«120 Χτύποι το Λεπτό»: Μια από τις κορυφαίες ταινίες της χρονιάς προβάλλεται πλέον στις αίθουσες

Η ταινία του Ρομπέν Καμπιγιό αποτελεί ένα παθιασμένο κάλεσμα στα όπλα, στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την προστασία των μειονοτήτων, σε μια εποχή όπου μια τέτοια έκκληση μοιάζει όχι απλώς απαραίτητη αλλά επιβεβλημένη. Μπορεί το φιλμ να διαδραματίζεται στα τέλη της δεκαετίας του '80, την εποχή που ο θανατηφόρος ιός του AIDS σκόρπιζε κάθε μέρα αμέτρητα θύματα, τα ζητήματα που θίγει, ωστόσο, παραμένουν επίκαιρα και συγκλονιστικά επείγοντα. 

Το «120 Χτύποι το Λεπτό» ξεκινά από τις δράσεις της γαλλικής οργάνωσης Act Up, όταν εκείνη επιχειρούσε τα πρώτα της βήματα, με τα μέλη των οροθετικών ως επί το πλείστον ακτιβιστών της να εξαπολύουν μια απεγνωσμένη σταυροφορία προκειμένου να δημιουργήσουν επίγνωση για τα ολέθρια ποσοστά της επιδημίας και να πείσουν την κυβέρνηση και τις φαρμακευτικές εταιρείες της χώρας να αναλάβουν άμεσα δράση για την καταπολέμηση του ιού.

Ο Καμπιγιό αναπαριστά την ομάδα αρχικά ως ένα συμπαγές σύνολο στρατευμένο γύρω από τον ίδιο ιερό σκοπό και δονούμενο από τον ίδιο πόθο, την ίδια αγωνία. Τρυπώνει στα αμφιθέατρα όπου γίνονται οι συναντήσεις των μελών της, ακούει προσεκτικά τις συζητήσεις και τις διαφωνίες τους, ακολουθεί κατά πόδας τις εκστρατείες τους και τους αναπαριστά ουσιαστικά ως μια γνήσια αντιστασιακή στρατιά η οποία παλεύει καθημερινά με τις κοινωνικές προκαταλήψεις, την κρατική αναλγησία και τον φόβο του θανάτου. 

Μια πολιτική δήλωση που δεν πηγάζει από θυμό και αγανάκτηση αλλά από αδιαπραγμάτευτο ουμανισμό και αγάπη

Σταδιακά όμως, καθώς η ταινία περιορίζει πολύ σωστά το αρχικό εύρος της, ο σκηνοθέτης μεταφέρει τη δράση του από το συλλογικό και το πολιτικό κατευθείαν στο προσωπικό. Αφού έχει επενδύσει το πρώτο μέρος του φιλμ για να αναλύσει τη μεθοδολογία και τη φιλοσοφία όχι ενός ή δύο ατόμων αλλά μιας ολόκληρης κοινότητας, για την υπόλοιπη διάρκεια αναπαριστά σε επίπεδο συναισθηματικό, ψυχολογικό και, βέβαια, σωματικό τις συνέπειες του ιού στη ζωή ενός γκέι ζευγαριού και των οικείων του, την περήφανη αναμέτρησή τους με την ασθένεια και την προάσπιση της ελπίδας και της αλληλεγγύης ως τελευταία σύνορα πριν το αναπόφευκτο τέλος.

Και είναι εκεί όπου το «120 Χτύποι» εξαργυρώνει όση δραματουργική δύναμη συγκέντρωνε και ξεσπάει σε μια αξιοπρεπούς συγκινησιακής φόρτισης χειρονομία ανθρωπιάς η οποία είναι αδύνατο να σε αφήσει ανεπηρέαστο. Με αξιέπαινη ψυχραιμία, καμία έκκληση σε ευκολίες και μελοδραματισμούς και με μια σκηνοθεσία που όσο ελάχιστα επιδειξιομανής είναι, άλλο τόσο πάλλεται από το νεανικό αίμα που βράζει στις φλέβες των ηρώων, η ταινία συλλαμβάνει έναν αγώνα ζωής υπό το βάρος μιας αναπόδραστης τραγωδίας. 

Ερμηνευμένη θαυμάσια, με κορυφαίο τον Ναουέλ Πέρεζ Μπισκαγιάρ στον ρόλο του Σον, η δημιουργία του Καμπιγιό είναι το μελαγχολικό ενθύμιο μιας χαμένης γενιάς, μια πολιτική δήλωση που δεν πηγάζει από θυμό και αγανάκτηση αλλά από αδιαπραγμάτευτο ουμανισμό και αγάπη και ένα φιλμ άξιο να τοποθετηθεί πλάι σε ορόσημα όπως το «Longtime Companion» του Νόρμαν Ρενέ, το «Parting Glances» του Μπιλ Σέργουντ και οι «Άγριες Νύχτες» του Σιρίλ Κολάρ.