Μικρές Κυρίες

Οι «Μικρές Κυρίες» δανείζουν για έβδομη φορά στο σινεμά τις αναμνήσεις, τις επιθυμίες και την εφηβική τους ορμή, επιβεβαιώνοντας το αυτονόητο της κλασικής τους στόφας και της διαχρονικής τους απεύθυνσης, και η Γκρέτα Γκέργουιγκ «διαβάζει» ως ιδανική σκηνοθέτις - σεναριογράφος τις σελίδες τους, διασκευάζοντας υποδειγματικά τις περιπέτειες των αδελφών Μαρτς και το λογοτεχνικό πάθος της Λουίζα Μέι Άλκοτ.

Η πρωτοτυπία της ταινίας, η φρέσκια αντίληψη με την οποία αντιμετωπίζει η Γκέργουιγκ τη διασκευή και σκηνοθεσία της, είναι ο αφηγηματικός κατακερματισμός του σεναρίου που σπάει τη γραμμικότητα του μυθιστορήματος. Οι «Μικρές Κυρίες» της Γκρέτα Γκέργουιγκ διαφοροποιούνται ως ένας θαυμάσιος στοχασμός που συνδιαλέγεται με τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας, τις απογοητεύσεις της ενηλικίωσης, τις απτόητες επαναστάσεις και τις διστακτικές συμβάσεις της ζωής. Η σκηνοθέτις πετυχαίνει έτσι δύο στόχους, τιμά την παρακαταθήκη της Άλκοτ μέσα από το σύνολο των γραπτών της και παραδίδει ταυτόχρονα μία διαυγή, γάργαρη μεταφορά που εκσυγχρονίζει με κινηματογραφικούς όρους το βιβλίο. 

Η Σίρσα Ρόναν σφραγίζει στις «Μικρές Κυρίες» το στάτους της πιο ολοκληρωμένης, σύγχρονης, νέας ηθοποιού 

Η πρώτη και η τελευταία σκηνή της ταινίας ολοκληρώνουν έναν αφηγηματικό κύκλο. Μέσα του η Γκέργουιγκ κινηματογραφεί με ζέση το ιδεώδες καστ και αποδίδει τις «Μικρές Κυρίες» ως σύνολο, και όχι μονόπλευρα ως τη συντροφιά της Τζο, παρότι ο συγκεκριμένος χαρακτήρας άγει ως alter ego της συγγραφέως το μυθιστόρημα. Στα 135 λεπτά της ταινίας, το σενάριο φροντίζει ώστε οι χαρακτήρες να αποκτούν σωστές διαστάσεις και οι ηθοποιοί το υπηρετούν στην εντέλεια. Καλλιτεχνικοί σύμμαχοι της Γκέργουιγκ, η παλέτα των χρωμάτων του Διευθυντή Φωτογραφίας Γιόρικ Λε Σο (συνεργάτης των Λούκα Γκουαντανίνο, Ολιβιέ Ασαγιάς) ο οποίος ζωντανεύει τις «Μικρές Κυρίες» σαν να πρόκειται για τους πινακες του Νόρμαν Ρόκγουελ και του Αλεξάντερ Αβεριν, η μπαλετική μουσική του Αλεξάντρ Ντεσπλά που υπογραμμίζει με σκέρτσο τη δραματουργία και τα κοστούμια της Ζακλίν Ντουράν, που ξεχωρίζουν ευδιάκριτα κάθε μία από τις πρωταγωνίστριες και παράλληλα σχολιάζουν τα «θέλω» τους μέσα από ανδρόγυνα γιλέκα, ασφυκτικούς κορσέδες και πλουμιστές τουαλέτες. Η Ντουράν, βραβευμένη με Όσκαρ για την «Άννα Καρένινα» του Τζο Ράιτ, είναι πολύ πιθανό να κερδίσει ένα δεύτερο αγαλματίδιο την προσεχή Κυριακή. 

Η Σίρσα Ρόναν, μούσα της Γκέργουιγκ στο κινηματογραφικό της ντεμπούτο «Lady Bird» (υποψηφιότητα για Όσκαρ Σκηνοθεσίας), ενσαρκώνει θριαμβευτικά την ατίθαση Τζο χωρίς να επιδίδεται σε μονοδιάστατες ευκολίες. Η Τζο είναι μία γυναίκα που επιθυμεί να επικοινωνήσει τις ιστορίες της μέσα σε μία ανδροκρατούμενη κοινωνία που δεν επιτρέπει εύκολα το γυναικείο αποτύπωμα και επιβάλλει μυθιστορηματικά διλήμματα τύπου «γάμος ή θάνατος». Η ζωή της, όμως, αναβλύζει μέσα από τις λέξεις που γράφει, μέσα από τις αυτοσχέδιες παραστάσεις που οργανώνει με τις αδελφές της, παίρνει φωτιά (στην κυριολεξία) από την επιθυμία να αρθρώσει λόγο και η ταλαντούχα Ρόναν υπηρετεί τον χαρακτήρα με μία αυθεντική δυναμική παρουσία που προσδίδει στην ταινία την αναγκαία (και κατάλληλη) νεανική ενέργεια. Η κινησιολογία, τα βλέμματα, η άρθρωση της Ρόναν ενσαρκώνουν με πληρότητα την Τζο της Άλκοτ. Με δεδομένες εξαιρετικές ερμηνείες σε κάθε μία από τις ταινίες που έχει συμμετάσχει, η Ρόναν στα 25 της χρόνια με 4 ήδη υποψηφιότητες για Όσκαρ, σφραγίζει στις «Μικρές Κυρίες» το στάτους της πιο ολοκληρωμένης, σύγχρονης, νέας ηθοποιού. Θα της άξιζε το φετινό Όσκαρ Α’ Γυναικείου, αλλά έχει απέναντι το απρόσμενο comeback - μεταμόρφωση της Ρενέ Ζελβέγκερ στο «Τζούντι».

Οι «Μικρές Κυρίες» βλέπονται όπως διαβάζονται. Απνευστί.

Μαζί με τη Ρόναν, η Φλόρενς Πιού, που έχουμε θαυμάσει στα «Lady Macbeth» και «Μεσοκαλόκαιρο», εξιλεώνει κινηματογραφικά την Έιμι από τα στερεοτυπικά στεγανά της σκληρής κι αδίστακτης αδερφής. Τα ίχνη παιδικότητας, η κατανοητή αφοσίωση στον σκοπό της και ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται τον έρωτά της για τον Λόρι (η παρουσία και η φυσιογνωμία του Τιμοτέ Σαλαμέ ταιριάζουν απόλυτα στην οπτική ταυτότητα της ταινίας) δημιουργούν έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα που ξεφεύγει εντελώς από τις προηγούμενες διασκευές. Δείτε για παράδειγμα τον τρόπο με τον οποίο εισάγει η Γκέργουιγκ τον χαρακτήρα σε μεταγενέστερη περίοδο και το πως η Πιού εναλλάσει εκφράσεις και διαθέσεις στην βόλτα με την άμαξα. Άλλη μία άξια οσκαρική υποψηφιότητα, αν και θα το χάσει από τη Λόρα Ντερν (για την «Ιστορία Γάμου»), η οποία εδώ υποδύεται με χάρη την ανιδιοτελή μάνα-κουράγιο των «μικρών κυριών».

Η Γκέργουιγκ, όπως και η Άλκοτ πριν από 150 χρόνια, παρουσιάζει εδώ τις δικές της «Μικρές Κυρίες» και παραδίδει ένα κινηματογραφικό κομψοτέχνημα που παραμένει πιστό αλλά ξέρει να διαβάζει «ανάμεσα στις γραμμές» της πρώτης ύλης. Ευρηματικό, οικείο, συγκινητικό, ανατρεπτικό, το φιλμ ξεσκονίζει το εξώφυλλο του βιβλίου για να φέρει στην επιφάνεια το νεανικό σφρίγος του κλασικού και παίρνει διακριτικά θέση στην επίκαιρη συζήτηση περί γυναικείας ενδυνάμωσης. Κοντολογίς, οι «Μικρές Κυρίες» βλέπονται όπως διαβάζονται. Απνευστί.