Ταινία της εβδομάδας: Η «Οικογενειακή Ευτυχία Α.Ε.» ξεσκεπάζει μια σύγχρονη αστική πραγματικότητα - cinemagazine.gr
11:40
24/10

Ταινία της εβδομάδας: Η «Οικογενειακή Ευτυχία Α.Ε.» ξεσκεπάζει μια σύγχρονη αστική πραγματικότητα

Ο εμβληματικός Βέρνερ Χέρτζογκ μπλέκει για άλλη μια φορά περίτεχνα μυθοπλασία και πραγματικότητα μέσα σε ένα φιλμ όπου πραγματεύεται το βάθος της μοναξιάς στην εποχή μας.

Από τον Νεκτάριο Σάκκα

Δεν εισάγει καινά δαιμόνια στην αχανή φιλμογραφία του σπουδαίου Βέρνερ Χέρτζογκ η διαπίστωση πως και η νέα του ταινία με τίτλο «Οικογενειακή Ευτυχία Α.Ε.» παίζει στο όριο μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ. Το ιδιόμορφο αλλά μαγνητικό αυτό φιλμ που πρωτοπροβλήθηκε στις Κάννες και συστήθηκε στο ελληνικό κοινό στις 25ες Νύχτες Πρεμιέρας μας οδηγεί στο σημερινό Τόκιο και παίρνει τον τίτλο του από μία εταιρεία η οποία διαθέτει τους υπαλλήλους ηθοποιούς της σε πελάτες οι οποίοι θέλουν να νοικιάσουν για οποιαδήποτε περίσταση (γάμο, κηδεία, γιορτή κλπ) έναν συγγενή ή κάποιον φίλο.

Πρόκειται για μυθοπλασία, όμως η ιστορία που κρύβεται από πίσω είναι τόσο αληθινή που η παραπάνω εταιρεία με τη συγκεκριμένη επωνυμία είναι όχι απλώς υπαρκτή, αλλά ο βετεράνος Γερμανός δημιουργός έφτασε στο σημείο να προσλάβει για πρωταγωνιστή τον ίδιο τον ιδρυτή της. Ο οποίος υποδύεται - προφανώς - τον εαυτό του.

Η ταινία λοιπόν ακολουθεί τον 30άχρονο Γιουίτσι καθώς παίζει καθημερινά ρόλους, σύμφωνα με τις επιθυμίες των πελατών του. Μία από τις διάφορες εκδοχές του τον θέλει να υποκαθιστά τον πατέρα ενός μικρού κοριτσιού, κατά παραγγελία της μητέρας του. Γιατί, όπως απίστευτα κι όμως αληθινά εξηγεί το tagline του «Οικογενειακή Ευτυχία Α.Ε.», στην Ιαπωνία μπορείς πράγματι να νοικιάσεις έναν πατέρα.

Στην «Οικογενειακή Ευτυχία Α.Ε.», η πραγματικότητα αποτελεί μια μόνιμη, αγωνιώδη και πικρή στη γεύση διαπραγμάτευση που δε σταματά ποτέ

Η κεντρική σεναριακή ιδέα μπορεί να θυμίζει προς στιγμή τις λανθιμικές «Άλπεις», όμως εδώ ο Χέρτζογκ δεν επικεντρώνεται στον κοινό τόπο που σχηματίζουν η απώλεια με το υποκατάστατο της σχέσης, αλλά μέσα από ενα υπαρκτό κοινωνικό φαινόμενο που έχει εδραιωθεί στην ιαπωνική κοινωνία επιχειρεί να επεκτείνει το βλέμμα του στην ίδια την υπόσταση του πραγματικού. Άλλωστε το φιλμ εξελίσσεται από μόνο του σε ανεκτίμητο meta σχόλιο και θαυμάσιο κινηματογραφικό inception εξαιτίας της παρουσίας του Γιουίτσι σε αυτή αλλά και της εξέλιξης που ο χαρακτήρας του αποκτά, ιδίως όταν φτάνουμε στο φινάλε.

Μέχρι εκείνο το σημείο βέβαια, η «Οικογενειακή Ευτυχία Α.Ε.» ξετυλίγεται σαν μια πολύ πολύ ιδιαίτερη ταινία τόσο σε φόρμα (η αμεσότητα που βγάζει η guerilla αισθητική της ψηφιακής φωτογραφίας λειτουργεί ως ένα μόνιμο σχόλιο) όσο και σε ροή, που διαρκώς δημιουργεί την αίσθηση πως κρατά το ζουμί της για λίγο παρακάτω. Μοιάζει φτιαγμένη να γεννά μονίμως ερωτηματικά στην αντίληψη του κοινού, το οποίο διαρκώς καλείται να πάρει αποστάσεις προκειμένου να μετρήσει επί τόπου την εμπλοκή του με πραγματικότητα (;) των καταστάσεων που παρακολουθεί.

Κατά βάση ο Χέρτζογκ ξεκινά από αυτό που μοιάζει με μακρινή εξωτική παραδοξότητα της σύγχρονης ιαπωνικής κουλτούρας για να μιλήσει για τη βαθιά, οικουμενική και αγεφύρωτη μοναξιά που λιμνάζει στις ψυχές των ανθρώπων. Στο αυταπόδεικτα παράλογο του να νοικιάσει κανείς πατέρα, σύζυγο, αδερφό ή φίλο, ο ακούραστος 77άχρονος δημιουργός αντιτείνει την αναπάντεχη αυθεντικότητα των συναισθημάτων που αυτές οι επίπλαστες σχέσεις δημιουργούν. Γιατί στην «Οικογενειακή Ευτυχία Α.Ε.» την πιο περίεργη ταινία του εδώ και καιρό, η πραγματικότητα αποτελεί μια μόνιμη, αγωνιώδη και πικρή στη γεύση διαπραγμάτευση που δε σταματά ποτέ.