11:35
11/2

Βλέποντας το Βερολίνο μέσα από ένα b-movie

Η πιο «βερολινέζικη» ταινία της χρονιάς δε θα μπορούσε να λείψει από τη μεγαλύτερη γιορτή της πόλης. Αναμενόμενο, λοιπόν να προσελκύσει σε τέτοιο βαθμό την προσοχή του ντόπιου κοινού της Μπερλινάλε, γνωρίζοντας την αποθέωση καθώς έπεφταν οι τίτλοι τέλους.

Όμως το «B-Movie: Lust & Sound in West Berlin» των Γιόργκ Χόπε, Κλάους Μάεκ και Χέικο Λανγκ δεν είναι απλώς ένα διασκεδαστικότατο, μουσικό (πρωτίστως) ντοκιμαντέρ που ζει και αναπνέει από τον αέρα μιας πόλης. Ούτε φυσικά το Βερολίνο είναι μία οποιαδήποτε πόλη.

Πάνω απ' όλα, πρόκειται για μία σπάνια καταγραφή ενός κομβικού σημείου της σύγχρονης Ιστορίας, η οποία μέσα από την ανατρεπτική διάθεση και τον ενθουσιώδη ρυθμό της έρχεται να επιβεβαιώσει στο κοινό το ακριβές μέγεθος του βερολινέζικου μύθου.

Το τρέιλερ της ταινίας

Το εντυπωσιακό πάντως είναι πως τούτο το εντελώς φευγάτο μουσικο-ιστορικό ντοκουμέντο της δυτικής πλευράς της πόλης, η οποία παραμένει ελάχιστα εξερευνημένη σε σχέση με την ανατολική, δεν ξεκίνησε από κάποιον Βερολινέζο.

Για την ακρίβεια ήταν ο Μαρκ Ρίντερ, ένας τρελαμένος μουσικόφιλος και φέρελπις μουσικός παραγωγός από το Μάντσεστερ, αυτός που πήρε στα τέλη του '70 την παράδοξη απόφαση να αφήσει το μέρος όπου χτυπούσε η καρδιά της σύγχρονων μουσικών τάσεων για να βρει τον εαυτό του σε μία πόλη χωρισμένη στα δύο.

Και μάλιστα, στο δυτικό κομμάτι της. Όσο για το οπτικό υλικό (πέραν του αρχειακού) που απαιτήθηκε για το «B-Movie: Lust & Sound in West Berlin», οφείλεται επίσης στον Ρίντερ και την 8mm κάμερα με την οποία φρόντιζε να καταγράφει για χρόνια σχεδόν τα πάντα!

Κάπως έτσι, ο Ρίντερ κουβάλησε από την Αγγλία μονάχα το φετίχ να ντύνεται με στρατιωτικά ρούχα και τρύπωσε σε έναν τόπο όπου την απόλυτη παράνοια της διχοτόμησης τη μετουσίωνε σε μία πολυσυλλεκτική κουλτούρα, η οποία ξεπηδούσε από τα νυχτερινά στέκια και τα κλαμπ για να κυκλοφορεί ελεύθερη στα πάρκα και τους δρόμους.

Στόχος του Ρίντερ; Όπως μας ενημερώνει μέσω του voice-over, αρχικά να καταλάβει γιατί βρέθηκε εκεί, πριν ξεκινήσει να ζει σαν να μην υπάρχει αύριο. Έπειτα να συναντηθεί με τις μουσικές τάσεις του Βερολίνου (τις οποίες είχε περί πολλού, αλλά ελάχιστα πίστευε ότι θα μπορούσαν να κάνουν παγκόσμια επιτυχία), να δημιουργήσει δικές του και να δει τελικά τον κόσμο να περνά από τους Joy Division και την πανκ στην εποχή των ντι-τζέι, των ρέιβερ και της τέκνο.

Στο ίδιο μέρος όπου έμοιαζε καταδικασμένο να αλλάζει ώστε όλοι να κάνουν ό,τι ήθελαν, σε μία πόλη που μπορούσε να φιλοξενήσει από την Τίλντα Σουίντον μέχρι τον Νικ Κέιβ, πολύ πριν εκείνος φτάσει τις 20.000 μέρες του πάνω στη Γη ( https://www.cinemagazine.gr/article.asp?catid=10167&subid=2&pubid=129784554 ). Γιατί και οι δύο προαναφερθέντες εμφανίζονται στο «B-Movie: Lust & Sound in West Berlin», συμβάλλοντας στην χειμαρρώδη αίσθηση που αφήνει η ταινία πως χωρίς το Βερολίνο, τόσο οι ήχοι όσο και ο κόσμος μας θα ήταν σήμερα αλλιώς.