7:23
14/5

Χορός μέχρι θανάτου και ομαδικά freak out στο «Climax» του Γκασπάρ Νοέ

Τρία χρόνια αφότου η τρισδιάστατη ερωτική οδύσσεια του «Love» προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού στις Κάννες, εμφανίζεται σχεδόν από το πουθενά το «Climax». O Γκασπάρ Νοέ το γύρισε με σχετική μυστικοπάθεια μέσα σε 17 ημέρες, χωρίς σαφές σενάριο, ενώ μέχρι τη σημερινή πρεμιέρα του στις Κάννες, στα πλαίσια του Δεκαπενθήμερου Σκηνοθετών, δεν είχε επιτρέψει να διαρρεύσουν στον Τύπο ούτε φωτογραφίες, ούτε τρέιλερ, ούτε ιδιαίτερες λεπτομέρειες για την ταινία. Μετά την πρωινή εμπειρία της προβολής , η οποία συνοδεύτηκε από ένα σύντομο Q&A στο οποίο ο Νοέ απαντούσε με τη γνώριμη αυθάδικη διάθεσή του, αυτό που μπορεί να ειπωθεί συνοπτικά για το φιλμ γράφτηκε ήδη πολύ εύστοχα από έναν κριτικό του εξωτερικού: «ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ συναντά το "Fame"».

Μιούζικαλ βγαλμένο από την κόλαση, με τη δράση τοποθετημένη εξ ολοκλήρου στο εσωτερικό μιας απομονωμένης σχολής χορού, το «Climax» απεικονίζει τι συμβαίνει σε ένα χαλαρό πάρτι που οργανώνουν μεταξύ τους οι μαθητές από τη στιγμή που ένα άγνωστο χέρι αποφασίζει να αναμείξει αλκοόλ και πανίσχυρες ψυχοτροπικές ουσίες σε ένα μπολ με σανγκρία, οδηγώντας σε ομαδικό freak out υπό τους ήχους του Giorgio Moroder, του Aphex Twin και των Daft Punk. Όσοι προσπαθούν να φανταστούν τι θα ακολουθήσει μετά, ας μην βιαστούν: αυτή είναι κυριολεκτικά όλη κι όλη η πλοκή!

Ένας clubbed to death εφιάλτης εκτελεσμένος με καμμένα τα εγκεφαλικά κύτταρα, κωλοπαιδίστικη διάθεση αλλά και φανερή δεξιοτεχνία

Μετά από ένα γοργοκίνητο και σχετικά ξένοιαστο πρώτο 45λεπτο, αδιαφιλονίκητο highlight του οποίου είναι μια από τις πιο αποστομωτικές σκηνές χορού που έχουμε δει, το «Climax» μετακομίζει στις γνώριμες θεματικές και αισθητικές περιοχές του Νοέ και παίρνει τη μορφή ενός ανελέητου bad trip. Η κάμερα στριφογυρίζει σαν ζαλισμένο έντομο, η ηχητική μπάντα βομβαρδίζει αλλεπάλληλα με dance και techno, ωραία κορίτσια υποφέρουν σε απαράμιλλα φωτογραφημένα πλάνα, χρώματα και φωτισμοί αποκτούν ρόλο παραισθησιογόνου, οι τίτλοι τέλους πέφτουν στα πρώτα λεπτά της ταινίας (γιατί έτσι του αρέσει του σκηνοθέτη), όλα είναι ενορχηστρωμένα στη διαπασών, όλα είναι απενοχοποιημένα ρηχά και γρήγορα.  

Δημιουργία 100% Γκασπάρ Νοέ, φτιαγμένη με τη λογική μιας σφοδρής οπτικοακουστικής εμπειρίας, το «Climax» δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ακόμη εκστατική κατάδυση του επιδειξιομανούς σκηνοθέτη στο βασίλειο των κατώτερων ενστίκτων. Εκτελεσμένος με καμμένα τα εγκεφαλικά κύτταρα, κωλοπαιδίστικη διάθεση αλλά και φανερή δεξιοτεχνία, αυτός ο clubbed to death εφιάλτης ίσως να αποτελεί, παρ' όλα αυτά, και τη λιγότερο ανυπόφορη ταινία για τον δημιουργό του «Μη Αναστρέψιμος». Ίσως γιατί είναι η πιο συγκροτημένη του. Ίσως, πάλι, επειδή διαρκεί μόλις μιάμιση ώρα.

Διαβάστε ακόμη:
Ο Γιώργος Ζώης μας προσκαλεί σε στενές επαφές «Tρίτου Eίδους»
Το καθηλωτικό «Girl» είναι η ταινία-έκπληξη του φετινού φεστιβάλ
Ο Γκοντάρ επιμένει, επανάσταση τώρα!
Ο Μαντς Μίκελσεν δίνει αγώνα ζωής στην «Αρκτική»
Σοκ στις Κάννες: 10 αμφιλεγόμενες ταινίες στην ιστορία του Φεστιβάλ [photos]
Με το «Sorry Angel» ο Κριστόφ Ονορέ υπογράφει την πιο αυτοβιογραφική- και καλύτερη- ταινία του
Ο «Ψυχρός Πόλεμος» του Παβλικόφσκι είναι ένα αθεράπευτα ρομαντικό οδοιπορικό στα χαρακώματα του έρωτα
Ο Σερεμπρένικοφ με το γλυκόπικρο «Leto» μας υπενθυμίζει ότι κάθε καλοκαίρι κάποια στιγμή τελειώνει
Το «Birds of Passage» είναι η πιο ασυνήθιστη γκανγκστερική ταινία που έγινε ποτέ
«Wildlife» και Κάρεϊ Μάλιγκαν δικαιώνουν απόλυτα το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Πολ Ντέινο 
Λευτεριά στον Κίριλ Σερεμπρένικοφ
Το «Everybody Knows» είναι ένας διεκπεραιωτικός Φαρχαντί που λειτουργεί με άνεση στο ρελαντί
Κάννες 2018: Κέιτ, Πενέλοπε και Τζούλιαν στο λαμπερό κόκκινο χαλί της πρεμιέρας
Κάννες 2018: Αυτές είναι οι ταινίες που ανυπομονούμε να δούμε στο φεστιβάλ