«We the Animals»: Φεστιβαλικές περγαμηνές, μεγάλες προσδοκίες για το «Moonlight»(;) της χρονιάς - νεα , ειδησεις || cinemagazine.gr
13:41
10/7

«We the Animals»: Φεστιβαλικές περγαμηνές, μεγάλες προσδοκίες για το «Moonlight»(;) της χρονιάς

Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο (2011) του Τζάστιν Τόρες, το «We the Animals» μοιάζει με κράμα «Δένδρου της Ζωής», «Boyhood» και «Moonlight» αλλά κατακτά, σύμφωνα με τις πρώτες αντιδράσεις έναν δικό του χώρο. Βραβείο NEXT στο φετινό Sundance.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Τρία μικρά αδέλφια στα βόρεια της Νέας Υόρκης μεγαλώνουν σε μια δυσλειτουργική οικογένεια. Τόσο σύνηθες που να μοιάζει κοινότοπο, τόσο χρησιμοποιημένο με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην κινηματογραφική δραματουργία που να μην προϊδεάζει για τίποτα άξιο προσδοκίας.

Ωστόσο αν κάποιος σου περιέγραφε το σενάριο του «Boyhood» ή της ταινίας του Μάλικ (κάθε ταινίας του Μάλικ, εδώ που τα λέμε), δεν θα περίμενες τελικά αυτό που συμβαίνει στο πανί.

Στο ντεμπούτο του στη μυθοπλασία ο Τζερεμάια Ζάγκαρ - ντοκιμαντερίστας εμπειρίας και βραβευμένος στο παρελθόν, μεταξύ άλλων, με το ντοκιμαντέρ του «In A Dream» - περιγράφει το ημι-αυτοβιογραφική ιστορία του Τόρες για το μεγάλωμα τριών αγοριών σ' ένα περιβάλλον ένδειας και συνεχών διαξιφισμών του διαφυλετικού ζευγαριού, όπου τα δύο αγόρια σταδιακά δείχνουν να μεταμορφώνονται σε εκδοχές του Πορτορικανού πατέρα ενώ το τρίτο, ο κεντρικός χαρακτήρας της ιστορίας, διαφεύγει σε μια μοναχική αφύπνιση που θυμίζει σε στιγμές το περσινό «Moonlight».

Δεν μένει παρά να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι κατά πόσον επιτυχμένη είναι αφηγηματικά η καταγραφή αυτής της περιθωριακής πλευράς του σύγχρονου αστικού πολιτισμού, που καλείται να στεγάσει το μεγάλωμα, την φυλετική ένταση, την βία, την κατάθλιψη, τον κοινωνικό ντετερμινισμό και την σεξουαλική αφύπνιση σε μια οπτική πρώτου προσώπου που μοιάζει αρκετά φιλόδοξη να θέλει να τα χωρέσει όλα σε 94 μόλις περιεκτικά λεπτά, που με σκεπτική ανυπομονησία περιμένουμε.