λίγες εβδομάδες πριν την ολοκλήρωση των γυρισμάτων, μπορεί να καμαρώνει για έναν εξαιρετικό Ράμι Μάλεκ («Mr. Robot») ο οποίος δίνεται ολόψυχα στο ρόλο του θρυλικού frontman. Και εκείνος είναι ομολογουμένως ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει τούτη η αρκετά μαγκωμένη ως προς λεπτομέρειες της προσωπικής ζωής του Μέρκιουρι βιογραφία (PG-13 γαρ), στην προσπάθεια να σκιαγραφήσει μία larger than life προσωπικότητα που λατρεύτηκε όσο ελάχιστες για το ανεπανάληπτο ταλέντο της.

Το «Bohemian Rhapsody» ωστόσο έχει αρκετά ακόμα να προσφέρει πέραν της αξιομνημόνευτης και εξαιρετικά απαιτητικής σωματικά ερμηνείας του Μάλεκ. Όπως η ιδιαίτερη έμφαση που δίνει στο πώς γράφτηκαν μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του γκρουπ. Χαρακτηριστική ως προς αυτό είναι η σεκάνς όπου η μπάντα «χτίζει» βήμα βήμα το ανυπέρβλητο Bohemian Rhapsody, ενώ γενικά η αναβίωση κομβικών σταθμών στην πορεία των Queen - από την πρώτη τους εμφάνιση στο BBC μέχρι τα live τους - είναι από άποψη κατασκευής, το λιγότερο εντυπωσιακή. Έπειτα, έρχεται να προστεθεί η λεπτομέρεια στα λεγόμενα «τεχνικά» σημεία. Όπως η χρωματική παλέτα της φωτογραφίας που ακολουθεί την αισθητική της κάθε εποχής, ξεκινώντας από τις αρχές των ‘70s για να φτάσει στα πιο ντίσκο ‘80s, ή η προσήλωση στη λεπτομέρεια σε ό,τι αφορά π.χ. την εμφάνιση του Μέρκιουρι. Όλα αυτά είναι ενδεικτικά μιας παραγωγής που έχει τα μέσα και τον τρόπο να αναβιώσει τέτοιας κλίμακας ιστορίες.

Η αναβίωση κομβικών σταθμών στην πορεία των Queen - από την πρώτη τους εμφάνιση στο BBC μέχρι τα live τους - είναι από άποψη κατασκευής, το λιγότερο εντυπωσιακή.

Το φιλμ ξεκινά και κλείνει με την ιστορική εμφάνιση των Queen στο Γουέμπλεϊ το ‘85, στο πλαίσιο του Live Aid. Ως ένα βαθμό, η ταινία μοιάζει να έχει γυριστεί με σκοπό να φτάσουμε κάποια στιγμή σε αυτή την παθιασμένη και σαρωτική κορύφωση, όπου αναπαριστά πιστά και σχεδόν σε πραγματικό χρόνο εκείνο το επικό 20λεπτο τους επί σκηνής. Στο ενδιάμεσο, βλέπουμε έναν νεαρό μετανάστη από τη Ζανζιβάρη που βιώνει μια συγκρουσιακή σχέση με τον συντηρητικό πατέρα του, να γνωρίζει στο Λονδίνο του 1970 μία τριάδα συνομηλίκων, τους Μπράιαν Μέι, Ρότζερ Τέιλορ και Τζον Ντίκον. Μία συνάντηση που φυσικά γέννησε τους Queen.

Αν μη τι άλλο, το νέο φιλμ του Σίνγκερ - γιατί παρά την απόλυση εξακολουθεί να πιστώνεται το σκηνοθετικό credit - έχει σκοπό να γιορτάσει τη μουσική ιδιοφυία μιας μπάντας που έγινε νούμερο ένα παίρνοντας ρίσκα και πηγαίνοντας τη ροκ και την ποπ εκεί όπου κανείς δεν την είχε προηγουμένως φανταστεί. Την ίδια στιγμή, αποτελεί αναμφίβολα ένα πορτρέτο του Μέρκιουρι που εστιάζει στις έντονες προσωπικές του μεταβάσεις, εντός και εκτός Queen. Σε αυτό το σημείο, αξίζει να επισημάνουμε η σημαντική προσοχή που δίνεται στις συχνά ηλεκτρισμένες δυναμικές μεταξύ του Φρέντι και των άλλων μελών του γκρουπ. Γεγονός που ευνοεί τη φιλμική ανάπτυξη των χαρακτήρων τους, χαρίζοντας παράλληλα στο φιλμ το χώρο να ειπωθούν μερικές απολαυστικά αστείες στιχομυθίες.

 Όμως πέρα από τα παραπάνω, το «Bohemian Rhapsody» δείχνει να είναι κατά βάθος μια ταινία για τη σημασία της οικογένειας. Όπου οικογένεια για τον ηγέτη των Queen, βάλτε εδώ τόσο τους δικούς του όσο και το ίδιο το συγκρότημα, μιας και ο ίδιος έτσι συνήθιζε να το αποκαλεί. Ως ένα βαθμό, όλη η ιστορία του Φρέντι Μέρκιουρι, τουλάχιστον με βάση των πώς αποτυπώνεται εδώ, αποτελεί ένα ταξίδι δυνατών συγκινήσεων και αναταράξεων που έγινε προκειμένου να έρθει σε ειρήνη όχι μόνο με τα μέσα του, αλλά με ό,τι εκείνος αντιλαμβάνεται ως οικογένεια.

Ωστόσο, όλα αυτά τα ασφαλώς κομβικά στην πορεία του Μέρκιουρι (και κατ’ επέκταση των Queen) σημεία που ξεκινούν από τη μη αποδοχή του πατέρα, περνούν στη σχέση ζωής με τη Μαίρη Όστιν, συνεχίζουν με την αντίσταση στο να συμφιλιωθεί με την ομοφυλοφιλία του και εκτείνονται ως την προσωρινή διάλυση της μπάντας απόρροια κακών συναναστροφών πριν έρθει η επανένωση όταν πλέον το AIDS του έχει χτυπήσει μοιραία την πόρτα, ο Σίνγκερ τα προσεγγίζει κάπως διεκπεραιωτικά, με αμβλυμένη την όποια διάθεση να δείξει κάτι «ακατάλληλο» και τελικά με μια συναισθηματική ουδετερότητα που μοιάζει να διατηρεί απόσταση ασφαλείας από το πραγματικό εστιακό βάθος της ιστορίας. Κάπου εδώ ο βραχνάς της «καταλληλότητας» φαίνεται να στερεί από μια έτσι κι αλλιώς ακαδημαϊκής λογικής βιογραφία το δικαίωμα να περάσει πίσω από την καλογυαλισμένη και φροντισμένη επιφάνεια των γεγονότων που αναπαριστά.

Έστω και σε ένα πλαίσιο υπερβολής πάντως, θα μπορούσε ίσως να πει κανείς πως το «Bohemian Rhapsody» είναι «κατάλληλο» να το δει ένας γονιός που παλεύει να συμφιλιωθεί με τη διαφορετικότητα και τις επιλογές του παιδιού του. Σαν τον Μπόμι Μπουλσάρα, τον πατέρα του Μέρκιουρι. Ένας τέτοιος γονιός θα ζητούσε ίσως να μάθει μόνο τα απαραίτητα, δίχως να σκαλίζει λεπτομέρειες. Έτσι, στην ταινία η κοκαΐνη εμφανίζεται φευγαλέα σαν ένα σκονισμένο τραπεζάκι, ενώ τις σεξουαλικές προτιμήσεις του Μέρκιουρι τις γνωρίζουμε βλέποντάς τον να ακολουθεί απλά έναν άγνωστο άντρα σε δημόσια τουαλέτα. Και αυτό αποτελεί μια αισθητική επιλογή που, στα μάτια μου τουλάχιστον, μοιάζει ασύμβατη με την προσπάθεια να σκιαγραφηθεί η πορεία ενός ανθρώπου που πάλεψε σκληρά πριν αποδεχτεί την σεξουαλικότητά του. Και που, ας μην το ξεχνάμε, ερμήνευσε το I want to break free.