Ένας Καλός Ψεύτης

Δύο στιλάτοι ηλικιωμένοι συνομιλούν σε site γνωριμιών σε μια ωραιότατη σκηνή εναρκτήριων τίτλων. Ήδη από αυτή τη σκηνή δικαιολογείται, ως ένα βαθμό τουλάχιστον, ο αγγλικός τίτλος, πληροφορώντας την συνέχεια του έργου με μια εγκυμονούσα ατμόσφαιρα διαφαινόμενης ανατροπής. Την περιμένεις, ενδεχομένως την φαντάζεσαι και, ευτυχώς, η ταινία το ξέρει και δεν αρκείται στο «να στη σκάσει». Η έμφασή της θα είναι στο «γιατί» της ανατροπής που, εκτιμά το σενάριο, είναι αρκετά έντονο ώστε να αποτελεί και από μόνο του μια ανατροπή στην ανατροπή και μια εμβάθυνση της ψυχολογίας των χαρακτήρων.

Εδώ σταματά κάθε άλλη αναφορά στην πλοκή. Έτσι κι αλλιώς μια κριτική οφείλει να έπεται μιας θέασης και ο κινηματογραφόφιλος λέγεται έτσι διότι αγαπά το μέσο, το παρακολουθεί, σχηματίζει ένα κριτήριο και διαθέτει αναπόφευκτα κι ένα ένστικτο για να πλησιάζει ή να αποφεύγει. Η επικεφαλής βαθμολογία μπορεί να διατυπώνει με άδικη περιληπτικότητα μια αποτίμηση, ωστόσο υπάρχει κι ένα κείμενο που οφείλει να τεκμηριώνει.

Χαμένη ευκαιρία ταινίας ερμηνευτικού βεληνεκούς που ξοδεύεται σε προκαταρκτικού επιπέδου νυγμούς πάνω στην συζήτηση Μνήμης-Ιστορίας

Μακριά λοιπόν από την αποκάλυψη της πλοκής, μια ταινία του είδους χρωστά πολλά περισσότερα από μια ανατροπή-αυτοσκοπό. Μια ταινία δεν μπορεί να αναβάλλεται μέχρι της αποκαλύψεως. Ούτε να βαυκαλίζεται δύο χαρισματικούς πρωταγωνιστές που περνούν καλά με τους ρόλους τους – η Μίρεν λίγο καλύτερα κιόλας. Οι πεζοί, διεκπεραιωτικοί, επί το πλείστον, διάλογοι δεν βοηθούν, ούτε μερικές πρέζες καρυκεύματος του Κόντον και του σεναρίου (που σου κλείνουν το μάτι ως προς την ανατροπή και πάλι) αρκούν για να αναβαθμίσουν το έργο σε κάτι παραπάνω από ελάσσονα άσκηση ύφους. Κι όταν επί τέλους η ανατροπή συντελεστεί, από τη μια θα βρεθείς στην συγκοπή μιας ταινίας μέσα στην ταινία (κάνοντας τον ρυθμό θρύψαλλα) κι από την άλλη, ως επίδοξος sleuth, θα νοιώσεις σα να βλέπεις ένα αστυνομικό που σε παροτρύνει να βρεις τη λύση κι όταν την παρουσιάσει θα χρησιμοποιήσει ένα πρωτοφανέρωτο εύρημα στο φιλμ.

Αν μείνεις στις έξυπνες λεπτομέρειες (οι τίτλοι αρχής, η προβολή ενός έργου, η πηγή της αφήγησης, το παίξιμο των λεπτομερειών) – σε ψήγματα όλα μη φανταστείς – θα περάσεις ευχάριστα χωρίς να αισθανθείς πως σε…εξαπάτησαν κι εσένα. Ειδάλλως θα πληγωθείς κι εσύ από την χαμένη ευκαιρία ενός (σπάνιου πια) σινεμά με ταλέντο ερμηνευτικού βεληνεκούς που ξοδεύτηκε δωρεάν σε προκαταρκτικό επίπεδο νυγμών πάνω στην κουβέντα Μνήμης και Ιστορίας και σαλονάτους χαριεντισμούς ανάμεσα σε φυσιογνωμίες που, πάντως, απολαμβάνεις να παρακολουθείς.