Η συνέχεια στα «Πάθη του Χριστού», κατά Μελ Γκίμπσον, αναμένεται γρηγορότερα

Πέρα από τα υποκειμενικά της πρώτης ταινίας, όπου με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις, υπάρχουν σημεία που δεν μπορείς να αρνηθείς. Δεν μπορείς ας πούμε να αρνηθείς ότι τέτοια ταινία ανάλογο δεν έχει, ιδίως σε κεντρική σύλληψη και...φόρα να δείξει τα ακατάδεικτα. Πώς να αρνηθείς ότι με αυτά που δείχνει και λέει δεν υπήρχε περίπτωση μιας στο εκατομμύριο (one chance in hell, θα έκανε στα αγγλικά ένα σημειολογικά πληρέστερο λογοπαίγνιο), να αναληφθεί (...) από ένα κανονικό στούντιο. Αποτέλεσμα,  ο Μελ Γκίμπσον ανέλαβε προσωπικά όλο το βάρος μιας υπόθεσης που πρέπει τότε να στοίχισε τουλάχιστον περί τα 50 εκατομμύρια. Βέβαια απέφερε βορείως των 620 εκατομμυρίων, κάνοντάς τον μάλλον τον πλουσιότερο σταρ του πλανήτη στην ιστορία των πλουσιοτέρων σταρς του πλανήτη. Δεν μπορείς επίσης να αρνηθείς ότι και ιδεολογικά και αισθητικά ενόχλησε πολλούς, πολύ.

Στα υποκειμενικά, ως λάτρης της ταινίας, ιδίως επί του ιδεολογικού καλλιτεχνικού (του τύπου «τι πήγες κι έκανες ρε φίλε, πώς μπόρεσες όλο αυτό να το βγάλεις πέρα»), αλλά και επί του πώς κατορθώνει με ένα τόσο εξωτερικά εντυπωσιακό - έως εντυπωσιοθηρικό - γύρισμα να καταφθάσει σε τόσο έντονη εσωτερικότητα «του πιο μεγάλου δράματος», εξακολουθώ να θαυμάζω. Ο Γκίμπσον είναι οραματιστής δημιουργός, ανάμεσα στην τρελή ιδιοφυΐα και την σύλληψη από τις Αρχές της 7ης Τέχνης. Έχει ιδρύσει μια άκρη του φάσματος, υπερβίαιη και ποιητική μαζί, επιτρέποντας σε ένα πλήθος (κατά βάση χείριστων) δημιουργών να ξέρουν που μπορούν να κινηθούν. Είναι οριοθέτης και αυτό είναι μάλλον τιμή για έναν δημιουργό, ειδικά σε μια εποχή που κομπάζει ότι τα έχει δει όλα.

Ως εκ τούτων, η αναμονή για το σίκουελ των Παθών, φράση ήδη παράξενη στο άκουσμα, δεν σε αφήνει να περιμένεις κάτι λιγότερο από ένα περπάτημα στο χείλος της καλλιτεχνικής αβύσσου. Και η αλήθεια είναι ότι  ο Γκίμπσον, στα 68 του πια, 20 χρόνια μετά την πρώτη ταινία, δεν φαίνεται να έχει χάσει δράμι από «αυτό που θέλουν οι σκηνοθέτες» του τύπου του. Που δεν είναι απλά θάρρος και μια σχετική παραφροσύνη. Είναι μια απουσία ενσυναίσθησης του φριχτού μέσου όρου της κριτικής και των σχολιαζόντων, της από μιας κλωστής κρεμάμενης θρησκευτικής τάξης στον κόσμο μας. Με άλλα λόγια αυτό το «κάτσε σπίτι σου άνθρωπέ μου δεν το έχεις ανάγκη αυτό», δεν φαίνεται να το ακούει. Αντίθετα έχει σταματήσει την παραγωγή μερικές φορές, πιο πρόσφατη τον περασμένο Ιανουάριο, γιατί το σενάριο δεν τον ικανοποιεί. Μέχρι στιγμής λένε οι ειδήσεις, είμαστε στις 6 εκδοχές. 

Η δουλειά γίνεται μαζί με τον Ράνταλ Γουάλας του «Braveheart» και μια είδηση λέει ότι η ταινία ίσως απαρτιστεί από δύο εξ αυτών, πολύ διαφορετικών μεταξύ τους (!) Και η πιο νέα είδηση έχει έρθει από τον ίδιο τον Γουάλας, ο οποίος σε μια πρόσφατη συνέντευξη επιβεβειώνει ότι το σενάριο έχει τελειώσει, ο Καβίζελ φυσικά αναλαμβάνει τον ρόλο του Ιησού και εκτιμά πώς η παραγωγή θα ξεκινήσει πολύ σύντομα. «Έπεσα πάνω στον Μελ τις προάλλες και συζητήσαμε για το πότε μπορεί να ξεκινήσουμε και χωρίς να θέλω να πω κάτι πολύ πρώιμα, νομίζω ότι ξεκινά άμεσα», ανέφερε.

Γυρίσματα στο Μέξικο και την Ρώμη ακούγονται, οι τοποθεσίες έχουν ήδη ενοικιαστεί - αλλά βέβαια αυτά είχαν συμβεί και τον Ιανουάριο, προτού ο Γκίμπσον θεωρήσει ότι κάτι δεν πάει καλά με το σενάριο όπως το θέλει και αναβάλει την έναρξη, καλώντας σε εκ νέου συγγραφές.

Και πώς όχι; Όταν θέλεις κάνεις μια ταινία πιο «φιλοσοφική και ποιητική από το γραμμικό πρωτότυπο»; Ή όταν ο ίδιος το περιγράφει σαν acid trip με τον Ιησού να επισκέπτεται άλλες κοσμικές και υπερκόσμιες σφαίρες - εξού και κάποιοι το έχουν περιγράψει ως την «Κάθοδο του Ιησού στην Κόλαση». Η ταινία θα εκτυλίσσεται σε 24 ώρες Πάθους αλλά και στις τρεις ημέρες ανάμεσα στην Σταύρωση και την Ανάσταση.

Το «Θεέ μου τι μας περιμένει» είναι μια επαρκής φράση, ταιριαστή ίσως σε πολύ διαφορετικές κατηγορίες ανθρώπων που το περιμένουν.