Οι Άγγελοι του Τσάρλι

Σίκουελ που περισσότερο μοιάζει με reboot, η νέα γενιά των «Αγγέλων του Τσάρλι» αποτελεί ακόμα ένα δείγμα ανακύκλωσης χολιγουντιανού franchise που παρά το γερό ρετουσάρισμα αδυνατεί να καλύψει την τυποποιημένη φύση του. Την παλιά φρουρά των Ντίαζ, Μπάριμορ και Λιου διαδέχονται η γνώριμη Κρίστεν Στιούαρτ, η ανερχόμενη Ναόμι Σκοτ («Αλαντίν») και η πρωτοεμφανιζόμενη Έλα Μπαλίνσκα, σε μία κωμική περιπέτεια με κατεύθυνση το νεανικό και έμφαση το γυναικείο κοινό.

Στη ανανεωμένη τους εκδοχή οι «Άγγελοι» στελεχώνουν ένα παγκόσμιο δίκτυο πρακτόρων το οποίο χειρίζονται όχι ένας αλλά πολλοί Μπόσλι. Τη μία εξ αυτών των Μπόσλι υποδύεται η Ελίζαμπεθ Μπανκς, η οποία εδώ σκηνοθετεί με διεκπεραιωτική επάρκεια ενώ υπογράφει ένα σενάριο διπλής ανατροπής (γιατί η μία φαντάζει προφανώς λίγη) που θέλει να δείχνει περισσότερο υποψιασμένο απέναντι στα διακυβεύματα της σύγχρονης γυναίκας. Πρόθεση που βγάζει μάτι από την φουλ εμψυχωτική νότα των τίτλων αρχής.

Ως προς τη συγκεκριμένη ατζέντα η Σαμπίνα (Στιούαρτ) - ο πιο ατίθασος των «Αγγέλων» - επιχειρεί να αντικατοπτρίσει μέρος της όλης προβληματικής καθώς μας εκθέτει το παρελθόν της, την ώρα που η Ελένα (Σκοτ) κινείται στο πρότυπο της αναδυόμενης ηρωίδας που βρίσκει μέσα της τη φωνή και τη δύναμη που τόσο έχει ανάγκη.

Αισθητά μετριασμένη η ρετρό διάθεση σε σχέση με τα δύο προηγούμενα φιλμ

Η τελευταία μάλιστα διατηρεί κομβικό ρόλο στην πλοκή καθώς δεν ξεκινά ως «Άγγελος» αλλά υποψήφιο προς στρατολόγηση μέλος της ομάδας που δεν έχει την παραμικρή σχέση με πρακτοριλίκια. Συγκεκριμένα τη γνωρίζουμε ως επιστημονική σύμβουλο ενός επιχειρηματικού κολοσσού που δραστηριοποιείται στο χώρο της ηλεκτρικής ενέργειας (μια αντίστοιχη Tesla αν προτιμάτε) και ο οποίος έχει στα σκαριά μια ριζοσπαστική τεχνολογία που στα λάθος χέρια μπορεί να γίνει το τέλειο φονικό όπλο. Το αφεντικό της Ελένα αγνοεί φυσικά τις διστακτικές της συστάσεις, ο σκοπός του είναι προφανώς σκοτεινός, η τεχνολογία βρίσκεται ήδη στο στόχαστρο συμφερόντων, η μπάλα παίρνει μοιραία και την κοπέλα, οι «Άγγελοι» επεμβαίνουν να σώσουν εκείνη και τον κόσμο και τα υπόλοιπα μπορείτε εύκολα να τα φανταστείτε.

Μέσα στην όλη του τυπολατρία, το φιλμ της Μπανκς προσφέρει κάμποση συμπαθητικά χορογραφημένη δράση με την εμφανή συνδρομή ειδικών εφέ, έχει κάπου κάπου και την πλάκα του, έχει και τον κοσμαγάπητο Πάτρικ Στιούαρτ στο ρόλο ενός Μπόσλι σε διαδικασία συνταξιοδότησης, σε μια παρουσία βετεράνου προορισμένη να αντισταθμίσει εκείνη του Μπιλ Μάρεϊ στην ταινία του 2000 που πρωτομετέφερε το franchise από τη μικρή στη μεγάλη οθόνη. Ταυτόχρονα χαρακτηρίζεται από μία αισθητά μετριασμένη ρετρό διάθεση σε σχέση με τα δύο προηγούμενα φιλμ καθώς και μια δόση αχρείαστης σοβαροφάνειας. Η τελευταία μάλιστα του στοιχίζει αρκετά, κυρίως επειδή εκθέτει μειονεκτήματα όπως η άκαμπτη αλληλουχία μεταβάσεων μιας πλοκής που υπηρετεί πιστά το προκάτ σχήμα πρόβλημα / λύση, επόμενο πρόβλημα / νέα λύση κ.ο.κ.

Φυσικά δεν παίρνει πολύ χρόνο να καταλάβει κανείς πως πίσω από όλη τη σάλτσα των νέων «Αγγέλων του Τσάρλι» ο κακός της υπόθεσης είναι η σκοτεινή πλευρά της τεχνολογικής εξέλιξης σε συνδυασμό με την έλλειψη εταιρικής ευθύνης και βέβαια την απληστία, με τη μάχη εναντίον του παίζεται ως επί το πλείστον πάνω στο δίπολο γυναίκα-άντρας.