Άννα Καρίνα (1940-2019): Αντίο στο πρόσωπο της Nouvelle Vague

«Σε είκοσι χρόνια η Άννα Καρίνα θα είναι ότι η Λουίζ Μπρουκς σήμερα για μας. Θα αντιπροσωπεύει μια ολόκληρη εποχή. Αυτό είναι το θαύμα του σινεμά για μένα».

Η ατάκα ανήκει σε χαρακτήρα της ταινίας «Πριν την Επανάσταση» του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, γυρισμένης το 1964. Ο Μπερτολούτσι όχι απλά «είδε» το μέλλον, αλλά τα είκοσι χρόνια που έβαλε ήταν λίγα. Η Καρίνα έμεινε ως σήμερα και θα μείνει για πάντα ως το πρόσωπο της Nouvelle Vague, το σύμβολο μιας εποχής και ενός διαφορετικού σινεμά που ήρθε να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της ως τότε αισθητικής. 

Μπορεί να μην φώναξε «New York Herald Tribune» (την πρόλαβε η Τζιν Σίμπεργκ), όμως η δημιουργική και προσωπική της σχέση με τον Ζαν Λικ Γκοντάρ έδωσε μια σειρά από ταινίες και εικόνες που καθόρισαν το είδος που προσπάθησαν να φτιάξουν οι γάλλοι πρώην κριτικοί του Cahiers du cinéma. Στο διάστημα 1960-1966, η Καρίνα πρωταγωνίστησε σε 8 ταινίες του Γκοντάρ, ξεκινώντας από το «Le Petit Soldat» του 1960 και το «Μια Γυναίκα Είναι Γυναίκα» την ίδια χρονιά, ερμηνεία για την οποία βραβεύτηκε στο φεστιβάλ του Βερολίνου. Τα «Ζούσε τη Ζωή της» (η καλύτερή της ίσως ερμηνεία της καριέρας της), «Bande à part», «Ο Τρελός Πιερό», «Made in USA» έχουν μείνει ανεξίτηλα ως σήμερα στο χρόνο χάρη στους αφηγηματικούς πειραματισμούς του Γκοντάρ και τη μαγνητική παρουσία της.

Διατηρώντας διακριτική παρουσία στον χώρο μετά τον χωρισμό της με τον Γκοντάρ, η Καρίνα συνεργάτηκε με σκηνοθέτες όπως ο Τόνι Ρίτσαρντσον («Laughter in the Dark»), Λουκίνο Βισκόντι («O Ξένος»), Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ («Chinese Roulette») και Τζόναθαν Ντέμι («The Truth About Charlie»), ενώ δοκίμασε 2 φορές τις ικανότητές της στη σκηνοθεσία με τα «Vivre Enseble» (1973) και «Victoria» (2008).