Ο Χαρισματικός

Στα προάστια που ζουν δυο νέοι γονείς, βλέποντας τις ζωές τους να βελτιώνονται σε σχέση με τις ημέρες που απλά άραζαν και μεθούσαν, υπάρχουν αντίστοιχα πολλά άλλα ζευγάρια που έχουν μετατρέψει το μεγάλωμα ενός παιδιού σε επένδυση. Ένα παιδί άλλωστε για τους περισσότερους γονείς (ειδικά στις τριμελείς οικογένειες) είναι πολύ εύκολο με την ταχύτητα της ανάπτυξής του να μοιάζει στα μάτια τους ως ξεχωριστό, με ικανότητες που διαβλέπουν μόνο σε αυτό, τυφλωμένοι από τη γοητεία και τη χαρά που τους προσφέρει αλλά και την παρουσία του ως μια προέκταση του εαυτού τους. 

Κάπως έτσι νιώθουν και οι γονείς της ταινίας, όταν αντιλαμβάνονται πως ο μοναχογιός τους έχει μάλλον υψηλότερο IQ από τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του. Αμήχανοι αρχικά, αντιμετωπίζουν το θέμα με περηφάνεια ως δυο μετριότητες που ενώθηκαν για να φτιάξουν κάτι σπουδαίο. Οι ήρεμες και αποσπασματικές σκηνές του μεγαλώματος του μικρού Μάιλς στην αρχή, υποδηλώνουν ένα είδος ειρωνείας, όχι γιατί κανείς δε διαβλέπει τον τρόμο που έρχεται, αλλά για τη συχνή χρησιμοποίηση της λέξης genius και την ειδική μεταχείριση που έχει ο μικρός. 

Σύντομα το φιλμ οδηγείται στο μονοπάτι του τρόμου, χωρίς πολλές σκηνοθετικές υπερβολές που θα το φθηναίνουν, αλλά με ιδέες που παίζουν με το παρελθόν του φανταστικού στην προσπάθεια να εξηγηθούν τα βίαια ξεσπάσματα ενός κατά τ’ άλλα αξιολάτρευτου παιδιού. Ο σκηνοθέτης Νίκολας ΜακΚάρθι στήνει όλη την ιστορία του με επίκεντρο τη μητέρα, που είναι αυτή η οποία αναλαμβάνει και όλη την έρευνα από τη στιγμή που διαπιστώνει ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά. Παλεύει με ηθικά διλήμματα, αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην αγάπη και τον κίνδυνο να αφεθεί σε αυτήν και μπλέκει ουσιαστικά σε ένα αδιέξοδο. 

Και ενώ με αυτές τις ιδέες η ταινία λειτουργεί ορθά, το σενάριο αρχίζει να μπάζει από παντού με χαρακτήρες που εξαφανίζονται όταν πλέον δεν εξυπηρετούν την πλοκή και τρύπες να συντηρούν ένα βεβιασμένο φινάλε. Εκεί δυστυχώς υπάρχει πάντα η ανάγκη για κάτι που δεν θα τελειώνει με βάση την όποια λογική, αλλά σε μια κατεύθυνση που αφήνει ανοιχτή την πόρτα για πιθανές συνέχειες. Αυτό γίνεται βεβιασμένα από ένα σημείο και έπειτα και εκτροχιάζει μια ταινία που δεν έμοιαζε από την αρχή σπουδαία αλλά τουλάχιστον προσπαθούσε ως ένα σημείο να είναι τίμια στα μάτια του θεατή.