Ο Διερμηνέας

Ένας υπερήλικας με όψη που δε θυμίζει σε τίποτα άνθρωπο που οπλοφορεί, βάζει ένα μικρό όπλο στην τσέπη του και χτυπά το κουδούνι του ανθρώπου που πιστεύει ότι δολοφόνησε τους γονείς του κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αντ’ αυτού, συναντά τον γιο του, με τον οποίο έχει μια αμήχανη κουβέντα καθώς δε ξέρει πώς ακριβώς πρέπει να δράσει. Η συσσωρευμένη οργή της ζωής του έχει επικεντρωθεί σε ένα μόνο άτομο και όχι σε έναν απόγονό του, όμως η αγένεια του τελευταίου του προκαλεί δυσαρέσκεια. 

Οι δυο αυτοί χαρακτήρες ξεκινούν ένα σύντομα ένα ταξίδι μνήμης με σκοπό να επουλώσουν καθυστερημένα τις πληγές του πολέμου, τον οποίο έζησαν σε πολύ νεαρή ηλικία. Ο γνωστός σκηνοθέτης Γίρι Μένζελ υποδύεται το θύμα, ένας εβραϊκής καταγωγής Σλοβάκο που έζησε μια μαζεμένη ζωή δουλεύοντας ως διερμηνέας, με εμφανή δυσκολία να εμπιστευτεί τους ανθρώπους μετά τα όσα βίωσαν οι γονείς του. Ο Πίτερ Σιμόνιτσεκ («Toni Erdmann») υποδύεται τον θύτη, τον γιο ενός αξιωματικού των SS για τον οποίο έχει σχηματίσει την ασαφή γνώμη ότι εκτελούσε απλά εντολές, και ζει με μια άγνοια που τον βολεύει. Ο τελευταίος προτείνει το ταξίδι για να μάθει επιτέλους ένα κομμάτι του παρελθόντος του, σχεδόν παρορμητικά, περισσότερο ως δικαιολογία για να ξεκινήσει η ταινία. 

Το οδοιπορικό των δύο προσπαθεί σε σημεία να κρατήσει στην αρχή έναν κωμικό χαρακτήρα, στα πρότυπα του πιο σπιρτόζικου «Πράσινου Βιβλίου», αντικαθιστώντας την πληγή του φυλετικού ρατσισμού στις ΗΠΑ με το φάντασμα του ναζισμού στην Ευρώπη που εξακολουθεί να την απειλεί ως σήμερα. Η αναμενόμενη σύγκλιση έρχεται μετά από μια σειρά περιστατικών και τη φράση-κλειδί του Σιμόνιτσεκ πως δεν είναι απαραίτητα ευκολότερο να είσαι γιος ενός θύματος σε σχέση με το να είσαι γιος του θύτη, σε μια ήπειρο γεμάτη με γόνους και των δύο πλευρών που ακόμη αμφιταλαντεύονται. Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Μάρτιν Σούλικ ρίχνει τους τόνους από ένα σημείο και έπειτα, πηγαίνοντας με βάση τις συμβάσεις του είδους, αφήνει όμως  τους ηθοποιούς του ελεύθερους, κάτι που λειτουργεί υπέρ της εξέλιξης της ιστορίας του και είναι το μεγαλύτερο ατού αυτής της βουτιάς στο παρελθόν.