«Κάποιες οσκαρικές νίκες δεν έχουν λογική» λέει η Γκλεν Κλόουζ (και φέρνει ως παράδειγμα την Γκουίνεθ Πάλτροου)

Τα Όσκαρ πολλοί εμίσησαν, τη δόξα τους ουδείς. Άλλο ένα άτυπο ξεκίνημα της οσκαρικής κούρσας, που είναι πάντα διασκεδαστική και πάντα γεμάτη από τον καθένα που λέει τη γνώμη του γι' αυτά. Κάθε χρόνο. Την ίδια γνώμη. 

Τουλάχιστον η Γκλεν Κλόουζ είναι αρμόδια. Επτά φορές στην εκκλησιά, ποτέ νύφη όμως, η Κλόουζ μίλησε στον κριτικό Πίτερ Τράβερς για το νέο της επίτευγμα στο «Τραγούδι του Χιλμπίλη» του Ρον Χάουαρντ, που παρά τις χλιαρές κριτικές συζητείται ήδη για την πεντάδα της Ερμηνείας, και απάντησε βέβαια και στις, δεδομένες πια, ερωτήσεις περί της καθυστερημένης βράβευσης.

Διαβάστε εδώ την κριτική του Πάνου Γκένα για το «Τραγούδι του Χιλμπίλη»

Αυτά τα πράγματα είναι πώς θα τα εκλάβεις. Η Γκλεν Κλόουζ δεν έχει δώσει ποτέ δικαιώματα για κίτρινες ειδήσεις, δεν καταφέρεται, έχει ένα πλήθος συνεργασιών να επιδείξει, ενώ και οι 7 φορές των υποψηφιοτήτων της αποδεικνύουν, όχι μόνο το ερμηνευτικό μέγεθος, αλλά και της εκτίμησης που χαίρει ανάμεσα στους συναδέλφους που την προτείνουν.

Τώρα γιατί διάλεξε να πει ως παράδειγμα του πόσο ακατανόητα είναι τα Όσκαρ το βραβείο της Γκουίνεθ Πάλτροου στον «Ερωτευμένο Σαίξπηρ» - σε αντιδιαστολή με την ερμηνεία της Φερνάντα Μοντενέγκρο στον «Κεντρικό Σταθμό» εκείνης της χρονιάς - ξέρει μόνο η ίδια. Μπορεί η ουσία της να κρύβεται, όπως αναφέρει, στο ότι σημασία έχει η πρόταση, ίσως πάνω κι από το βραβείο. Μπορεί να εννοεί, όπως λέει ξανά, ότι οι ερμηνείες είναι ασύγκριτα μεγέθη, οπότε εξού και το ακατανόητο της εύρεσης κριτηρίων επιλογής.

Μπορεί βέβαια και να εννοεί, όπως επίσης δηλώνει, ότι «η δημοσιότητα, το πόσα λεφτά μπήκαν μπροστά στο τραπέζι του καθενός, πόση πρόσφυση» μετράνε (της Miramax και του Γουάϊνστάιν, να θυμίσουμε, τότε darling Βιομηχανίας και Τύπου). Το οποίο αυτομάτως βάλλει αγρίως έναντι της καλλιτεχνικής ακεραιότητας του θεσμού.

Δεν πειράζει, μένουν και οι ερμηνείες, μένουν και τα έργα, όχι μόνο τα βραβεία. Ο λόγος της ετήσιας έριδας, ιδίως τώρα που τα social media εξάρουν την οιαδήποτε «γνώμη», έγκειται στο ότι ο καθένας έχει τον εγωισμό να θέλει να βραβεύεται, άρα «να θεωρείται καλό», εκείνο που του αρέσει. Αυτό δεν είναι εφικτό και οπωσδήποτε δεν μπορεί να αποτελεί μέριμνα ενός ακαδημαϊκού θεσμού.