Αγαπημένο μου Ημερολόγιο - ταινιες || cinemagazine.gr

Αγαπημένο μου Ημερολόγιο

Cario Diario

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

1993
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Ιταλία, Γαλλία
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Νάνι Μορέτι
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Νάνι Μορέτι
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Νάνι Μορέτι, Τζένιφερ Μπιλς, Ρενάτο Καρπεντιέρι, Κάρλο Ματσακουράτι, Ρομπέρτο Νόμπιλε
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Τζιουζέπε Λάντσι
    ΜΟΥΣΙΚΗ:Νικόλα Πιοβάνι
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 100'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Strada
    Αγαπημένο μου Ημερολόγιο

Αγαπημένε μας Γιώργο... Η ταινία του Νάνι Μορέτι «Cario Diario» ήταν μία από τις αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Τζιώτζιου, ιδρυτή του Περιοδικού Σινεμά και των Νυχτών Πρεμιέρας. Με την ευκαιρία της επανακυκλοφορίας της αναδημοσιεύουμε την κριτική που είχε γράψει το 1994. Μία καλή ευκαιρία για να ομολογήσουμε ξανά πως το πνεύμα, οι λέξεις, η σινεφιλία και η παρουσία του μας λείπουν πολύ.

Λίγοι σκηνοθέτες μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν γιατί, απλούστατα, ό,τι κι αν κάνουν είναι σινεμά. Όπως ο Μορέτι. Ποιος άλλος θα μπορούσε να ξεκινήσει μια ταινία ανεβαίνοντας στη βέσπα του για να μας ξεναγήσει στις γειτονιές της Ρώμης; Ποιος άλλος θα μπορούσε να παραδεχτεί ότι το «Φλάσντανς» άλλαξε τη ζωή του; Ποιος θα 'τρεχε στην κορυφή του Στρόμπολι για να μάθει από ένα γκρουπ αμερικανών τουριστών τη συνέχεια του Τόλμη και Γοητεία»; Και, αν δεν πειστήκατε, ποιος άλλος θα μπορούσε να κάνει τον καρκίνο του κωμωδία;

Αγαπητοί αναγνώστες, με όλο το σεβασμό που έχω για σας, σας διαβεβαιώνω ότι βρίσκεστε μπροστά σε μια κινηματογραφική ιδιοφυΐα και αν δε δείτε το «Αγαπημένο μου Ημερολόγιο», ο χαμένος δε θα είναι ο Μορέτι, αλλά εσείς. Γιατί η περιήγηση δε σταματάει εκεί που τα σπίτια θα μπορούσαν να είναι οι μοναδικοί ήρωες μιας ιστορίας ούτε, φυσικά, εκεί που «μυρίζει παντόφλα και βιντεοκασέτα» και ο Μορέτι βιάζεται να απομακρυνθεί, γκαζώνοντας τη βέσπα του. Συνεχίζει στα Αιολικά Νησιά, όπου ο Νάνι ψάχνει λίγη ησυχία για να γράψει ένα σενάριο και καταλήγει στους γιατρούς, που προσπαθούν να ανακαλύψουν την αιτία μιας επίμονης φαγούρας του σκηνοθέτη. Από το 1976, που ο Μορέτι εισέβαλλε σαν ταύρος στα ήδη λιμνάζοντα νερά μιας παρακμάζουσας κινηματογραφίας με την πρώτη του ταινία «Είμαι Ένας Αυταρχικός», ως την «Palombella Rossa» του 1989, είχαν μεσολαβήσει άλλες τέσσερις ταινίες, η μια πιο ώριμη από την άλλη («Ecce Bombo», «Sogni d' Oro», «Bianca» και «La Messa e Finita» - Αργυρή Άρκτος στο Βερολίνο το 1986) με συνδετικό κρίκο έναν ήρωα με το ίδιο όνομα (Μικέλε Απιτσέλα), που ήταν άλλοτε φοιτητής, άλλοτε σκηνοθέτης, άλλοτε καθηγητής, άλλοτε παπάς και πάντα ο... Μορέτι. Με το «Αγαπημένο μου Ημερολόγιο», ο σκηνοθέτης απαλλάσσεται από το alter ego του κι από τις εξωστρεφείς νευρώσεις του και γίνεται ο Νάνι Μορέτι, ένας «υπέροχος σαραντάρης», που έμαθε πια να ζει, χωρίς να εξοργίζεται, σ' έναν εχθρικό κόσμο.

Αν το σινεμά μπορεί να είναι τόσο απλό, τόσο εύκολο και τόσο δυνατό, τότε  αυτός που  το κάνει θα ζει για πάντα στις καρδιές μας

Το σινεμά του Μορέτι είναι, ίσως, πιο κοντά σ' αυτό του Τατί παρά σ' εκείνο του Γούντι Άλεν, ένα ακόμα βήμα προς μια κωμωδία μη σωματική, ένα εγκεφαλικό μπουρλέσκ, που έχει να κάνει με τη σύγχυση του μοντέρνου ανθρώπου. Αν προτιμάτε, ο Μορέτι είναι μια συνέχεια του Πίτερ Σέλερς από το «Πάρτι»: είναι λίγο κουνημένος, αλλά όχι ακριβώς τρελός (και σίγουρα όχι επικίνδυνος). Στο «Αγαπημένο μου Ημερολόγιο», ο ήρωας - Μορέτι δεν εμποδίζει πια τη λειτουργία των πραγμάτων, έχοντας καταλάβει πως δεν μπορούμε πλέον να γελάμε ή να παραπονιόμαστε για τη δυσλειτουργία του κόσμου, είναι η λειτουργία του, αντίθετα, που έχει καταντήσει για γέλια. Οι γειτονιές, τα νησιά, οι γιατροί, περιγράφονται από το σκηνοθέτη σαν απομονωμένες κοινότητες «αρχιπέλαγα» που δεν επικοινωνούν μεταξύ τους.

Το σινεμά του Μορέτι παίρνει πάντα την ευθύνη του προσωπικού, διαθέτει όμως τόσο ταλέντο, τόση τόλμη, τόση ελευθερία, τόσο αυτοσαρκασμό και τόση αυθεντικότητα, που κανείς δεν μπορεί να το κατηγορήσει για «ναρκισσιστικό». Ποτέ ένα Εγώ δε μίλησε τόσο άμεσα για μας τους ίδιους, για κείνα τα πράγματα που έχουν αξία για όλους. Με μια απίστευτη θέληση και μια τρελή αισιοδοξία, ο Μορέτι γυρνάει την πλάτη στο μελαγχολικό ρετρό («παλιά ήταν καλύτερα») και ξαναβάζει το σινεμά στην καρδιά της λαϊκής κουλτούρας, χαρίζοντάς μας δύο ώρες ανέλπιστης ευτυχίας. Όταν τα φώτα ανάψουν, είμαστε σίγουροι πώς αν το σινεμά μπορεί να είναι τόσο απλό, τόσο εύκολο και τόσο δυνατό, τότε  αυτός που  το κάνει θα ζει για πάντα στις καρδιές μας. Γιώργος Τζιώτζιος

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ (τεύχος 51, Νοέμβριος 1994)

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Αγαπημένο μου Ημερολόγιο
  • Αγαπημένο μου Ημερολόγιο