Ακαταμάχητος - ταινιες || cinemagazine.gr

Ακαταμάχητος

Irresistible

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2020
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΗΠΑ
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Τζον Στιούαρτ
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Τζον Στιούαρτ
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Στιβ Καρέλ, Κρις Κούπερ, Ρόουζ Μπέρν, Μακένζι Ντέιβις
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Μπόμπι Μπιουκόφσκι
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Μπράις Ντέσνερ
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 101'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Tulip
    Ακαταμάχητος

Πολιτική, σατιρική κομεντί, φτιαγμένη από τον Πάπα της αμερικανικής talk-show τηλεοπτικής πολιτικής σάτιρας, που επιτίθεται στο εκλογικό σύστημα της χώρας του και εκθέτει παθολογίες και παθογένειες μιας προβληματικής Δημοκρατίας.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Ένας Δημοκρατικός σχεδιαστής πολιτικών εκστρατειών (Στιβ Καρέλ), με την ρετσινιά της αποτυχίας της Χίλαρι Κλίντον το 2015, ανακαλύπτει μέσα από ένα viral βίντεο στο yt έναν εύγλωττο πρώην συνταγματάρχη σε μια ρεπουμπλικανική γωνιά του Γουισκόνσιν, και πιστεύει ότι ανακάλυψε το μέλλον των...Δημοκρατικών. Στο κατόπι τους όμως θα βρεθεί η ρεπουμπλικανική του νέμεση (μια κεφάτη Ρόουζ Μπερν) και ο πόλεμος των δημοτικών εκλογών θα ξεφύγει από κάθε έλεγχο.

Ορατές οι αρετές στην ιστορία που έφτιαξε ο Στιούαρτ ως σατιρικό όχημα της κριτικής του. Ο τεχνητός ιδεολογικός διαχωρισμός και ο ρόλος των ΜΜΕ, η οικονομική αδιαφάνεια και τα νομικά κενά στην χρηματοδότηση των υποψηφίων και τα τεράστια ποσά που κανείς δεν είδε, κανείς δεν έμαθε. Υπάρχουν και ανέλπιστες σπόντες στα Δημοκρατικά χούγια, που η άνωθεν τύφλωση και η εξαπλωμένη σοσιομιντιακή χαύνωση αδυνατούν να επισημάνουν και να διορθώσουν. Το σημαντικότερο εξ αυτών όχι άλλο από την αβυσσαλέα απόσταση της αυτάρεσκης νοοτροπίας των Ακτών («και λίγο του Ντάλας») από την λαϊκή βάση. Ο Στιούαρτ, κρατώντας ευτυχώς τον λαϊκισμό στο ελάχιστο (στο σημείο αυτό, αργότερα υποπίπτει), καταδικάζει τον σαλονάτο ναρκισσισμό της γλώσσας (δηλ. της ζωής) που κάθε διοικούσα κάστα αναπτύσσει για να συνεννοείται με τον...εαυτό της, ξεχνώντας όμως ότι δίπλα της (και απέραντα πέρα από δαύτην) ο κόσμος εξακολουθεί να γυρίζει - και να βγάζει κυβέρνηση.

...ζητούμενο δεν μπορεί να είναι ούτε μοναχά η καταγγελία πάνω στο χρήμα των εκστρατειών, ούτε το πώς θα γυρίσει ο τροχός και θα...κερδίσει κι ο φτωχός

Όχι πρωτότυπα, αλλά ωραιότατα, ο Στιούαρτ διατυπώνει την λίαν κριτική θέση απέναντι στο Κόμμα των Δημοκρατικών διαφαινόμενος δραματουργικά έμπρακτα πως οι Εκλογές χάνονται από ένα κόμμα που ισχυρίζεται εκείνο το we are the people (για όποιον θυμάται τον σκορσεζικό «Ταξιτζή» του), ενώ στην πραγματικότητα υπογραμμίζει το we, διότι δεν ξέρει απολύτως τίποτα σημαντικό για εκείνους των οποίων την ψήφο διεκδικεί. Κατά συνέπεια, λέει ο Στιούαρτ, οι Δημοκρατικοί παραδίδουν ολόκληρες έννοιες, φερ' ειπείν η περιλάλητη «Πατρίδα», στους αντιπάλους τους. Και χάνουν.

Βέβαια από το να έχεις να πεις κάτι καλό, να είσαι ένας γραφιάς με αίσθηση της σατιρικής αιχμής και να έχεις ένα γερό καστ να σε υπηρετεί, μέχρι να έχεις φτιάξει ένα καλό σατιρικό έργο, υπάρχει διαδρομή. Για μια εποχή την οποία η κοινωνική δικτύωση έχει μετατρέψει σε άνδρο λήθης και ασημαντότητας, ο Στιούαρτ δεν έχει το υλικό που θα τον βοηθήσει να μην έχει ξεχαστεί λίγη ώρα μετά την προβολή. Είναι κρίμα, γιατί είναι ενωτικός και γιατί υποστηρίζει (όσο μπορεί από την θέση προνομιούχου ιντελιγκέντσιας που κατέχει) λαϊκές θέσεις. Όμως εκεί που ένας Κάπρα θα διέπρεπε στην ρέουσα αφήγηση, τον φλεγόμενο ιδεαλισμό και το εν γένει πρώτης τάξεως υλικό, ο Στιούαρτ έχει αδεξιότητες, ασυναρτησία και...twist. Που δεν είναι κι άσχημο για τον κόσμο και τα κόλπα ενός κινηματογραφικού έργου, αν όμως δεν στηριχθεί, αποπροσανατολίζει. Και μετά την πλανεύτρα ανατροπή, η ταινία δυστυχώς απλώς τελειώνει, επαφιέμενη σε μια εξωαφηγηματική πρόζα, που την σπρώχνει προς μια θωπεία εκθειαστική της «λαϊκής καπατσοσύνης», αντί να προτείνει μια πολιτική λύση.

Τέλος, φεύγοντας από το σενάριο, η ταινία είναι μια απολύτως πεζοδρομιακά σκηνοθετημένη ταινία. Που κρατά φυσικά λόγω θέματος το ενδιαφέρον της, αλλά δεν έχει ούτε την όψη, ούτε τις αξέχαστες στιγμές, ούτε τον ρυθμό, ούτε το στυλ μιας καλής ταινίας. Είναι τελικά ίσως σαν μια καμπάνια των Δημοκρατικών με πρόσωπο την Χίλαρι Κλίντον το 2015 - ένας λόγος που η ταινία στην Αμερική στηλιτεύεται ως ετεροχρονισμένη: Καλοφτιαγμένη, γυαλιστερή, ρητορικά δεινή και απολύτως βέβαιη πως έπιασε τον ταύρο από τα κέρατα μη αφήνοντας ενδεχόμενο χωρίς να το έχει σκεφτεί. Όμως αν θες να κάνεις λαϊκό σινεμά «διαφωτισμού», πρέπει και να δείξεις ότι ξέρεις και λίγο παραπάνω τί θα πει να είσαι λαός. Και αυτό, ο εκλεκτός και πολυβραβευμένος σατιρικός των 22 Έμμι, όπως και ο ήρωάς του, δεν φαίνεται να το γνωρίζει. Έτσι το δια ταύτα του μοιάζει τελικά και προσωπική σταυροφορία και λαϊκισμός, καθώς το ζητούμενο δεν μπορεί να είναι ούτε μοναχά η καταγγελία πάνω στο χρήμα των εκστρατειών, ούτε το πώς θα γυρίσει ο τροχός και θα...κερδίσει κι ο φτωχός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Ακαταμάχητος
  • Ακαταμάχητος