Υπερασπίζοντας το «Πράσινο Βιβλίο»: Ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ γράφει στο Hollywood Reporter

Η προ-οσκαρική περίοδος μόνο αθώα δεν είναι στο παρασκήνιο της σημαντικότερης ετήσιας ψηφοφορίας του αμερικανικού σινεμά. Από τη στιγμή που ψηφίστηκε τον Σεπτέμβριο από το κοινό του Τορόντο, το «Πράσινο Βιβλίο» μπήκε νωρίς στη φετινή μάχη, την οποία συνέχισε να δίνει σιώπηλα, ώσπου οι βραβεύσεις του στις Χρυσές Σφαίρες το έχουν τοποθετήσει ως ένα από τα μεγάλα φαβορί για τα φετινά Όσκαρ.

Κάπου εκεί έκαναν την εμφάνισή τους και μια σειρά από αρνητικά δημοσιεύματα σχετικά με την ταινία, όπου αρθρογράφοι και έμμεσα σχετιζόμενοι με αυτήν, της επιτίθενται σε πολλαπλά επίπεδα. Αρχικά οι συγγενείς του Ντον Σίρλεϊ αρνήθηκαν πως υπήρξε περίοδος στη ζωή του όπου είχε αποξενωθεί από την οικογένειά του ενώ αμφισβήτησαν τη φιλία των δύο ανδρών, τονίζοντας πως η σχέση των Βαλελόνγκα και Σίρλεϊ ήταν τυπική επαγγελματικη. Παράλληλά ξεκίνησαν πολλαπλές επιθέσεις για μια ταινία που σκιαγραφεί τον χαρακτήρα ενός αφροαμερικανού, αλλά έγινε απόκλειστικά από λευκούς οι οποίοι δεν απέφυγαν τα στερεότυπα στην αφήγηση. Ακόμη, βρέθηκε παλιό tweet του Νικ Βαλελόνγκα που υποστηρίζει δήλωση του Τραμπ ότι οι μουσουλμάνοι στις ΗΠΑ πανηγύριζαν την 11η Σεπτεμβρίου, ενώ από τα πυρά δεν ξέφυγε και ο Πίτερ Φαρέλι και το επιθετικό προς κάθε κατεύθυνση χιούμορ που έχτισε την κοινή καριέρα με τον αδερφό του. 

Φυσικά δεν είναι καθόλου συμπτωματική η πολεμική που αναπτύχθηκε για την ταινία. Είναι άλλωστε η περίοδος που το τμήμα marketing των αμερικανικών στούντιο σαρώνει τα μεγάλα μέσα της χώρας ώστε να ανέβουν σε αυτά άρθρα υπέρ της ταινίας που προωθούν και κυρίως κατά των αντιπάλων της. Ασχετά με το δίκαιο ή το άδικο κάθε λάθους για το οποίο κατηγορείται το «Πράσινο Βιβλίο», δεν είναι ούτε η αγανάκτηση της οικογένειας ούτε η ανάγκη για την αναζήτηση της αλήθειας οι αιτίες που έφεραν αυτή την επίθεση, αλλά το αδηφάγο κυνήγι για ένα χρυσό αγαλματίδιο. 

Θέση υπέρ της ταινίας πήρε στην έκδοση αυτής της εβδομάδας του Hollywood Reporter ένας θρύλος των γηπέδων, ο παλιός μπασκετμπολίστας Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ που αρθρογραφεί κατά καιρούς για θέματα που σχετίζονται με τις φυλετικές διακρίσεις, τον αθλητισμό και το σινεμά. Ο Τζαμπάρ διατηρεί έναν πολύ ψύχραιμο λόγο ώστε να πάρει αποστάσεις από την τρέλα του τελευταίου διαστήματος και επιχειρηματολογεί υπέρ της ταινίας, χωρίς να ενδιαφέρεται τόσο να αντικρούσει τις κατηγορίες περί διαστρέβλωσης της πραγματικότητας. Αντίθετα, υποστηρίζει τον ρόλο του μυθοπλαστικού κινηματογράφου ως «διερμηνέα της αλήθειας», που του επιτρέπει έτσι να αλλάζει καταστάσεις υπέρ μιας διδακτικής ιστορίας. 

Για τον Τζαμπάρ, όπως και για αρκετό κόσμο, το «Πράσινο Βιβλίο» δεν είναι ντοκιμαντέρ και άρα δεν είναι κατακριτέο όταν οι σεναριογράφοι του δημιουργούν καταστάσεις που δεν είναι γνωστό αν συνέβησαν όντως ή όχι. Παράλληλα, για τον ίδιο δεν έχει σημασία το χρώμα του δέρματος ενός σεναριογράφου, αλλά η θέληση και το ταλέντο του στη σκιαγράφηση ενός χαρακτήρα, ακόμη και αν δε γνωρίζει από πρώτο χέρι τη κουλτούρα του. Πάντως στέκεται σε συγκεκριμένες κατηγορίες, λέγοντας πως σε ντοκιμαντέρ του 2010 ο ίδιος ο Ντον Σίρλεϊ μίλησε για τη φιλία του με τον Βαλελόνγκα που συνεχίστηκε για χρόνια, ενώ τάχθηκε υπέρ των Φαρέλι και Νικ Βαλελόνγκα οι οποίοι με γραπτές ανακοινώσεις εξέφρασαν τη μεταμέλειά τους για όσα έχουν πει ή κάνει στο παρελθόν και δε συμπλέουν με όσα διδάσκει το φιλμ.

Μπορείτε να διαβάσετε όλο το άρθρο εδώ