Ο Φάρος

Στα τέλη του 19ου αιώνα, δυο άντρες αναλαμβάνουν τη φύλαξη ενός φάρου που βρίσκεται στην κορυφή ενός μικροσκοπικού και ανεμοδαρμένου νησιού. Για τις τέσσερις εβδομάδες που θα χρειαστεί να περάσουν εκεί, θα έρθουν αντιμέτωποι όχι μόνο με την ανελέητη απομόνωση και τον θυελλώδη καιρό αλλά και με την ψυχολογική καταιγίδα που δεν αργεί να ξεσπάσει ανάμεσά τους: Όταν αρκετά μπουκάλια ρούμι οδηγήσουν τα τεταμένα πνεύματα και τη σχέση εξουσίας και ανταγωνισμού μεταξύ των δυο αντρών σε μια παρανοϊκή κατάδυση στις σκοτεινές γωνιές που κρύβει καθένας μέσα του. 

Αυτή είναι όλη κι όλη η ιστορία της δεύτερης μεγάλου μήκους ταινίας του 36χρονου Αμερικανού σκηνοθέτη. Γυρισμένο σε ασπρόμαυρο και σε παλιομοδίτικο τετράγωνο κάδρο, όπως ακριβώς γυρίζονταν οι ταινίες των αρχών του ομιλούντος κινηματογράφου, το φιλμ του Ρόμπερτ Έγκερς (ο οποίος συνυπογράφει το σενάριο με τον αδερφό του) αντλεί και πάλι έμπνευση από ένα μακρινό και φορτωμένο δοξασίες και αόρατες απειλές παρελθόν, με τον ίδιο τρόπο που το έκανε στο «Witch».

Κινηματογραφική εμπειρία αντίστοιχη με τον αντίκτυπο ενός αλλόκοτου ονείρου 

Αυτή τη φορά, ωστόσο, η προτεραιότητα είναι περισσότερο στιλιστική. Στόχος είναι η είσοδος του θεατή σε έναν ζοφερό και ερεβώδη κόσμο ο οποίος ζει και αναπνέει κάτω από το αχνό τρεμόπαιγμα των κεριών καθώς η ομίχλη και η υγρασία περικυκλώνουν τα πάντα. Τα στοιχεία της φύσης συνηγορούν στον υφέρποντα φόβο, η φωτογραφία στήνει κατανυκτικά παιχνίδια με το χειμωνιάτικο φως και το βαθύ σκοτάδι, η πανούργα χρήση του ήχου δίνει μια επιπλέον παραισθησιογόνα διάσταση στα δρώμενα και οι σωματικές ερμηνείες των ηθοποιών συλλαμβάνουν γλαφυρά το ντελίριο δυο ανθρώπων που βρίσκονται στο κατώφλι της ιδιωτικής τους κόλασης.

Οι αδερφοί Έγκερς ανατρέχουν, επιπλέον, σε μια ολόκληρη σειρά από λογοτεχνικές αναφορές είτε πρόκειται για ναυτικές προκαταλήψεις αφυπνισμένες από τα βάθη του χρόνου, είτε για τον Χέρμαν Μέλβιλ και το «Μόμπι Ντικ», είτε για τα ποιήματα του Σάμιουελ Κόλεριτζ και τον Προμηθεϊκό μύθο, είτε για τις απαρχαιωμένες διαλέκτους που επικαλούνται στις φορτισμένες στιχομυθίες τους οι ήρωες. 

Και παρά το γεγονός ότι όλα τα παραπάνω δεν οδηγούν σε κάτι αφηγηματικά πρωτόγνωρο, ούτε κατορθώνουν να μας πείσουν εν τέλει πως η βουή και η μανία που ξεσπούν επί οθόνης δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια επίδειξη ύφους, ο «Φάρος» προσφέρει κινηματογραφική εμπειρία αντίστοιχη με τον αντίκτυπο ενός αλλόκοτου ονείρου. Ή κάποιου τρομακτικού εφιάλτη.