Στο Λαβύρινθο

Η φιλοδοξία και η εργατικότητα πάντως του ίδιου του Καρίζι δεν είναι καθόλου περιορισμένη. Μέσα σε 10 χρόνια έχει γράψει 10 βιβλία κι έχει μεταφέρει δύο από αυτά στο σινεμά μέσα στα δύο (2017-2019) τελευταία χρόνια. «Στον Λαβυρίνθο» μάλιστα, με δεδομένο τον Τόνι Σερβίλο, που είχε και στο ντεμπούτο του στο «Κορίτσι στην Ομίχλη», κλείνει και τον Ντάστιν Χόφμαν προσθέτοντας κι ένα κάποιο κύρος στο έργο.

Ένα θέμα βέβαια είναι αν όντως το χρειάζεται κύρος αυτό. Από τη μια ποτέ έργο δεν βλάφτηκε από καλό ηθοποιό, είναι αλήθεια. Ωστόσο ο Χόφμαν είναι τόσο υποχρησιμοποιημένος – έστω και σε καίριο ρόλο – που αν κάποιος θέλει να το δει για τον Χόφμαν,  μόνο την πληρότητα του να έχει δει τα άπαντα του ηθοποιού θα ικανοποιήσει.

Μια ταινία μπορεί και να μην είναι τόσο καλή, μπορεί όμως να έχει πρώτης ζήτησης όπλα στη φαρέτρα της και να είναι απολαυστική

Το έργο ωστόσο δεν είναι, επ’ ουδενί, προς αποφυγήν - αν και η αλήθεια είναι πως δεν οχυρώνεται και ιδιαίτερα απέναντι στην παραδοσιακή κριτική που κάτι τέτοια τα κατατάσσει στην «κατηγορία πτερού» και πάει παρακάτω. Η μανία του Καρίζι με την ατμόσφαιρα και το στιλιζάρισμα, το αναπόφευκτο μιας ασφυκτικής πλοκής «δέσμιας» της ανατροπής και η αποφυγή όπως ο διάολος το λιβάνι κάθε εμβάθυνσης ή ανακάλυψης έστω μιας θεματικής οξυγόνωσης, ηλεκτρίζουν την προαναφερθείσα κριτική και μπλοκάρουν το έργο από την «υποστήριξη».

Βέβαια ο θεατής, και ο κριτικός είναι και πολύχρονος, (οφείλει και να) είναι και ετυμολογικά ερασιτέχνης θεατής, δεν δεσμεύεται από τέτοιες αλυσίδες. Μια ταινία μπορεί και να μην είναι τόσο καλή, μπορεί όμως να έχει πρώτης ζήτησης όπλα στη φαρέτρα της και να είναι απολαυστική. Τουτέστιν χρήσιμη, εστιασμένη αφήγηση, συνεκτικό, εξυπηρετικό στιλ, συμπαγή πλοκή, καλές ερμηνείες. Και τούτο εδώ, έστω και με διάφορα πταίσματα εδώ κι εκεί, τα έχει όλα αυτά.

Ο ενήμερος σινεφίλ θα θυμηθεί ένα ξεπερασμένο σινεμά, που άνθισε το ‘80 και το ’90 (αλλά ανθεί στην τηλεόραση ακόμα πάντως), ο καλοπροαίρετος (σινεφίλ πάντα) θα βρει λατρευτικό συνδυασμό στο giallo και τον Ντέιβιντ Λιντς, ο συγχωρετικός θα ξεπεράσει την επιδερμικότητα επιμένοντας στην α λα παιχνίδι μυστηρίου σκηνοθεσία του Καρίζι. 

Στην εντελώς αινιγματική υπόθεση μια κοπέλας που απήχθη 15 χρόνια πριν και σε διαφορετικούς χρόνους (τότε Σερβίλο – τώρα Χόφμαν) παρακολουθούμε την εξιχνίαση της εξαφάνισης, πρέπει να προσέχεις πολύ τις λεπτομέρειες (αλήθεια αναλογιστείτε πόσα κουνέλια έχουμε δει στο σινεμά τον τελευταίο καιρό), όντως σα να παίζεις mystery στο PC, περιμένοντας το πλήρως ανατρεπτικό μπαμ του φινάλε, που θα κάνει τους μανιώδεις να τρέχουν να εξηγήσουν τα πώς και τα ποιος.
Είναι κι αυτή μια κάποια απόλαυση.