Πορφυρά Ποτάμια

Ο φακός του σκηνοθέτη μας εισάγει στον κλειστοφοβικό εφιάλτη σαδιστικά, σχεδόν ανέντιμα: κλειδωμένος σε κοντινό πλάνο μας υποχρεώνει να περιεργαστούμε ένα πτώμα που ανακαλύπτεται στις παγωμένες βουνοκορφές των γαλλικών Άλπεων και «κατοικείται» από σιχαμερά έντομα που βρήκαν τροφή στις πληγές του. Αποτρόπαιες εκδορές, χέρια τεμαχισμένα από τον καρπό και μάτια βγαλμένα, με τις κόρες γεμάτες από βρόχινα δάκρυα. Ο Κασοβίτς έχει, όπως πάντα, την προσοχή μας.

Το 1998 κυκλοφορεί το ομώνυμο βιβλίο και γίνεται αυτομάτως μπεστ σέλερ. Οι απανταχού αναγνώστες ομολογούν ότι ξεκινώντας να διαβάζουν δεν μπορούσαν να σταματήσουν, καθώς εγκλωβίζονταν στο σκοτεινό μικρόκοσμο, απορροφούνταν από την κλιμακούμενη δράση και ακολουθούσαν υπνωτισμένοι τους σύνθετους χαρακτήρες. Το να γίνει ταινία ένα τόσο ζωντανό βιβλίο ήταν θέμα χρόνου, αλλά θα έπρεπε να απλοποιηθεί χωρίς να χάσει την υποβλητικότητά του, να κινηματογραφηθεί από ένα δημιουργό που ξέρει να χειρίζεται ευφάνταστα τη βία και να «υλοποιηθεί» από ηθοποιούς ικανούς να επιβάλλουν την παρουσία τους χωρίς πολυτέλεια κεφαλαίων περιγραφής.

Παρακολουθώντας την οπερετική σχεδόν προσπάθεια του Κασοβίτς να δημιουργήσει σασπένς αλά  Φίντσερ, διακρίνει κανείς την αγωνία του γαλλικού σινεμά να σπάσει τη σιωπή των αμνών του και να παράγει κάτι ισάξιο των επιτυχημένων χολιγουντιανών αρχέτυπων. Αυτό δε θα ήταν μεμπτό αν το σενάριο κατέληγε στην ανάλογη κλιμάκωση ενός «what's-in-the-box?». Παρ' ολο που η ατμόσφαιρα και ο ρυθμός επιβάλλουν το σινεφίλ χτυποκάρδι και η αγέρωχη φιγούρα του Ρενό δένει με το αεικίνητο ταμπεραμέντο του Κασέλ, το κείμενο στερείται βάθους, καθαρότητας και αληθοφάνειας και όλη η εικαστική φαντασμαγορία βίας κάνει μια τρύπα στους αλπικούς πάγους... Πόλυ Λυκούργου