«Αιχμηρό και ενοχλητικό»: Το Variety γράφει για την πρεμιέρα του «Golden Dawn Girls» στο Άμστερνταμ

Το «Golden Dawn Girls» είναι το χρονικό των όσων έζησε ο Χάβαρντ Μπάστνς για 4 μήνες το 2015, παίρνοντας συνεντεύξεις από τη σύζυγο και την κόρη του Νίκου Μιχαλολιάκου αλλά και τη μητέρα ενός ακόμη ηγετικού μέλους, προσπαθώντας να σκιαγραφήσει ένα προφίλ για τις γυναίκες που βρίσκονται στον πυρήνα της Χρυσής Αυγής. Αυτό όμως μοιάζει να είναι απλά η αφορμή, καθώς ο Μπάστνς άφησε πολλές φορές την κάμερα να γράφει και το υλικό που μάζεψε είναι αρκετό όχι μόνο για να αποκρούσει τα όσα του λένε αλλά και να αποτελέσει ένα πρώτης τάξεως υλικό κατά της Χρυσής Αυγής φτιαγμένο από τα ίδια τα μέλη της.

Το ντοκιμαντέρ έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Άμστερνταμ και η κριτική του Variety (που συνομίλησε και μαζί του εδώ) τονίζει πως η αναγκαιότητά του είναι τόσο ισχυρή που μπορούν να μείνουν στην άκρη οι όποιες του τεχνικές ή αφηγηματικές ατέλειες. Συγκεκριμένα το κείμενο ξεκινά: «Με την εθνικιστική πολιτική να γίνεται ακόμη πιο δημοφιλής σε Ευρώπη και Αμερική, το απροκάλυπτα αντικειμενικό και συχνά κωμικό ντοκιμαντέρ του Μπαστνς είναι σίγουρο πως θα κινήσει το ενδιαφέρον των προγραμματιστών φεστιβάλ όλου του κόσμου, μετά την πρεμιέρα του στο IDFA, παρά τα μικρά τεχνικά θέματα που έχει. Συγκεκριμένα, το ντοκιμαντέρ δίνει έμφαση στην αυξανόμενη δυναμική του ακροδεξιού κόμματος της Χρυσής Αυγής, που βγήκε τρίτο κόμμα στις εκλογές του 2015, παρά την προσωρινή κράτηση για εκείνο το διάστημα του Νίκου Μιχαλολιάκου, ως υπεύθυνου για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.»

Στη συνέχεια η κριτική αναλύει τη δομή του φιλμ, καταλήγοντας στο συμπέρασμα της αναγκαιότητάς του:

«Οι γυναίκες που βρίσκονται ψηλά στην ιεραρχία του κόμματος, και κυρίως η 26χρονη Ουρανία Μιχαλολιακου, αλλά και η αδέξια στρατηγική επικοινωνίας της Χρυσής Αυγής αποτελούν τη ραχοκοκκαλιά του φιλμ, καθώς δόθηκε στον Νορβηγό κινηματογραφιστή πλήρης πρόσβαση στο αρχηγείο του κόμματος με την αφελή ελπίδα ότι θα προκύψει ένα φιλικό προς το αυτό πορτρέτο. Ο Μπαστνς πάντως δεν τους δίνει αυτή την εντύπωση από την αρχή, με τις επιθετικές ερωτήσεις του που φέρνουν στο νου τη δουλειά του βρετανού Λουίς Θερού. Όντως το φιλμ ξεκινά με την ερώτηση του Μπαστνς προς την Ουρανία για το ποια είναι η διαφορά του εθνικισμού με το Ναζισμό. Αυτή η σειρά των υπαρξιακών για το κόμμα ερωτήσεων, δημιουργεί μια μη οργανωμένη πρώτη πράξη που καθυστερεί να μας συστήσει το κόμμα, αλλά στη συνέχεια το φιλμ κερδίζει σε σαφήνεια, ειδικά από τις συζητήσεις με την Ουρανία, αλλά και με τις άλλες 2 γυναίκες που μιλούν, οι οποίες θεωρούν τη δημοκρατία ένα «όμορφο ψέμα» αλλά και πετούν διάσπαρτες γνώμες για την νομιμότητα των μέσων, που μοιάζουν πολύ με τα fake news για τα οποία μιλούσε ο Τραμπ.[...]

Αν και ο Μπαστνς βλέπει στην Ουρανία μια δυνατότητα ειλικρινούς αυτοπραγμάτωσης, ώστε να αποκαλυφθεί μέσω αυτής η πραγματική ατζέντα του κόμματος, οι πιο αποκαλυπτικές σκηνές έρχονται από γυναίκες που δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι τις καταγράφει η κάμερα. Ο μοντέρ Άντερς Τάιγκεν βάζει έξυπνα ανάμεσα στις συνεντεύξεις αρχειακό υλικό που τονίζει τις συγκεντρώσεις, τα χρώματα και τα σλόγκαν των μελών του κόμματος. Η επιλογή αυτή βοηθά περισσότερο από το συναισθηματικό voiceover του Μπαστνς ώστε να αποδειχθεί η ταυτότητα του κόμματος. Όπως και να 'χει πάντως, το όλο αποτέλεσμα είναι ένα αιχμηρό και εύλογα ενοχλητικό δείγμα πολιτικού κινηματογράφου και δε μπορείς να κατηγορήσεις τον σκηνοθέτη για τις στιγμές που βάζει την αγανάκτησή του πάνω από την ανάλυση.»

Μπορείτε να διαβάσετε όλη την κριτική του Variety εδώ.