Το Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών

Η νέα ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα, «Το Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών», μοιάζει να έχει γυριστεί με τον σκηνοθέτη των «Χώρα Προέλευσης» και «Εκρηξη» να προσφέρει όλους τους διαθεσιμους αφηγηματικούς μηχανισμούς της στην υπηρεσία της αίσθησης. Ό,τι επιδιώκει να αφήσει με την τρίτη του δουλειά που πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Πανόραμα της 69ης Μπερλινάλε, είναι μια έντονη οπτικοακουστική αίσθηση που παρότι παίρνει ως αφετηρία το είδος του αστυνομικού θρίλερ, διασχίζει τις «θάλασσες» του ονείρου, των υπερβατικών μεταφυσικών αναζητήσεων και - κυρίως - μιας υπαρξιακά ορμώμενης αναγκαιότητας για ένα θαύμα εν μέσω μιας βαθιά άρρωστης και ζοφερής (νεοελληνικής) πραγματικότητας. Ένα θαύμα διαφυγής που ισοδυναμεί με την ίδια τη ζωή, ή μάλλον μια κάποια διασφάλιση της συνέχειάς της.

Καθόλου τυχαία υπό αυτή την έννοια, το θαύμα που ο τίτλος αναφέρει αφορά στο μακρύ ταξίδι που τα χέλια κάνουν κάθε χρόνο από το Μεσολόγγι ως τον Ατλαντικό (σ.σ. τη θάλασσα των Σαργασσών) προκειμένου να αναπαραχθούν. Μια πορεία ανάλογη - δίχως επιστροφή - διεκδικεί για λογαριασμό της η Ρίτα (Γιούλα Μπούνταλη), μια εργάτρια σε τοπική μονάδα ιχθυοκαλλιέργειας χελιών που αναζητά διέξοδο από τον τόπο και τους ανθρώπους που την έχουν σημαδέψει.

δύο δυναμικοί γυναικείοι χαρακτήρες [...] κουμπώνουν ανορθόδοξα σε ένα σύμπαν που αν επιχειρήσεις να το πιάσεις με όρους λογικής δε βγάζει ακριβώς νόημα

Η έτερη πρωταγωνίστρια της ταινίας, Ελισάβετ (Αγγελική Παπούλια), είναι εδώ και μία δεκαετία διοικητής στο αστυνομικό τμήμα Μεσολογγίου. Την όχι και τόσο ήρεμη καθημερινότητα της μικρής πόλης θα αναστατώσει για τα καλά μία μυστηριώδης αυτοκτονία, ανοίγοντας έναν άγριο κύκλο βίας που επηρεάζει καθοριστικά τις ζωές των δύο γυναικών.

Το σενάριο που υπογράφουν και πάλι από κοινού οι Τζουμέρκας και Μπούνταλη δεν ζητά από το θεατή εκείνη την εμμονική προσκόλληση που ένα τυπικό θρίλερ με στοιχεία μυστηρίου θα απαιτούσε. Στο «Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών» βρίσκουμε - όπως και στην «Έκρηξη» - δύο δυναμικούς γυναικείους χαρακτήρες, η συγκλίνουσα πορεία των οποίων κινεί όλα τα νήματα πάνω σε έναν άξονα υπαρξιακής υφής και πλαίσιο έναν μικρόκοσμο κακοφορμισμένων μυστικών και ηθικού τέλματος. Και αυτός είναι ο λόγος που η Ρίτα, ένας άνθρωπος που ξεκάθαρα σιγοβράζει και η Ελισάβετ, μία από τους πιο αντισυμβατικούς αστυνομικούς διοικητές που είδαμε ποτέ στο σινεμά, κουμπώνουν ανορθόδοξα σε ένα σύμπαν που αν επιχειρήσεις να το πιάσεις με όρους λογικής δε βγάζει ακριβώς νόημα.

Η όποια σεναριακή ασυνέχεια ωστόσο δικαιώνεται μερικώς από ιντριγκαδόρικες ονειρικές σκηνές (ή μήπως εφιαλτικές;) που πραγματεύονται τη βιβλική έννοια του θαύματος με όρους νεωτερικότητας, υποβλητικές σεκάνς που εκμεταλλεύονται στο έπακρο την καλοζυγισμένη διεύθυνση φωτογραφίας του Πέτρους Σιόβικ και φυσικά την πιο γαργαλιστικά ετερόκλητη μουσική επένδυση που έχουμε συναντήσει σε ελληνική (συμ)παραγωγή, η οποία περιλαμβάνει από τον ηλεκτρονικό ήχο των Drog_A_Tek και τις ορχηστρικές συνθέσεις του Jean-Paul Wall μέχρι Φοίβο. Και μιας και αναφέραμε τον Φοίβο, αξίζει να σημειωθεί πως ο Χρήστος Πασαλής (παίζει τον αδερφό της Ρίτας) προσφέρει στο ρόλο του λαϊκού τραγουδιστή το ιδανικότερο - και σίγουρα αναπάντεχο - κλείσιμο που θα μπορούσαμε να φανταστούμε ποτέ σε μπουζούκια.

Κι αυτό το τελευταίο αποτελεί ακόμα ένα δείγμα των αρκετών ιδεών που διαθέτει το «Θαύμα», στην καλύτερη μέχρι τώρα δουλειά του Σύλλα Τζουμέρκα στο σινεμά.