13:21
13/5

Το καθηλωτικό «Girl» είναι η ταινία-έκπληξη του φετινού φεστιβάλ

Στο συναισθηματικό οδοιπορικό μιας διεμφυλικής έφηβης προς την ανάληψη της ταυτότητας και της επιθυμίας της, βρήκαμε (επιτέλους) το φιλμ που ανυπομονούσαμε να μας κερδίσει στις φετινές Κάννες. Και μαζί, δύο πρωτοεμφανιζόμενα ταλέντα που θα θυμόμαστε για καιρό.

Απόστολή στις Κάννες: Νεκτάριος Σάκκας

Δίχως περιστροφές, το «Girl» που συμμετέχει στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα, είναι μέχρι στιγμής η ταινία που κλέβει την παράσταση στο 71ο Φεστιβάλ Καννών. Χαλαρά. Και οι λόγοι είναι αρκετοί. Πρώτον, γιατί μας συστήνει το σκηνοθετικό ταλέντο του Λούκας Ντοντ, για τον οποίο φαίνεται πως θα έχουμε πολλά ωραία να πούμε στα χρόνια που έρχονται. Δεύτερον, επειδή ο 27χρονος Φλαμανδός είναι αυτός που μας αποκάλυψε ένα εξίσου σπάνιο ταλέντο που μας άφησε με το στόμα ανοιχτό. Ακούει στο όνομα του 16χρονου Βίκτορ Πόλστερ και είναι αυτός πάνω στον οποίο χτίζεται η ταινία, καθώς δεν υποδύεται απλά, αλλά γίνεται η Λάρα, ένα 16χρονο κορίτσι που έχει γεννηθεί σε σώμα αγοριού και είναι αποφασισμένο να γίνει επαγγελματίας μπαλαρίνα.

Τρίτον, επειδή το «Girl» εστιάζει στο πολύπλευρο θέμα και την ηρωίδα του με αδιαπραγμάτευτη ωριμότητα, ευαισθησία και ξεκάθαρη στόχευση στο τι θέλει να πει. Τέταρτον, επειδή είναι εμφανές πως πρόκειται για ένα φιλμ που γυρίστηκε με πολλή στοργή και ψυχή, τέτοια που «γράφει» στην οθόνη δίχως ποτέ να καταφεύγει στην εύκολη συγκίνηση. Κάτι που φάνηκε και μετά την πρεμιέρα της ταινίας το πρωί του Σαββάτου (12/5), όταν η κατάμεστη αίθουσα Ντεμπισί αποθέωνε δίχως σταματημό τους συντελεστές, με τον σκηνοθέτη και τον πρωταγωνιστή να πλαντάζουν στο κλάμα, βγάζοντας έτσι από πάνω τους μέρος της συσσωρευμένης φόρτισης.

... είναι ό,τι πιο κοντά στην κινηματογραφική ευλογία η συνύπαρξη αυτών των δύο πρωτάρηδων, του Ντοντ και του Πόλστερ, καθώς οδηγεί σε ένα θαρραλέο αποτέλεσμα που διερευνά με διαύγεια τις πτυχές ενός εξαιρετικά σύνθετου ζητήματος»

Ακόμα όμως και εκείνοι που δεν είχαν την τύχη να δουν την ταινία παρουσία των συντελεστών σε κάποια από τις επόμενες προβολές, δε θα δυσκολεύτηκαν να εισπράξουν τη αστείρευτη αγάπη με την οποία φτιάχτηκε το «Girl». Ένα φιλμ που από τη μία εστιάζει στην φορτισμένη καθημερινότητα μιας έφηβης σε διαδικασία αλλαγής φύλου, η οποία ανυπομονεί να δει το σώμα της να απαλλάσσεται από τα χαρακτηριστικά του φύλου με το οποίο γεννήθηκε. Και από την άλλη, στην πιστή αφοσίωση που απαιτεί ο χώρος του μπαλέτου.

Στο σπίτι, υπάρχει ένας πατέρας υποστηρικτικός που διεκδικεί διαρκώς - και ίσως κουραστικά - δίαυλο επικοινωνίας (κομβικός στο ρόλο του ο Άριε Βορτχάλτερ). Στη σχολή καραδοκεί πάντα μια συστολή απέναντι στο βλέμμα των άλλων, ή στο ενδεχόμενο αυτού, ενώ η σεξουαλικότητα παραμένει φιμωμένη και σε αναβολή μέχρι να έρθει η ώρα για την πολυπόθητη εγχείρηση στην ηλικία των 18. Κοινώς, η Λάρα είναι ένα κορίτσι που ενώ ενθαρρύνεται να προχωρήσει και να «λυθεί», είτε αυτό αφορά τους καθηγητές και την επίπονη εξάσκηση, είτε τους γιατρούς, τον ψυχολόγο, τον πατέρα ή τους συνομηλίκους της, υπάρχει πάντα κάτι που την κρατάει μαγκωμένη.

Η μάχη για την αποδοχή, όπως ανακυκλώνεται μεταξύ των γύρω και του εαυτού της ή της εικόνας στον καθρέφτη που παρά την ορμονοθεραπεία αργεί να αλλάξει, συνιστά την ψυχοπιεστική καθημερινότητα ενός νεαρού διεμφυλικού ατόμου, για το οποίο τα όρια ανάμεσα στην ιδιωτικότητα και την ορατότητα αποδεικνύονται θολά. Όπως αντίστοιχα θολά μπορεί να γίνουν τα όρια ανάμεσα στην πρόσκληση για ενσωμάτωση και το μπούλινγκ.

Στο διττό πλαίσιο όπου συνυπάρχουν το ζήτημα της ταυτότητας με τη φιλοδοξία, ο Ντοντ προτάσσει μια αφήγηση μετρημένη και στιβαρή, με πλάνα που αποπνέουν σιγουριά, διαλόγους που έχουν ζυγιστεί ως την τελευταία λεπτομέρεια, εξαιρετικό κάστινγκ και φινάλε που παρά τον σοκαριστικό του χαρακτήρα δεν πάει να κλέψει την παράσταση. Σε αυτά τα στέρεα προαπαιτούμενα χτίζεται η πιο αναπάντεχα πλήρης ερμηνεία της χρονιάς, από ένα νεαρό αγόρι που έχει τόσο την αντίληψη όσο και τη διαίσθηση να αφοσιωθεί σε μία τεράστια κινηματογραφική πρόκληση με τον ίδιο τρόπο που εμφανώς έχει ως τώρα δοθεί στο μπαλέτο.

Και τελικά, είναι ό,τι πιο κοντά στην κινηματογραφική ευλογία η συνύπαρξη αυτών των δύο πρωτάρηδων, του Ντοντ και του Πόλστερ, καθώς οδηγεί σε ένα θαρραλέο αποτέλεσμα που διερευνά με διαύγεια τις πτυχές ενός εξαιρετικά σύνθετου ζητήματος - είτε το δούμε από τη σκοπιά της διεμφυλικότητας, είτε ευρύτερα, από το τι πραγματικά σημαίνει να είναι κανείς έφηβος και να αναλαμβάνει την επιθυμία και την ταυτότητά του.