Ugly Dolls: Τα Ασχημογλυκούλια

Τα περίφημα UglyDolls κυκλοφόρησαν στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας και η παρουσία τους στα παιδικά δωμάτια καλωσορίστηκε ως μια νέα τάση που απέρριπτε την πλαστή τελειότητα κάθε Barbie, με προεκτάσεις που έφταναν στην κατανόηση από μικρή ηλικία των εννοιών εσωτερική και εξωτερική ομορφιά. Φυσικά υπήρχε και η απαραίτητη δόση υπερβολής υπέρ των θετικών και των αρνητικών απόψεων χάρη στο καλά οργανωμένο marketing της Hasbro με τα άσχημα κουκλάκια να κερδίζουν τελικά τις καρδιές των παιδιών.

Φτάνοντας στην ενηλικίωσή τους (τα πρωτοείδαμε το 2001) έρχονται πλέον και στον κινηματογράφο, κάνοντας όμως τους ενήλικες να βαρεθούν οικτρά χάρη στην εμμονή που έχουν με τα διδάγματα τα οποία συνοδεύουν την ύπαρξή τους. Η ιστορία μοιάζει με κάτι σαν φανταστικό prequel της δημιουργίας τους, αφού όλα τα «ασχημογλυκούλια» ζουν σε μια χώρα χωρίς να γνωρίζουν ότι πετάχτηκαν εκεί ως εργαστηριακά λάθη αφού η δυσμορφία τους τα κρίνει ως ανίκανα για να διατεθούν προς πώληση. Η περιέργεια μιας από τις κούκλες θα τις οδηγήσει στη χώρα που ζουν οι κανονικές, φτιαγμένες μηχανικά ως πανομοιότυπα, άψυχα αντικείμενα που οφείλουν μόνο να ενδιαφέρονται για την καλή εμφάνισή τους. 

Η συνύπαρξη άσχημων και όμορφων κουκλιών στον ίδιο κόσμο φέρνει μια σειρά περιπετειών που αρχίζουν και τελειώνουν στα μηνύματα περί τόνωσης της αυτοπεποίθησης του καθενός και της ανάγκης αναγνώρισης της οποιασδήποτε διαφορετικότητας. Υπέροχα όλα αυτά, αλλά μπαίνουν δύσκολα στο μυαλό ενός παιδιού όταν δε συνδυάζονται με κάποιου είδους παιχνίδι, στην προκειμένη το χιούμορ, που λάμπει δια της απουσίας του και προσφέρεται από έναν αριθμό χοντροκομμένων και ανέμπνευστων επεισοδίων. Αποτέλεσμα αυτού είναι να αλλάζει μορφή και ο καταιγισμός διδακτισμού, καθώς ως βασικός παίκτης του περιεχομένου, μετατρέπεται από ένα σύνολο ανθρωπιστικών συμβουλών σε κυνικό πωλητή των UglyDolls.