Η Κόκκινη Τζόαν - ταινιες || cinemagazine.gr

Η Κόκκινη Τζόαν

Red Joan

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2018
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ:Ην. Βασίλειο
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:Τρέβορ Ναν
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Λίντσεϊ Σάπερο
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ:Τζούντι Ντεντς, Σόφι Κούκσον, Στέφεν Κάμπελ Μουρ, Τομ Χιουζ, Τερέζα Σρμπόβα
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:Ζακ Νίκολσον
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Τζορτζ Φέντον
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ:101'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Weird Wave
    Η Κόκκινη Τζόαν

Παραδοσιακό δράμα κατασκοπείας, βασισμένο σε αληθινή ιστορία, που θα ικανοποιήσει μερικώς μια παλαιότερη γενιά σινεφίλ και θα εξαντλήσει όλους τους υπολοίπους.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Η «Κόκκινη Τζόαν» μοιάζει να ξεγλίστρησε από την περασμένη 20ετία, όταν τα δράματα εποχής μαζί με την εικαστική τους αρτιότητα και το ακατάπαυστο, υποδεικτικό ορχηστρικό score (εδώ, ευτυχώς, ενός παλιού γνώριμου, του Τζορτζ Φέντον), εμβολίαζαν την ίντριγκα με το μελόδραμα, περιελάμβαναν όσο περισσότερα είδη χωρούσαν και βασίζονταν σ' ένα σενάριο κι ένα καστ να βγάλει τα κάστανα απ' τη φωτιά. Δεν γίνεται  (μόνο) έτσι πια κι αν ήταν να επιστρέψει η φόρμουλα θα χρειαζόταν μεγάλα σενάρια, μάστορα σκηνοθέτη και ηθοποιούς εύρους.

Τούτη η περίπτωση έχει την Τζούντι Ντεντς (αλλά δεν την πιέζει και πολύ - κι ας είναι θαυμάσια σε ανύποπτες σκηνές), έχει μια καλή νέα ηθοποιό, την Σόφι Κούκσον (σκέψου ανάμεσα Αν Μπάξτερ και Κίρα Νάιτλι), αλλά έχει κι ένα σενάριο-αχταρμά και μια σκηνοθεσία απρόσωπη από τον επί το πλείστον θεατρικό/σαιξπηρικό Τρέβορ Ναν, που κάποτε (1975, όμως) είχε σκηνοθετήσει μια ωραία διασκευή της «Έντα Γκάμπλερ» με πρωταγωνίστρια την Γκλέντα Τζάκσον και την είχε φτάσει ως την οσκαρική υποψηφιότητα.

Μια ταινία πρέπει να υπερβαίνει την πραγματικότητα ώστε να την εξηγεί

Τα έργα με φλας-μπακ δουλεύουν το μοτίβο της μνήμης - μην το περιμένετε. Προτείνουν μια διαλεκτική ανάμεσα στο τότε και το τώρα - τίποτα κι εδώ. Έστω, φωτίζουν έναν (ή περισσότερους) χαρακτήρες ως προς τα κίνητρά τους. Τα «γιατί» της ηρωίδας-κατασκόπου είναι θυμικού χαρακτήρα, πολιτικά ανεύθυνα κι ελαφρώς τυχοδιωκτικά. Ίσως έτσι να ήταν στην πραγματικότητα, δεν είμαι γνώστης, αλλά ένα έργο οφείλει να κατανοεί τις συνέπειες των άμεσων (σεναριακών δηλαδή) επιπλοκών του και να μην εκθέτει πραγματολογικά τους ήρωές του. Μια ταινία πρέπει να υπερβαίνει την πραγματικότητα ώστε να την εξηγεί. Το να γίνεσαι κατάσκοπος γιατί όλοι έπρεπε να έχουν την ίδια γνώση κι έτσι να αποφευχθεί ένας νέος παγκόσμιος πόλεμος, είναι μια διαισθητική σαχλαμάρα και δεν χρειάζεται μια ταινία με θέμα της - πώς αλλιώς; - την Γυναίκα σ' ένα αρσενικό-αρσενικό-αρσενικό κόσμο να υποπίπτει σε κάτι τόσο ατεκμηρίωτα στερεοτυπικό.

Το έργο θα λειτουργήσει σε μια παλαιότερη φάρα σινεφίλ που θα της έχει λείψει η τακτοποιημένη αφήγηση, ο κομψός ακαδημαϊσμός, ακόμα και η ισόρροπη συνταγογράφηση έρωτα, πολιτικής, μελοδράματος, φυλετικότητας σε μια αγία κανονικότητα, χωρίς μπερδέματα, οξυκόρυφα ατάκτως ερριμμένα και φιλοδοξία μετα-είδους. Δηλώνω εν μέρει ένοχος γι' αυτό και η επαρκής αξιολόγηση.

Όμως από εκεί και πέρα η συνολική αφέλεια, η θεμελιώδης απολιτικότητα, το «λίγο απ' όλα», η μετατροπή του φλας-μπακ σε παρωχημένο cliffhanging περασμένων τηλεοπτικών εποχών και το ανεύθυνο φινάλε (που κομπάζει ομοιότητα με την αληθινή ιστορία - η πραγματική κατάσκοπος Μελίτα Νόργουντ δεν δικάστηκε ποτέ), το φέρνουν αγκαλιά με την καλλιτεχνική λησμονιά.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Η Κόκκινη Τζόαν
  • Η Κόκκινη Τζόαν