Όταν Ανθίζει η Νιότη - ταινιες || cinemagazine.gr

Όταν Ανθίζει η Νιότη

Gli Anni Più Belli

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2020
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Ιταλία
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Γκαμπριέλε Μουτσίνο
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Γκαμπριέλε Μουτσίνο, Πάολο Κοστέλα
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Πιερφρανσέσκο Φαβίνο, Μικαέλα Ραματσότι, Κλαούντιο Σανταμαρία, Νικολέτα Ρόμανοφ, Κιμ Ρόσι Στούαρτ
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Ελόι Μόλι
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Νικόλα Πιοβάνι
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 129'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Tanweer
    Όταν Ανθίζει η Νιότη

Η ιστορία μιας τετραμελούς παρέας από τη δεκαετία του ‘80 μέχρι σήμερα σε ένα αφηγηματικά αλάνθαστο, αμφίβολων κατά περίσταση αισθητικών και σεναριακών επιλογών, μα αναμφίβολα ψυχαγωγικό δείγμα λαϊκού σινεμά.

Από τον Γιάννη Βασιλείου

«Οι παρέες γράφουν Ιστορία», λέει ένα λαϊκό ρητό. Για την ακρίβειά του σίγουροι δεν είμαστε, οι «παρέες» που το χρησιμοποιούν κατά κόρον στα social media γράφουν Ιστορία μόνο στο κεφάλι τους, σε κάθε περίπτωση, όμως, δεχόμαστε πως οι παρέες γράφουν τη δική τους ιστορία. Που είναι σημαντική στα μάτια τους, γιατί την μοιραστήκαν, γιατί την αποδόμησαν και την ανασύνθεσαν μέσα στα χρόνια, γιατί απλά την έχτισαν…παρέα. 

Την ιστορία μιας παρέας από τη δεκαετία του ‘ 80 μέχρι σήμερα αφηγείται ο Γκαμπριέλε Μουτσίνο στη νέα του ταινία. Με αρτιότατη παραγωγή, άψογη αφήγηση και σκηνοθετικό μπρίο μεταβαίνει από τη μία εποχή στην άλλη, φιλοδοξώντας να χτίσει ένα λαϊκό έπος χαρακτήρων. Περισσότερο από τις ευκολίες και τις επιμέρους προχειρότητες του σεναρίου του, τον προδίδει κατά διαστήματα μια απουσία αίσθησης του μέτρου ή ακόμα και του γούστου – μνημειώδης η σκηνή του αποχωρισμού των έφηβων εραστών- ενώ η παραπομπή σε σημαδιακά γεγονότα της ιταλικής και της παγκόσμιας Ιστορίας χρησιμεύει μόνο για να μας δώσει να καταλάβουμε σε ποια εποχή βρισκόμαστε, δεν παρουσιάζει κάποιο σημειολογικό ενδιαφέρον, ούτε εμπλουτίζει το δράμα, όπως φαντασιώνεται ο ιταλός σκηνοθέτης.  Το εύρημα των χαρακτήρων να σπάνε τον τέταρτο τοίχο και να σχολιάζουν τα δρώμενα στο τότε με τη γνώση του σήμερα λειτουργεί αποτελεσματικά, σκηνές όπως εκείνη που ένας χαρακτήρας ανεβαίνει τις σκάλες κι αλλάζει ηλικία σε κάθε όροφο, πασχίζοντας με αυτή του την ανάβαση να ανατρέψει τα λάθη του, διεγείρουν τους δακρυγόνους αδένες, με το καλαίσθητο (αλλά επαναλαμβανόμενο) μουσικό θεματάκι του Νικολά Πιοβάνι να συνδράμει στη συγκινησιακή φόρτιση. 

Αποδεδειγμένα υπάρχει κοινό που διψά για τέτοιου τύπου θεάματα, ειδικά δε όταν αυτά εσωκλείουν ένα κομμάτι μεσογειακής αύρας που φλερτάρει γοητευτικά με την υπερβολή. Το «Gli Anni piu Belli» μπορεί να καλύψει επάξια αυτή την ανάγκη, για την οποία το εγχώριο σινεμά, παρά τη γειτονική μας σχέση με την Ιταλία, σπανίως ενδιαφέρεται, με εξαίρεση τα φιλμ του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, η εμπορική επιτυχία των οποίων οφείλεται κατά βάση σε ένα αντίστοιχο περιεχόμενο που προσφέρεται απλόχερα και απενοχοποιημένα.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Όταν Ανθίζει η Νιότη
  • Όταν Ανθίζει η Νιότη