Οι Άνδρες με τα Μαύρα: Παγκόσμια Απειλή

Ένας βρετανός κριτικός έγραφε πρόσφατα πως είχε δει τους πρώτους «Άνδρες με τα Μαύρα» σε ένα mall με τους φίλους του όταν ήταν έφηβος και θυμόταν πόσο ωραία είχε περάσει, αλλά σήμερα θα έβλεπε το «Παγκόσμια Απειλή» μόνο αν τον πλήρωναν να το δει, ολοκληρώνοντας τη σκέψη του πως τα στούνιο πρέπει κάποια στιγμή να αφήσουν τις αναμνήσεις μας να πεθάνουν ήσυχες. Η γνώμη αυτή δε βασίζονταν πάνω στο σκεπτικό πως «παλιά τα έκαναν καλύτερα» αλλά στο ότι οι δημιουργοί της πρώτης ταινίας έπρεπε να κοπιάσουν για να πείσουν το μεγάλο κοινό να έρθει στο σινεμά - το κόμικ άλλωστε που αποτελούσε το πρώτο υλικό δεν ήταν αντίστοιχα δημοφιλές. Αντιθέτως σήμερα, ο όλος μηχανισμός των reboot-reimagine-update-sequel-prequel ή όποιου άλλου όρου χρησιμοποιείται, μετατρέπεται ολοένα σε μια μηχανή του κιμά που βάζει μέσα της τα υλικά μιας παλιάς επιτυχίας και μέσα από επιδερμική επεξεργασία βγάζει τη λέξη που έχει αντικαταστήσει και υποβιβάσει την έννοια μιας ταινίας: περιεχόμενο.

Χωρίς να συμμερίζομαι τον αντίστοιχο ενθουσιασμό για το πρώτο «Men in Black», που ήταν ένα καλό blockbuster και τίποτα περισσότερο ή λιγότερο, βλέποντας το «International» αναρωτιόμουν παρομοίως για το αν ο θεατής πρέπει να πληρώνει ή να πληρώνεται για να δει μια παραλλαγή του που δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτα πέρα από 2 κεφάτους πρωταγωνιστές που διασκεδάζουν την όλη κατάσταση. Η δομή είναι παρόμοια, στη θέση του Γουίλ Σμιθ υπάρχει η Τέσα Τόμσον που επειδή λέει την ατάκα «γιατί μας λέτε άνδρες και όχι άνδρες και γυναίκες με τα μαύρα;» το τμήμα marketing του στούντιο γεμίζει το διαδίκτυο με άρθρα που υποστηρίζουν ότι αυτό είναι φεμινισμός και χρειάζεται στήριξη, και μόλις το δίδυμο χτιστεί ξεκινά μια σειρά περιπετειών που παραπέμπουν σε παλαιότερα και παρωχημένα φιλμ του Τζέιμς Μποντ. Η γραφή είναι τεμπέλικη σε σημείο που νομίζεις ότι γίνονται κυρίως αυτοσχεδιασμοί, η δράση είναι παντελώς αδιάφορη, το χιούμορ αγνοείται σε πολλά σημεία και η ταινία κυλά πάνω στη λογική πως το κοινό χαίρεται με την ιδέα της επιστροφής του franchise και δεν χρειάζεται να περιμένει κάτι παραπάνω. Η γυμνή αλήθεια όμως είναι πως αν το κοινό βάλει δίπλα την ταινία του 1997 και την τωρινή, εκτός του ότι δε θα αντιληφθεί τη χρονική διαφορά τους, θα νομίζει πως βλέπει το κανονικό φιλμ με μια παραλλαγή του που γυρίστηκε ταυτόχρονα για να τρέξει σε μια παράλληλη αγορά - τότε VHS, σήμερα streaming. 

Οι μόνοι που δεν φταίνε σε τίποτα γι’ αυτό το χάλι είναι οι Χέμσγουορθ και Τόμσον που προτάσσουν γοητεία και κέφι κάνοντας ότι καλύτερο μπορούν, ενώ οι διακριτικές παρουσίες των Λίαμ Νίσον και Έμα Τόμσον ξεχνιούνται σχεδόν άμεσα. Η λήθη είναι γενικώς η λέξη-κλειδί, όπως και για αρκετά άλλα reboot παλαιότερων ταινιών που έγιναν μέσα στη δεκαετία και έχουν διαγραφεί από την κινηματογραφική μνήμη σχεδόν άμεσα. Η απουσία νέου υλικού είναι ένα σοβαρό ζήτημα που θα μπορούσε όμως να έχει λυθεί αν η επιστροφή στο παρελθόν (που δεν είναι καινούργιο trend, συνέβαινε από τα ‘80s) συνοδεύονταν από μια ουσιαστική μετατροπή παλαιών τίτλων σε κάτι πιο φρέσκο και όχι σε ένα πασπάλισμα με CGI πάνω σε χρησιμοποιημένα προσχέδια. Ο Γκάρι Γκρέι, που συμπτωματικά έχει ασελγήσει και σε άλλη ταινία του Μπάρι Σόνενφελντ κάνοντας το «Be Cool» ως συνέχεια του πολύ πιο σπιρτόζικου «Πιάστε τον Κοντό», έχει και αυτός μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το θέαμα που παραδίδει όμως πρωτίστως η ζημιά ξεκινά μέσα από τη σύγχρονη στουντιακή λογική που μετατρέπει τις αναμνήσεις σε ζόμπι έτοιμα να μας κατασπαράξουν.