8:56
18/5

Το κορεάτικο «Burning» αξίζει (και οφείλει) να είναι ο φετινός Χρυσός Φοίνικας

Έπειτα από σκηνοθετική απουσία οκτώ ετών ένας από τους κορυφαίους δημιουργούς του ασιατικού σινεμά επιστρέφει και διαγωνίζεται στις Κάννες με ένα μικρό αριστούργημα, το οποίο κατάφερε να συγκεντρώσει τις καλύτερες κριτικές που έχουν γραφτεί για ταινία στο φετινό Φεστιβάλ.

Αποστολή στις Κάννες: Λουκάς Κατσίκας

Ποιος είναι ο Λι Τσανγκ-Ντονγκ; Πολύ καλή ερώτηση. Με ειδικό βραβείο σκηνοθεσίας το 2002 στο Φεστιβάλ Βενετίας (για το «Oasis»), βραβείο σεναρίου στις Κάννες το 2010 («Poetry») και βραβείο γυναικείας ερμηνείας το 2007 («Secret Sunshine»), ο κορεάτικης καταγωγής σκηνοθέτης (και Υπουργός Πολιτισμού της χώρας του ανάμεσα στο 2003 και 2004!) απολαμβάνει μεγάλης κριτικής εκτίμησης στο εξωτερικό και όχι άδικα. Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς κάποια από τις προαναφερθείσες ταινίες του και θα αντιληφθεί το γιατί, αν και η αλήθεια είναι ότι το σινεμά του Λι Τσανγκ-Ντονγκ χρειάζεται υπομονή και αφοσίωση, καθώς οι ρυθμοί του δεν συμβαδίζουν με τις παραδοσιακές δυτικές αφηγήσεις και συνήθως τα φιλμ του κρύβουν μέσα τους πολλά περισσότερα απ' όσα δείχνουν.

H έκτη μεγάλου μήκους δημιουργία του Λι Τσανγκ-Ντονγκ παραμένει στη (νωπή ακόμη) μνήμη όσων την παρακολουθήσαμε εχτές το βράδυ ως ένα μαγευτικό και βραδυφλεγές μυστήριο, το οποίο χτίζεται γύρω από έναν επαρχιώτη νεαρό, μια όμορφη γνώριμη από το παρελθόν του, την οποία ξανασυναντά τυχαία και ερωτεύεται, και έναν ευκατάστατο άντρα που γίνεται το τρίτο σκέλος ενός αισθηματικού τριγώνου. Καθώς όμως η επιθυμία του νεαρού φουντώνει για το κορίτσι, μια ωραία πρωία εκείνο εξαφανίζεται και οι υποψίες ότι βασικός υπεύθυνος μπορεί να είναι ο πλούσιος φίλος της αρχίζουν να τον κυριεύουν.

Μαγνητικές ερμηνείες, αφηγηματικές ελλείψεις, μια σκηνοθεσία εκπληκτική μέσα στη φαινομενική της λιτότητα και μια πλοκή η οποία χαρίζει σταδιακά τις θαυμάσιες ανταμοιβές της.

Χαλαρά εμπνευσμένος από ένα μικρό διήγημα του Χαρούκι Μουρακάμι (δημοσιευμένο στο περιοδικό New Yοrker, το 1992) ο σκηνοθέτης δίνει αρχικά την εντύπωση ότι τον ενδιαφέρει να εξερευνήσει τις πιθανότητες αυτού του τριγώνου. Το «Burning» ανοίγεται, παρ' όλα αυτά, προς πιο συναρπαστικές κατευθύνσεις, οι οποίες αρχίζουν και γίνονται ορατές αφού κυλήσει η πρώτη ώρα της ταινίας. Σταδιακά αποκαλύπτεται η εξιστόρηση μιας ερωτικής εμμονής που παίρνει τον χαρακτήρα ψύχωσης, μια αντανάκλαση των ταξικών αντιπαραθέσεων της σύγχρονης Κορέας μέσα από τα όνειρα και τις επικίνδυνες ψευδαισθήσεις ενός νεώτερου μέλους της εργατικής τάξης και ταυτόχρονα ένα κινηματογραφικό παιχνίδι ανάμεσα στο φαίνεσθαι και το είναι, τις λίγες βεβαιότητες και τις πολλαπλές αμφισημίες αυτού που αποκαλούμε ζωή.

Όλα αυτά καλλιεργούνται μέσα από μαγνητικές ερμηνείες, αφηγηματικές ελλείψεις, μια σκηνοθεσία εκπληκτική μέσα στη φαινομενική της λιτότητα και την απαίτηση ο θεατής να παραδοθεί στο ήρεμο χτίσιμο της πλοκής για να εισπράξει στο τέλος τις θαυμάσιες ανταμοιβές της. Ώρες και μέρες μετά την παρακολούθησή του, το «Burning» δημιουργεί την ανάγκη να το σκεφτείς και να το επισκεφτείς ξανά για να ξεδιπλώσεις μία προς μία τις πάμπολλες παραμέτρους του ή να εκτιμήσεις καλύτερα τον σχεδόν ανεπαίσθητο τρόπο με τον οποίο χτίζει την ίντριγκα ενός ψυχολογικού θρίλερ, προτού καταλήξει σε μια αξέχαστη κατακλείδα, τραγωδία και μαζί κάθαρση για ένα ήρωα τον οποίο σιγοκαίνε οι πυρκαγιές που βάζουν οι άλλοι μέσα του.