Το Μυστικό μας - ταινιες || cinemagazine.gr

Το Μυστικό μας

The Secrets We Keep

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2020
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΗΠΑ
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Γιούβαλ Άντλερ
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Γιούβαλ Άντλερ,Ράιαν Κόβινγκτον
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Τζόελ Κίναμαν, Νούμι Ραπάς, Κρις Μέσινα
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Κόλια Μπραντ
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Τζον Παεζάνο
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 97'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Odeon
    Το Μυστικό μας

Αντιγραφή της κεντρικής ιδέας του θεατρικού του Άριελ Ντόρφμαν, «Ο Θάνατος και η Κόρη», που επιχειρεί μέσα από την φόρμα του οικιακού θρίλερ να χτυπήσει με έναν σμπάρο πολλά τρυγόνια.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Μια παντρεμένη γυναίκα σκοτεινού παρελθόντος, που ζει στην προαστιακή Αμερική των τελών του ’50, αναγνωρίζει στο πρόσωπο ενός βιομηχανικού εργάτη τον στρατιώτη των SS που την βίασε, βασάνισε αλλά και σκότωσε την αδελφή της. Με τη σειρά της τον απαγάγει, τον φέρνει στο σπίτι της, όπου μαζί με τον σύζυγό της προσπαθούν να του αποσπάσουν την ομολογία του εγκληματικού του παρελθόντος.

Στις ιστορίες που αντλούν από την θεματική θύματος/θύτη και της αντιστροφής ρόλων, το υποείδος του θρίλερ εκδίκησης και φυσικά την κατηγορία ταινιών που πραγματεύεται την θηριωδία των Ναζί, η ταινία του Άντλερ προσθέτει το στοιχείο της γυναικείας ενδυνάμωσης και μάλιστα με πολλαπλό τρόπο: Η ζώσα ανάμνηση της κτηνωδίας του βιασμού επισυνάπτεται στο τραύμα μιας γυναίκας σε έναν ενάντιο ανδρικό κόσμο, που αναγκάζεται να κρύψει την καταγωγή της (η Νούμι Ραπάς υποδύεται μια Ρομά) ΚΑΙ στο ότι έχει υπάρξει θύμα κακομεταχείρισης. Τώρα, σαν περίεργο κράμα μοιραίας γυναίκας και θύματος (όπως ακριβώς και η Σιγκούρνι Γουίβερ στην ταινία του Πολάνσκι – που, έστω με τις αδυναμίες της, θέτει το καταδικαστικό μέτρο σύγκρισης), παίρνει τα πράγματα (και τον Νόμο) στα χέρια της.

Μια ταινία με τόσα πολλά καρπούζια στην ίδια μασχάλη, ακόμα και την άλλη να χρησιμοποιούσε, θα χρειαζόταν ένα μεγάλο σενάριο, μια μεγάλη διανομή και μια αστραφτερή σκηνοθεσία. Αντ’ αυτών έχεις: Ένα σενάριο που ταλαντεύεται ανάμεσα στον χιτσκοκισμό, το θρίλερ του σασπένς δηλαδή, την καταγγελία, τις πραγματολογικές απιθανότητες (πρακτικά κανείς δεν ψάχνει τον απαχθέντα) και την έρευνα – μιας και, ντροπαλά και παροδικά, παίζεται το χαρτί της αμφιβολίας για την ταυτότητα του «συλληφθέντος». Τίποτα από αυτά δεν γίνεται καλά, κυρίως γιατί κάθε ένα από δαύτα είναι ξεχωριστή ταινία. Ειδικά στο φινάλε, υπάρχει και μια πράξη χαρακτηρολογικά αινιγματική – στην καθομιλουμένη θα την αποκαλούσες ξεκούδουνη – που οδηγεί και σε μια coda φθηνής τακτοποίησης. Έπειτα είσαι ενώπιον μιας διανομής χωρίς βάρος, με μια πρωταγωνίστρια που μπορεί να βγάλει την ενεργητικότητα της εκδίκησης αλλά επ’ ουδενί την ευαισθησία του θύματος. Με την Ραπάς σε πρώτο πλάνο δεν ξέρω πόσοι τρέμουν, αντί να συμπάσχουν με, την ηρωίδα. Στο πρόσωπό της ο ρόλος υπερβάλλει την αυτοδικία του, αντί να υποβάλλει την οδύνη του.

Τέλος, παίρνεις μια σκηνοθετική κατασκευή ανύπαρκτου στιλ αλλά και προκαταρκτικών προβλημάτων. Από σκηνές κατάφωτου, ημερήσιου ντεκόρ με δύο λάμπες αναμμένες (!), μέχρι αδειανούς χαμένους χρόνους (η σκηνή με το πιστόλι, πολλές ανακρίσεις που διακόπτονται και αλλάζει ο χρόνος χωρίς να μαθαίνουμε τι ειπώθηκε, που είμαστε), η σκηνοθετική εγκατάλειψη του συζύγου, άνθρωποι που περπατούν μέρα-μεσημέρι γεμάτοι αίματα και κανείς δεν ασχολείται, το παιδί - και η λίστα είναι μακρά…

Από την άλλη, το θέμα είναι τέτοιο που εξακολουθείς να παρακολουθείς με ενδιαφέρον. Κάποιοι θεατές θα το κάνουν με την ελπίδα να προκύψει μια έκπληξη, κάποιοι, περισσότεροι αυτοί, με την ισχύ της δραματικής ταύτισης που ένα τόσο σοβαρό θέμα περιλαμβάνει. Θέμα που ωστόσο χρειαζόταν μια πολύ υψηλότερη αντιμετώπιση για να αρθεί στο ύψος των προσδοκιών που γεννά.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Το Μυστικό μας
  • Το Μυστικό μας