Hellboy: Ξαναγύρισα από την Κόλαση

Το reboot του κινηματογραφικού «Hellboy» αφήνει πίσω τις ταινίες του Ντελ Τόρο που ήταν περισσότερο κοντά στο στυλ του σκοτεινού παραμυθιού, πραγματοποιώντας μια ξεκάθαρη στροφή προς το gore. Αλλά το πολύ gore όμως. Γιατί η νέα εκδοχή του δημοφιλούς ήρωα κόμικ, μισού δαίμονα και μισού ανθρώπου, που δημιούργησε ο Μάικ Μινιόλα μας έρχεται με μια ακατάλληλη για ανηλίκους σήμανση που δεν αφήνει περιθώρια για παρεξηγήσεις, υποσχόμενο πλάι στη γνωστή αθυροστομία του οξύθυμου Hellboy άγριες σκηνές βίας που περιλαμβάνουν αποκεφαλισμούς, διαμελισμούς και άλλα τέτοια χαριτωμένα.

Το «Hellboy: Ξαναγύρισα από την Κόλαση» υπογράφει ο Βρετανός Νιλ Μάρσαλ της κλειστοφοβικής «Καθόδου» (2005) και ως προϊόν έρχεται έξυπνα να τοποθετηθεί ακριβώς ανάμεσα στην υπερηρωική ταινία και το horror, δύο είδη που τελευταία τα πάνε περίφημα στα ταμεία (αν για το πρώτο είναι αυτονόητο, για το δεύτερο αρκεί να θυμίσουμε περιπτώσεις σαν το «Τρέξε!», το πρόσφατο «Εμείς», ή το ακόμα πιο φρέσκο «Pet Sematary» που κάνει δυναμικό άνοιγμα).

 

Αντί του Πέρλμαν, τον ρόλο του Hellboy αναλαμβάνει εδώ ο Ντέιβιντ Χάρμπορ (ο σερίφης του «Stranger Things»). Απέναντί του θα βρει τη Μίλα Γιόβοβιτς στο ρόλο της μάγισσας Νίμουε, η οποία επιστρέφει αιώνες μετά την εξουδετέρωσή της για να γυρέψει εκδίκηση και να αφανίσει την ανθρωπότητα. Μόνο που η προσπάθεια του Hellboy να αποτρέψει τα χειρότερα δε θα είναι απλή υπόθεση, καθώς το παιδί απ’ την κόλαση κουβαλά στις πλάτες του μια εξίσου ζοφερή προφητεία για το τέλος του κόσμου.

 

 

Ως reboot που είναι, το νέο «Hellboy» αναλαμβάνει να μας συστήσει εξαρχής μέσα από φλασμπάκ όλη την ευφάνταστη μυθολογία γύρω από τον βασικό ήρωα, η οποία περιλαμβάνει από τον Βασιλιά Αρθούρο και τον μάγο Μέρλιν μέχρι τους ναζί και τον Ρασπούτιν. Στον βασικό άξονα της πλοκής ωστόσο, καθοριστικό ρόλο θα παίξουν πλάι στον Hellboy ο «πατέρας» του, καθηγητής Μπρουμ (τον παίζει ο Ίαν ΜακΣέιν που είναι ταμάμ να υποδύεται την πατρική φιγούρα), η νεαρή Άλις (στο ρόλο η ηθοποιός-αποκάλυψη του «American Honey», Σάσα Λέιν) και ο ταγματάρχης Μπεν Ντέιμιο (ο Ντάνιελ Ντάε Κιμ του «Lost»).

 

Παρά το μέγεθος της παραγωγής που έχει αναλάβει και του όγκου του υλικού που καλείται να διαχειριστεί ώστε να βγάλει ένα χορταστικό θέαμα με αρχή, μέση και τέλος, ο Νιλ Μάρσαλ κάνει φιλότιμη προσπάθεια να προσδώσει από νωρίς ένα ρυθμό στο φιλμ, με το να εδραιώσει ισορροπημένα την ιστορία τόσο σε ό,τι αφορά το παρόν, όσο και το παρελθόν του ήρωα. Ως προς αυτό δεν ξεχνά να αξιοποιήσει το σκοτεινό και ενήλικο χιούμορ που χαρακτηρίζει το κόμικ του Μινιόλα, δίνοντας παράλληλα την ενδεδειγμένη βαρύτητα στις σκηνές δράσης οι οποίες, όσο περνά η ώρα γίνονται όλο και πιο γενναιόδωρες σε ένα είδος gore που στα ντουζένια του βρίσκει πρόσφατο ταίρι μόνο στο οργιαστικό φινάλε του «Μικρού Σπιτιού στο Δάσος».

 

Κρατώντας πάντα υπόψη πως πρόκειται για ταινία με υπερήρωα, παραμένει αξιοπρόσεκτη η προσπάθεια των παραγωγών να τολμήσουν στους τομείς του είδους και της καταλληλότητας, γεγονός που υποθέτουμε πως θα ικανοποιήσει τους φίλους του κόμικ. Είναι όμως κρίμα που το νέο «Hellboy» καταλήγει από τη μέση και μετά τσακωμένο με κάθε έννοια ρυθμού, ωσάν να παραιτείται ξαφνικά από την όποια προσπάθεια να παραμείνει κανονική ταινία (περιπέτεια, τρόμου ή οτιδήποτε ενδιάμεσο).

 

Κι αυτό γιατί από κάποιο σημείο κι έπειτα κάνει σαν να παθαίνει αμόκ, κινούμενο σε ταχύτητες εντελώς αποδιοργανωτικές κατά τις οποίες δεν προλαβαίνεις να καταλάβεις πότε προέκυψε το «χ» πρόβλημα, πότε εξηγήθηκε από τον «ψ» χαρακτήρα, πότε έτρεξε η δράση-λύση και πότε περάσαμε στο άψε-σβήσε στην επόμενη υποπλοκή. Σαν να ξεφυλλίζεις βιαστικά δηλαδή με τον αντίχειρα τις υπόλοιπες σελίδες του κόμικ, επειδή μόλις αποφάσισες ότι παραιτήθηκες από κάθε απόπειρα να το διαβάσεις σοβαρά.