Scopophilia

Ταινίες όπως το «Scopophilia» δεν είναι δίκαιο να αντιπροσωπεύονται από την σχετικά χαμηλή βαθμολογία τους – που έτσι κι αλλιώς πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν μια σύμβαση που οφείλεται να ενσαρκωθεί από την τεκμηρίωσή της. Ο λόγος είναι απλός: Ο πειραματικός χαρακτήρας ενός έργου που χρειάζεται να είναι ανέξοδο ενώ θέλει και να παντρέψει τον εξόφθαλμα απόντα προϋπολογισμό με την ωραία φιλοδοξία της. Θα μου πεις είναι αυτός λόγος να δεχθώ (και να πάω και σινεμά!) απόλυτα ερασιτεχνικές ερμηνείες (με το που εμφανίζεται η Τζόυς Ευείδη καταλαβαίνεις τη διαφορά), αδιάφορη φωτογραφία (κρυμμένη και πίσω απ΄ την computer screen σύμβαση) και κάδρα «σχολής», που έστω και με τοποθετήσεις α λα «Paranormal Activity» θα κέρδιζαν αρκετά;

Η απάντηση είναι ξεκάθαρα ναι. Κι αυτό διότι μέσω ενός ορθογραφημένου σεναρίου (με τρύπες που δεν πειράζει να παραβλέψεις) και μιας συγκροτημένης, εξυπηρετικής σκηνοθέτησής του παίρνεις μια συνεκτική διασκευή Χίτσκοκ. Κι αυτό είναι διάχυτο από την κούπα του καφέ, μέχρι το θέμα της ηδονοβλεψίας, από την ιδέα της σκοποφιλίας (φροϋδικός όρος που αφορά στην απόλαυση του να κοιτάζεις, επεκτεινόμενα να κοιτάζεις με σκοπό την ερωτική ικανοποίηση), μέχρι το στόρι («Σιωπηλός Μάρτυρας») και το φινάλε («Ψυχώ»).

Είναι, για τούτον τον γράφοντα, θαυμάσιο στις μέρες μας να υπάρχει μια σινεφιλία νέων δημιουργών που ασχολείται με το βλέμμα, είναι ωραίο να υπάρχει η τάση ξαναδιαβάσματος της κλασικής κινηματογραφικής παιδείας, ικανοποίηση να βλέπεις νέους ανθρώπους ελεύθερους από δεσμευτικές μόδες ώστε το έργο να είναι μια σπονδή στο βλέμμα και να αποφεύγει (για άλλους εύλογες) νύξεις-σκοπέλους πάνω στο ανδρικό βλέμμα και την αντικειμενικοποίηση της γυναίκας και εξαιρετικό το να καταφέρνει η σκηνοθεσία να μεταφέρει την, μάλλον και σεναριακή, πρόθεση κατάδειξης μιας εποχής πλήρους απομόνωσης. Στην «Scopophilia» δεν υπάρχει ποτέ δια ζώσης αλληλεπίδραση παρά μόνο σαν προετοιμασία για έγκλημα, κουβέντα για έγκλημα και έγκλημα καθ’ αυτό. Αισιοδοξία. (Αλλά και, εδώ που τα λέμε, ακρίβεια.)

Οι δύο σκηνοθέτιδες και ο σεναριογράφος, όλοι τους με πρόσφατο παρελθόν στην συγγραφή/παραγωγή/σκηνοθεσία ταινιών που μελετούν την «κατάσταση των πραγμάτων» σε μια εποχή που οι οθόνες έχουν γίνει το αντικείμενο του ενδιαφέροντός μας, λειτουργούν θαυμαστά auter-ίστικα και μόνο να ελπίζεις μπορείς, προσθέτοντας τη φωνή σου στο να τους δοθεί η ευκαιρία (τα χρήματα δηλαδή) να ξαναπροσεγγίσουν ή και να επεκτείνουν τον προβληματισμό τους αρτιότερα.  

Αν υπήρχε και λίγη περισσότερη πίστη στο μοντάζ θα αποφεύγονταν και το μελωδικό (ατμοσφαιρικό) καπέλωμα κι έτσι όμως η «Scopophilia» είναι μια σωστή ελληνική ταινία (δεν υπάρχουν πολλές), παιδεμένη, συνεκτική, οικονομική (μόλις πάνω από μια ώρα!) και άξια συγχαρητηρίων.

Ειδικό βραβείο Νεότητας στο περασμένο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.