Berlinale 2020: Το κορεάτικο «Time to Hunt» είναι το crowd pleaser που είχε ανάγκη το Φεστιβάλ

Με την Κορέα να βρίσκεται σε ιστορικά υψηλά μετά τον οσκαρικό θρίαμβο των «Παράσιτων», το «Time to Hunt» ήρθε να δώσει ζωτική crowd pleasing ανάσα σε ένα Φεστιβάλ που μέχρι στιγμής ζορίζεται να ικανοποιήσει το παραδοσιακά πολυπληθές κοινό του. Καθηλωτικό ως προς το σασπένς, στυλιζαρισμένο αλλά όχι σε εξεζητημένο βαθμό και αισθητικά άρτιο, το φιλμ του Γουν Σουνγκ-Χιουν είναι ένα στοιχειωτικό last man standing που στέκει γεμάτο ενέργεια ως επιπεδάτο σινεμά είδους.

Η ταύτιση με το συμπαθές και πειστικά ευάλωτο πρωταγωνιστικό κουαρτέτο είναι σχεδόν αυτόματη

Σε ένα πολύ κοντινό μέλλον που δεν απέχει πάντως στην πράξη από το σήμερα αν αφαιρέσουμε κάποιες ελαφριές αισθητικές παρεμβάσεις στα αυτοκίνητα ή τα κινητά που εμφανίζονται στην ταινία, ο νεαρός Τζουν-Σέοκ βγαίνει μετά από τρία χρόνια από τη φυλακή για να βρει μια Νότια Κορέα οικονομικά ρημαγμένη, με το ΔΝΤ να κάνει τα δικά του, την κοινωνία στα κάγκελα και το έγκλημα να περνά μέρες δόξας. Συνειδητοποιώντας την απουσία κάθε προοπτικής ψήνει τρεις φίλους να φύγουν για Χαβάη, αφού πρώτα ληστέψουν ένα ελεγχόμενο από τη μαφία καζίνο. Η ληστεία πετυχαίνει, μόνο που αυτό που δεν ξέρουν οι πρωτάρηδες σε τέτοια κόλπα νεαροί είναι πως έχουν πλέον προσελκύσει την οργή του Χαν, του πιο επικίνδυνου φονιά της χώρας. Εκείνου που θα τους κυνηγήσει μόνος, παντού, και δε θα σταματήσει αν δεν τους δει νεκρούς. 

Το «Time to Hunt» ξεκινά σαν ένα heist movie που στο φόντο διατηρεί το πολιτικό πρόσημο μιας μετα-αποκαλυπτικής πραγματικότητας η οποία δεν απέχει από όσα έχουν βιώσει αρκετά κράτη σε καιρούς οικονομικής κατάρρευσης.  Σε φουλ ένταση είναι ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ επιβίωσης πολύ κοντά στον ψυχολογικό τρόμο, ειδικά όποτε εμφανίζεται στο προσκήνιο η νέμεσις των πρωταγωνιστών μας που από κοψιά μοιάζει με το ανθρώπινο ανάλογο του «Εξολοθρευτή». Ο Χαν, ένας λιγομίλητος κακός, ανατριχιαστικά κλινικός και στοχοπροσηλωμένος, γίνεται άσος στο μανίκι για τον Γουν Σουνγκ-Χιουν ο οποίος τον πετά συνεχώς στο παιχνίδι, ακριβώς επειδή αντιπαραβάλλεται ιδανικά με το συμπαθές και πειστικά ευάλωτο πρωταγωνιστικό κουαρτέτο που με τη σειρά του προσφέρεται για σχεδόν αυτόματη ταύτιση με το κοινό.

Μια συνθήκη ασίγαστης έντασης με επίκεντρο έναν διώκτη-στοιχειό

Μεταξύ των κορυφώσεων που επιφυλάσσουν οι συναντήσεις του Χαν με τους πιτσιρικάδες ρέει μια λεπτή δραματική νότα που περισσότερο έχει να κάνει με την αδιέξοδη κατάσταση των πραγμάτων για τις δίχως προοπτική ζωές τους. Όμως για την περισσότερη ώρα το όλο σκηνικό μοιάζει με εφιάλτη καταδίωξης. Η υποβλητική φωτογραφία που συνδυάζει την ψυχρότητα των σκιών με θερμούς πορτοκαλί φωτισμούς περιβάλλει τέλεια μια συνθήκη ασίγαστης έντασης με επίκεντρο έναν διώκτη-στοιχειό και η οποία ξανοίγεται όσο περνά η ώρα προς μια πεσιμιστική επίγευση ματαιότητας.

Για ένα τόσο λειτουργικό και προσβάσιμο φιλμ είδους, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Γουν Σουνγκ-Χιουν έχει κάνει καλή δουλειά στο να φέρει στην ταινία του στοιχεία από διαφορετικά genre δίχως να συμβιβάζεται σε ύφος ή αποτελεσματικότητα. Και πρέπει να πούμε εδώ πώς εν αντιθέσει με συμπατριώτες του που σε ταινίες με δράση έχουν εύκολο το gore (το «Villainess» και προφανώς το «Train to Busan» δυο εύκολα παραδείγματα), ο Κορεάτης δείχνει εδώ μια χαρακτηριστική εγκράτεια στην απεικόνιση αίματος, ειδικά από τη στιγμή που το «Time to Hunt» έχει πάμπολλες και προσεγμένα χορογραφημένες σκηνές βίας. Τελικά, μόνη ουσιαστική μας αντίρρηση στο «Time to Hunt» είναι η διάρκεια, που συναρτήσει των πολλών διαδοχικών και όμοιων μεταξύ τους κορυφώσεων καταλήγουν να μουδιάζουν το αρχικά εξαιρετικά ακονισμένο στοιχείο του σασπένς.

Το ΣΙΝΕΜΑ / cinemagazine.gr βρίσκεται στο Βερολίνο με την υποστήριξη της Aegean Airlines και σας υπόσχεται καθημερινές, ζεστές ανταποκρίσεις. Το 70ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου θα πραγματοποιηθεί 20 Φεβρουαρίου - 1 Μαρτίου 2020.