Priscilla

Ένα βράδυ του 1959, τον καιρό που ο Έλβις Πρίσλεϊ υπηρετούσε τη στρατιωτική θητεία του στη Δυτική Γερμανία, μια 14χρονη μαθήτρια αμερικανικής καταγωγής βρέθηκε προσκεκλημένη ενός πάρτι που γινόταν στο σπίτι του. Το κορίτσι ονομαζόταν Πρισίλα Μπολιέ και είχe μόλις μετακομίσει στο μέρος εκείνο εξαιτίας της αιφνίδιας μετάθεσης του αεροπόρου πατριού της. Η γνωριμία της με κατά μια δεκαετία μεγαλύτερό της Έλβις οδήγησε σε ένα εκκολαπτόμενο ειδύλλιο μόνο που, έναν χρόνο μετά, εκείνος επέστρεψε οριστικά στις Ηνωμένες Πολιτείες κι εκείνη έμεινε πίσω με την υπόσχεση του ότι δεν θα την ξεχνούσε και πως θα έβρισκε τρόπο να τη φέρει κοντά του.

Η υπόσχεση πραγματώθηκε το 1962 όταν οι γονείς της Πρισίλα έδωσαν τη συγκατάθεσή τους ώστε η ανήλικη ακόμη κόρη τους να μετακομίσει μαζί του στο Graceland, το πολυτελές οίκημα του τραγουδιστή στο Μέμφις. Δύο ήταν οι προϋποθέσεις που ο πατριός της ζήτησε από τον Έλβις προκειμένου να δώσει την άδειά του: θα έπρεπε να εγγυηθεί για την σχολική αποφοίτησή της και να περιμένει την ενηλικίωσή της για να την παντρευτεί. Και κάπως έτσι, ακριβώς όπως στα παραμύθια, ένα συνεσταλμένο και ανώνυμο κορίτσι βρέθηκε ξαφνικά σε μια θέση που ζήλευαν να έχουν εκατομμύρια άλλα κορίτσια: στην αγκαλιά του μεγαλύτερου ποπ ειδώλου του 20ού αιώνα, στον ρόλο της μικροσκοπικής, εκκολαπτόμενης πριγκίπισσας πλάι στον επιβλητικό Βασιλιά. Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα; Όχι ακριβώς. 

Πρωταγωνίστρια στην «Priscilla» είναι ακόμη ένα χαμένο μικρό κορίτσι, όπως τόσα στη φιλμογραφία της Κόπολα, που συνειδητοποιεί ότι οι όμορφες ερωτικές μπαλάντες τελειώνουν με δάκρυα

Αυτή είναι η (αληθινή) ιστορία που διηγείται στην ταινία της η Σοφία Κόπολα, συνοψίζοντας την ανορθόδοξη ενηλικίωση της Πρισίλα από την ηλικία των 17 μέχρι τα 27 χρόνια σε ένα παλάτι το οποίο έμελλε να γίνει το χρυσό κλουβί της, πλάι σε έναν κυκλοθυμικό και κυνηγημένο από δαίμονες σύντροφο που ήθελε μια ζωντανή κούκλα την οποία να μπορεί να φροντίζει, να ντύνει και να έχει μόνο δική του. Η ταινία είναι επιπλέον τοποθετημένη σε μια προφεμινιστική εποχή όπου το ζήτημα της χειραφέτησης έπρεπε να περιμένει κάμποσο καιρό ακόμη μέχρι να τεθεί, στις μέρες δηλαδή όπου το πεπρωμένο των περισσότερων γυναικών περιοριζόταν στον γάμο, την τεκνοποίηση και τη φροντίδα του νοικοκυριού. 

Βασισμένη στα απομνημονεύματα που η Πρισίλα Πρίσλεϊ δημοσίευσε αρκετά χρόνια έπειτα από τον χωρισμό της και τον πρόωρο θάνατο του Έλβις, η ταινία ξεκινά ως η πραγματοποίηση μιας ροζ φαντασίωσης και γίνεται μάρτυρας ενός σχεδόν κακοποιητικού ειδυλλίου όπου η βία ελλοχεύει, η απιστία γίνεται δεδομένη, το σεξ και η τρυφερότητα δεν θεωρούνται αυτονόητα και η μόνη διέξοδος της νεαρής ηρωίδας από το ασφυκτικό της κουκλόσπιτο είναι μέσω της αυτογνωσία και της ενδυνάμωσης.

Tο χρονικό μιας σκληρής αγάπης που ξεδιπλώνεται υπό τους ήχους πανέμορφων ποπ τραγουδιών της εποχής, κουβαλώντας μέσα της κάτι από την παθογένεια εκείνων των κατ' επίφαση ειδυλλιακών ημερών

Στον αντίποδα μιας αστραφτερής και θορυβώδους βιογραφίας, όπως ήταν το περσινό «Elvis» του Μπαζ Λούρμαν, η «Priscilla» κατεβάζει τους τόνους, χαμηλώνει τους φωτισμούς, διώχνει τις παστέλ αποχρώσεις από τη φωτογραφία, γίνεται η ψύχραιμη και πιο εσωστρεφής απάντηση της Κόπολα για τις λιγότερο ελκυστικές λεπτομέρειες μιας ζωής υπό τη βαριά σκιά των προβολέων της δημοσιότητας. Κυρίως όμως είναι το χρονικό μιας σκληρής αγάπης που ναι μεν ξεδιπλώνεται υπό τους ήχους πανέμορφων ποπ τραγουδιών της εποχής, στην ουσία όμως κουβαλά μέσα της κάτι από την παθογένεια εκείνων των χιμαιρικών και κατ' επίφαση ειδυλλιακών ημερών. 

Ο Έλβις βρίσκεται φυσικά κι εδώ παρών, αυτή όμως δεν είναι η δική του ιστορία και γι' αυτό ο δημόσιος και λαμπερός βίος του παραμένει σωστά εκτός πλάνου. Πρωταγωνίστρια στην «Priscilla» είναι ακόμη ένα χαμένο μικρό κορίτσι, όπως τόσα στη φιλμογραφία της Κόπολα (με κοντινότερη «συγγενή» του τη «Μαρία Αντουανέτα»), που χάνει οριστικά την αθωότητά του, κερδίζει όμως τον εαυτό του και το οποίο, με όση απογοήτευση κι αν συνειδητοποιεί ότι οι όμορφες ερωτικές μπαλάντες τελειώνουν με δάκρυα, με άλλη τόση αυτοπεποίθηση μαθαίνει να μην πιστεύει στις φανταστικές αγάπες. Μπορεί η ταινία της Κόπολα να φαντάζει σε σημεία απλοϊκή, ίσως και λίγο παραπάνω υποτονική, είναι όμως κινηματογραφημένη από καρδιάς και έχει πετύχει διάνα στην πρωταγωνίστριά της, Κέιλι Σπέινι, η οποία πετυχαίνει να κουβαλήσει ερμηνευτικά το ταξίδι μιας φοβισμένης και αναψοκοκκινισμένης έφηβης στον κόσμο των μεγάλων.