Έμα

Στο δελτίο τύπου που συνόδευε την ταινία, ο χιλιανός σκηνοθέτης Πάμπλο Λαραΐν («Post Mortem», «No», «Neruda») αναφέρει πως ήθελε να αναδείξει το μεγάλο πρόβλημα του συστήματος υιοθεσιών, όπως αυτό λειτουργεί στην πατρίδα του. Το κάνει όντως, αφιερώνοντας δυο μεγάλες σκηνές, αλλά ξεμπερδεύει νωρίς μεταπηδώντας σε κάτι άλλο. Παράλληλα προσπαθεί να αναλύσει την κατάρρευση ενός γάμου δυο ελεύθερων πνευμάτων, καλλιτεχνών με δημιουργικές ιδέες που τους οδηγούν σε σύγκρουση, αλλά και μια ιδιόμορφη επανάσταση μιας ομάδας γυναικών που αφοσιώνεται στο ρεγκετόν σχεδόν ως πολιτική απόφαση. Μπερδευτήκατε; 

Η «Έμα» καταπιάνεται με πολλά και ο Λαραΐν μοιάζει περισσότερο να διασκεδάζει με τη δημιουργία μικρών χορευτικών video clip μέσα σε αυτήν, παρά να αγχώνεται ώστε να δημιουργήσει κάτι με συνοχή. Ο συνδετικός κρίκος όσων γίνονται είναι η ίδια η πατρίδα του, από το πως βλέπει τους καλλιτέχνες ως τις ανάγκες που έχει για μια γενικευμένη κοινωνική αλλαγή για να προχωρήσει μπροστά, όμως η ματιά του σκηνοθέτη δεν έχει σχέση με αυτή των προηγούμενων ταινιών που έκανε στη χώρα, μοιάζοντας περισσότερο με δημιουργικό διάλειμμα πριν από κάτι σπουδαιότερο. Δυσκολεύεται να καθοδηγήσει τη Μαριάννα ντι Τζιρολάμο στο βασικό ρόλο της ταινίας, ενώ αφήνει το γνωστότερο όνομα που έχει στο καστ του, τον Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, να περιφέρεται αλλάζοντας συμπεριφορά με τρόπο που σε κάνει να απορείς αν πρόκειται για τον ίδιο χαρακτήρα. Αυτή η ασυνέχεια, που πρωτίστως ξεκινά από το σενάριο, αντικαθίσταται από βιντεοκλιπίστικες σκηνές γεμάτες σεξουαλική έκσταση από ένα σημείο και έπειτα, που οδηγούν σε ένα μάλλον υπερβολικό φινάλε το οποίο προσπαθεί να συμμαζέψει τα όλο και πιο σκόρπια αφηγηματικά κομμάτια μιας ταινίας που μοιάζει με βίαια συρραφή περισσοτέρων.