Η Σύζυγος

Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων ζει στο Κονέκτικατ και περιμένει το τηλεφώνημα που το κρατάει ξύπνιο ως αργά. Όταν αυτό έρχεται, αντιλαμβανόμαστε πως είναι από την Σουηδική Ακαδημία που ενημερώνει τον Τζο ότι θα είναι ο άνθρωπος που επιλέχθηκε φέτος για Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ο Τζο (Τζόναθαν Πράις) και η σύζυγός του Τζόαν (Γκλεν Κλόουζ) ακούν την ανακοίνωση από κοινού, κρατώντας ο καθένας διαφορετική τηλεφωνική συσκευή σε διπλανά δωμάτια. Η κάμερα εναλλάσσει κοντινά με τις αντιδράσεις και των δύο που μοιάζουν να είναι μιας οντότητας.

Η «Σύζυγος», όπως φανερώνει και ο τίτλος, θα στρέψει στην υπόλοιπη ταινία την κάμερα κυρίως στη Τζόαν, εντελώς παρατηρητικά στο ξεκίνημα, προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα μυστήριο. Ο χαρακτήρας της Κλόουζ μοιάζει αρκετά δυναμικός για να έχει περιοριστεί στο ρόλο της νοικοκυράς και αρκετά διακριτικός για να είναι κάτι σαν μάνατζερ του Τζο, έστω και αν βρίσκεται πλάι του κάθε στιγμή. Δεν ζητά κανένα credit, περισσότερο μοιάζει να περιμένει υπομονετικά να ολοκληρωθεί αυτή η βράβευση για να επιστρέψει στη γαλήνια καθημερινότητά της. 

Η ταινία στηρίζεται ολάκερη σε ένα, ας το αποκαλέσουμε, twist αφού αυτό υπονοείται από το ξεκίνημα, από τα ονόματα, ακόμη και από την επίσημη σύνοψη της ταινίας, το αν δηλαδή η ηρωίδα είναι κάτι περισσότερο από σύντροφος και υποστηρίκτρια ενός μεγάλου λογοτέχνη ή όλο αυτό είναι μια απάτη. Όσο πλησιάζουμε προς τη διαφαινόμενη αποκάλυψη, ο Σουηδός σκηνοθέτης Μπιορν Ρούνγκε ζητά τη βοήθεια δύο εντελώς σχηματικών συμπληρωματικών χαρακτήρων – του απογοητευμένου γιου και ενός δημοσιογράφου που σκαλίζει το παρελθόν του ζεύγους – για να χτίσει ένα ομαλό πεδίο αφήγησης που θα οδηγήσει στην έκρηξη. Αυτό που καταφέρνει είναι να υποπέσει σε ένα σωρό από ατοπήματα, κυρίως σεναριακά, καθώς τα flashbacks του αφήνουν πολλά κενά στη συμπεριφορά του ζευγαριού, το οποίο μοιάζει ανίκανο να κρατήσει μυστικό για 3 μέρες και όχι για 40 χρόνια. 

Αυτό γίνεται ακόμη πιο εμφανές, με το που η δράση μεταφέρεται στη Στοκχόλμη, εκεί μάλιστα όπου επιχειρείται και ένας συνειρμός με το μπεργκμανικό δράμα, με τους δύο πρωταγωνιστές να προσπαθούν να αποφύγουν τον αναμενόμενα πομπώδη δρόμο που παίρνει η ταινία, μέσα από τους flat διαλόγους και τη «βαριά» μουσική, αν και αυτό δεν είναι πάντα εφικτό. Μπεργκμανικό δράμα σημαίνει όμως δουλειά και σκάλισμα στους χαρακτήρες, που εδώ είναι αφόρητα ξύλινοι, όπως χαρακτηριστικά λέει η νεαρή Τζόαν για το πρώτο βιβλίο του συντρόφου της. Επιπρόσθετα, το τελευταίο εικοσάλεπτο μετατρέπεται σε μια συντονισμένη προσπάθεια για τη δημιουργία συνεχόμενων «οσκαρικών» σκηνών για τον χαρακτήρα της Κλόουζ, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια και της ίδιας να φτάσει επιτέλους στο Όσκαρ,  κάτι εντελώς ειρωνικό για μια ταινία που φαινομενικά εξετάζει τί κρύβεται πίσω από το κύρος μιας μεγάλης βράβευσης.