Τελευταίο Μάθημα

Σε ένα φημισμένο σχολείο για ιδιοφυή παιδιά, ο μέχρι τώρα δάσκαλός τους αυτοκτονεί μπροστά στα μάτια τους. Ο Πιέρ αναλαμβάνει τη θέση του δασκάλου και γρήγορα διακρίνει μια διάχυτη βία και εχθρότητα σε μία από τις τάξεις. Η παγερή υπεροψία και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν οι μαθητές τόσο εκείνον όσο και τον υπόλοιπο κόσμο, του προκαλούν τρόμο και εμμονικές σκέψεις. Αδυνατώντας να κατανοήσει την επιθετική συμπεριφορά τους, επιχειρεί να εξιχνιάσει το μυστικό τους.

Σημείωμα του σκηνοθέτη

Όταν πρωτοδιάβασα το μυθιστόρημα (πρόκειται για το ομώνυμο βιβλίο του Κριστόφ Ντουφοσέ που κυκλοφόρησε το 2002), δέκα χρόνια πριν, ενθουσιάστηκα τόσο πολύ με την υπόθεση που αναζήτησα και αγόρασα τα δικαιώματα για την κινηματογραφική του μεταφορά δίχως να έχω καν παραγωγό ή προοπτική χρηματοδότησης. Τελικά ήταν υπερφιλόδοξο να αποτελέσει αυτό το βιβλίο την πρώτη μου ταινία, αλλά η παραγωγός της ταινίας μου «Faultless» όταν της αφηγήθηκα την υπόθεση, ενθουσιάστηκε και με παρακίνησε να το ξεκινήσω. Έτσι, δέκα χρόνια μετά και χωρίς να ξαναδιαβάσω το μυθιστόρημα, έγραψα το σενάριο με βάση όσα θυμόμουν και τα οποία προφανώς ήταν και τα σημεία εκείνα που είχαν χαραχθεί στη μνήμη μου. 

Το γράψιμο ξεκίνησε το 2016 σε μια Γαλλία εντελώς αλλαγμένη και σίγουρα πολύ πιο βίαιη από εκείνη του 2002 που κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα. Επομένως και οι αγωνίες των παιδιών για το μέλλον είναι λογικό να είναι διαφορετικές. Σε μια εποχή που η τρομοκρατία, οι δολοφονίες μαθητών σε σχολεία και η περιβαλλοντική κρίση είναι καθημερινά φαινόμενα, τα παιδιά είναι λογικό να είναι πολύ πιο προβληματισμένα, σε βαθμό που, όπως συνειδητοποιήσαμε όταν κάναμε κάστινγκ να βρούμε τα παιδιά της ταινίας, να σκέφτονται ακόμα και το τέλος του κόσμου.

Χαρισματικά παιδιά που έχουν τις κεραίες τους τεντωμένες και συλλαμβάνουν τα δυσοίωνα σημεία των καιρών και ενήλικες που, μολονότι κάποτε ήταν και εκείνοι παιδιά, έχουν χάσει την ικανότητά τους να συλλαμβάνουν το όλον και εμμένουν στα μικρά της καθημερινότητας. Απαιτείται ένα τρομακτικό γεγονός, μια καταστροφή, για να μπορέσουμε όλοι, μικροί και μεγάλοι να αφουγκραστούμε επί της ουσίας τι συμβαίνει γύρω μας και, ακόμα και αν δεν έχουμε απόλυτα ταυτόσημο τρόπο σύλληψης και αντίδρασης στα γεγονότα, να αποφασίσουμε να συνασπιστούμε απέναντι σε κάτι μεγαλύτερο από εμάς. Για μένα η ταινία είναι βαθιά πολιτική και εύχομαι το τέλος να γεννήσει προβληματισμό αναφορικά με την προοπτική αντιμετώπισης μιας καταστροφής. Σεμπαστιέν Μαρνιέ