Η Ληστεία της Στοκχόλμης

Το based on a true story που χρησιμοποιούν πάμπολλες ταινίες ως σήμερα, είναι πάντα ένα όπλο για να εκμηδενιστεί η απόσταση θεάματος και θεατή, αφού ο τελευταίος μοιραία μπορεί να έρθει πιο κοντά στο πρώτο, νιώθοντας πως δε βλέπει αυτά που «μόνο στο σινεμά γίνονται» αλλά κάτι που θα μπορούσε να συμβεί στον ίδιο. Το based on an absurd, but true story που χρησιμοποιεί η ταινία εδώ στο ξεκίνημά της χρησιμοποιείται για παίξει μεν με τη φράση-κλισέ αλλά και δώσει ένα στίγμα για την ιστορία που βάφτισε το «σύνδρομο της Στοκχόλμης» για το οποίο αρκετοί εκφράζουν ανοιχτά την αμφιβολία τους ως τις μέρες μας στο αν όντως υφίσταται ως ψυχολογικό φαινόμενο. 

Στους αρνητές του φαίνεται να ανήκει και ο καναδός σκηνοθέτης Ρόμπερτ Μπουντρό (που συνεργάζεται για δεύτερη φορά με τον Ίθαν Χοκ μετά το «Born to Be Blue» για τη ζωή του Τσετ Μπέικερ) ο οποίος έχει στη διάθεσή του μια σειρά από γεγονότα που μπορούν να εξηγηθούν με δημιουργική υπομονή, αλλά αφήνεται σε ανόητους εντυπωσιασμούς και κυρίως σε μια αποστολή να τιμήσει τον παραλογισμό. Οι χαρακτήρες των Χοκ και Ραπάς ενώ θα μπορούσαν να χτίσουν μια κρυφή σχέση που κλιμακώνεται λόγω συνθηκών ώσπου να απελευθερωθεί, φέρονται αλλοπρόσαλλα, ουρλιάζουν περί κοινωνικής δικαιοσύνης την ώρα που προσπαθούν να σωθούν και φαίνεται πως λειτουργούν δίχως κάποιο συγκεκριμένο κίνητρο. Από αυτό χάνει και η ίδια η ταινία ως φιλμ ληστείας χωρίς άλλες προεκτάσεις, καθώς οι αλλαγές στη συμπεριφορά απορρυθμίζουν την αφήγηση της, με αποτέλεσμα να μην πετυχαίνει ούτε το αναμενόμενο σασπένς ούτε μια έστω ερασιτεχνική εξήγηση του όρου που περιγράφει.