17:58
17/5

Το «Under the Silver Lake» είναι μια υπέροχη αποτυχία, βγαλμένη από τα πιο νουάρ όνειρα της Πόλης των Αγγέλων

Η επόμενη ταινία του Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ μετά το εξαιρετικό «It Follows», είναι ένα ιδιαίτερα φιλόδοξο εγχείρημα που παντρεύει το φιλμ νουάρ με την ποπ κουλτούρα και τον Λιντς με τον Χίτσκοκ. Αν ο παραπάνω κοινός τόπος που αρχίζει να σχηματίζεται στο μυαλό σας, σας κάνει κάτι σε μπέρδεμα, έχετε πέσει μέσα. Και πολύ μάλιστα. Ελάτε όμως που το «Under the Silver Lake», παρότι προκύπτει συχνά ανοικονόμητο και υπερφορτωμένο σε αναφορές, ανατροπές και παρακάμψεις, δεν παύει να ασκεί μια ιδιαίτερη γοητεία καθ’ όλη τη διάρκεια των σχεδόν δυόμιση ωρών του. Αυτό από μόνο του αρκεί για να του δώσει τον τίτλο του πιο απολαυστικά παράξενου φιλμ του φετινού διαγωνιστικού, παρόλο που και από στυλ και από κατασκευή, φαντάζει απίθανο να διεκδικήσει κάποιο από τα βραβεία των 71ων Καννών.

Μιλώντας για στυλ, το «Under the Silver Lake» είναι η επιτομή του. Ή τουλάχιστον μιας ποπ εκδοχής του, εκείνης που έχει εμμονή με το παλιό Χόλιγουντ και τα νουάρ, το ίδιο το Λος Άντζελες που είναι από μόνο του νουάρ (αναφερόμαστε στις γειτονιές με ένα κάποιο στάτους, όπως η ανερχόμενη συνοικία του Silver Lake), τα κόμικ, τις new age μόδες, τις θεωρίες συνωμοσίας κ.α. Χωρίς αυτό να σημαίνει ωστόσο πως το στυλ αυτό παραπέμπει σε μία κενότητα. Ο Μίτσελ δείχνει και εδώ, όπως και με το «It Follows», πως έχει καλή γνώση των παραπάνω επιρροών, αποδεικνύοντας πως ξέρει και να αγαπά την ποπ κουλτούρα και να την αποδομεί ταυτόχρονα. Κι αν εδώ το μπλέκει κάπως, είναι από υπερβολική σιγουριά ή ενθουσιασμό. Ή ενδεχομένως και από τα δυο μαζί.

Ο σκηνοθέτης του «It Follows» ξέρει και να αγαπά την ποπ κουλτούρα και να την αποδομεί

Αλλά μιας και αναφερθήκαμε στην εμμονή, είναι ώρα να περάσουμε στον πρωταγωνιστή. Τον Τζακ (Άντριου Γκάρφιλντ), έναν άφραγκο 30άρη που τον κυνηγάνε να πληρώσει το νοίκι του, όμως αυτός έχει αλλού το μυαλό του. Συγκεκριμένα, στην περίεργη υπόθεση απαγωγής ενός μεγαλοεπιχειρηματία και κυρίως, στην όμορφη Σάρα (Ράιλι Κίου) που μένει απέναντι. Όταν εκείνη εξαφανιστεί, ο Τζακ θα πιστέψει πως υπάρχει ένα μυστήριο πίσω από την υπόθεση και σπεύδει να το λύσει. Έτσι, κινεί για μια κουλή, δαιδαλώδη περιπλάνηση στο καλοκαιρινό Λος Άντζελες και σε όσα απίθανα μπορεί αυτό να κρύβει.

Με εμφανή αφετηρία τον «Σιωπηλό Μάρτυρα» του Χίτσκοκ και με έναν προοδευτικά εντεινόμενο σουρεαλισμό που συναντάμε στον Λιντς, ο Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ παίρνει τους σχετικά απλούς κανόνες του νουάρ για να τους μετασχηματίσει σε ένα φιλμ μυστηρίου που παρότι μοιάζει συνεχώς να κυνηγάει την ουρά του, παραμένει ένα άκρως απολαυστικό χάζι. Πέραν των φίλων του νουάρ όμως, εκείνοι που είναι σε θέση να απολαύσουν περισσότερο το «Under the Silver Lake» είναι όσοι έχουν πάρει μεταπτυχιακό στην ποπ κουλτούρα, αφού ταινίες, μουσικές, video game, κόμικ, μόδα και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε στήνουν ένα χαριτωμένα κουλό λούνα παρκ αναφορών που διατρέχουν δεκαετίες και βαθιά εντυπωμένες αναμνήσεις του δυτικού συλλογικού μας ασυνειδήτου. 

Πραγματικά, η λίστα αναφορών δεν έχει τελειωμό. Το κλου όμως εδώ είναι πως ο Μίτσελ βρίσκει τρόπους να αναμειγνύει γαργαλιστικά τις πολλαπλών κατευθύνσεων παραπομπές του. Σε σημείο που μια παλαβή θεωρία συνωμοσίας να οδηγεί τον πρωταγωνιστή μας σε έναν αρούκατο βασιλιά που μοιάζει βγαλμένος από τους Μόντι Πάιθον, ο οποίος με κάποιο τρόπο προκύπτει να σχετίζεται με την προτομή του Τζέιμς Ντιν στο Αστεροσκοπείο Γκρίφιθ. Το περίφημο σκηνικό από τον εμβληματικό «Έπαναστάτη Χωρίς Αιτία».

Και ενώ βέβαια όλη αυτή η αδιάκοπη περιπλάνηση και οι εναλλαγές εσωτερικών χώρων και υπαίθριων σετ αποκτά μια εξαιρετική ροή σε οπτικό επίπεδο χάρη στην σκηνοθετική δεξιοτεχνία του Μίτσελ, τόσο η φωτογραφία όσο ειδικότερα οι φωτισμοί του Ελληνοαμερικανού Μάικ Γκιουλάκη (που συνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη και στο «It Follows») είναι πραγματικά το κάτι άλλο. Με το άρτιο αισθητικά κομμάτι να ολοκληρώνεται από την παιχνιδιάρικη νουάρ μουσική που έχει γράψει για την ταινία ο Disasterpiece, κατά κόσμον Ρίτσαντ Βρίλαντ.

Στο σημείο αυτό, αξίζει να υπογραμμίσουμε την γενικότερη ευστοχία στην επιλογή του κάστινγκ και ιδίως το πόσο ιδανικά κουμπώνει ο Άντριου Γκάρφιλντ στον πρωταγωνιστικό. Στην εύπλαστη φυσιογνωμία του, που δεν ξέρεις αν πρέπει να πάρεις στην πλάκα ή στα σοβαρά, αποτυπώνεται η απόλυτη γλαφυρότητα μιας περιπλάνησης που εξαρχής είναι ναρκοθετημένη από το μαγνητικό McGuffin που ακούει στο όνομα Ράιλι Κίου.

Αναμφίβολα μπορεί κάποιος να ισχυριστεί πως το «Under the Silver Lake» είναι πολλές ταινίες σε μία, ή και μία διασκεδαστική αποτυχία. Ωστόσο, είναι υπέροχο να ακολουθήσεις το σύμπαν του, στη βάση του οποίου την τιμητική του έχει η γοητευτική μυθολογία που έχει χτίσει η βιομηχανία του Χόλιγουντ στην Πόλη των Αγγέλων.