Παράθυρο στη Θάλασσα

Δεν είναι σπάνιες οι φορές που ένα μέρος το οποίο είναι αρχικά προορισμός διακοπών, μετατρέπεται σε κάτι σαν καθαρτήριο για τον επισκέπτη του που εκεί ανακαλύπτει (ή έχει την ανάγκη να ανακαλύψει) έναν διαφορετικό τρόπο ζωής από αυτόν που έχει συνηθίσει. Στην περίπτωση της Νισύρου αυτό συνέβη πρώτα στον σκηνοθέτη Μιγκέλ Άνχελ Χιμένεθ που βρέθηκε εκεί για επαγγελματικούς λόγους πριν λίγα χρόνια, στήνοντας επί τόπου στο μυαλό του μια ταινία όπου το νησί θα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. 

Πέντε χρόνια αργότερα γύριζε το «Παράθυρο στη Θάλασσα» έχοντας ως βασική έννοια να αποβάλλει από το υλικό του την καρτποσταλική αισθητική με την οποία απεικονίζονται συνήθως τα νησιά μας. Έρημα τοπία και δέντρα λειτουργούν ευεργετικά στα κάδρα του, στα οποία πρωταγωνιστεί η Έμα Σουάρεζ («Julieta») ως ισπανίδα που καλείται να διαχειριστεί δυσοίωνα νέα για την υγεία της και ψάχνει ένα ταξίδι ζωής. Η γνωριμία της με ντόπιο άνδρα δε γίνεται στο πλαίσιο του καλοκαιρινού έρωτα, καθώς η ανάγκη των δυο για επαφή υπερτερεί των εκάστοτε εγωισμών και αποκαλύπτει περισσότερα πράγματα για τα όσα έχουν περάσει στις ζωές τους. 

Η ταινία σκοντάφτει σχετικά νωρίς, προχωρώντας με υποτονικό ρυθμό και εσωστρέφεια (θεμιτή ως ένα σημείο) που αντικαθιστά την έλλειψη αφηγηματικών εμπνεύσεων ικανών να δώσουν μεγαλύτερο βάθος στους χαρακτήρες. Ο Χιμένεθ ποντάρει στη σχέση που αναπτύσσει η Σουάρεζ με το τοπίο και την ίδια στιγμή κερδίζει την εκτίμηση αλλά και εγκλωβίζεται στην εμμονή για μια διαφορετική Ελλάδα. Ελέγχει πάντως αρκετά το πρωταγωνιστικό ζευγάρι και αποσπά δυο άρτιες ερμηνείες, η γοητεία των οποίων αναπληρώνει την αφηγηματική λιτότητα.