Φεστιβάλ Βερολίνου: Γύρο γύρο όλοι

Νύχτα στην οδό Εμπερσβάλντερ του βορειανατολικού Βερολίνου. Τέσσερις Έλληνες συνάδελφοι, ελαφρώς πιωμένοι, ψάχνουμε κάτι να βάλουμε στο στομάχι πριν πάμε για ύπνο. Τα τούρκικα γυράδικα είναι εύκολη επιλογή, υπάρχουν πεντ’ έξι στη σειρά σε κάθε τετράγωνο.

Μπαίνουμε σε ένα και, ως γνώστης τουρκικών, αρχίζω να συνεννοούμαι με τον ψήστη για το περιεχόμενο των επιθυμητών σάντουϊτς. Μας εξυπηρετεί τυπικά, καθόμαστε, τρώμε.

Σηκώνομαι να βγω για τσιγάρο και με ρωτά, ό ίδιος, από πού είμαστε. Ελλάδα, του λέω, σκάει ο τύπος χαμόγελο μέχρι τ’αφτιά. «Δύναμη!», μου λέει, «σ’ εσάς βασιζόμαστε τώρα πια!». «Θα δούμε», απαντώ, «στην πράξη θα φανούν όλα».

«Εντάξει, αλλά και μόνο η παρουσία του πρωθυπουργού σας έχει ήδη εμπνεύσει λαούς καταπιεσμένους, ανθρώπους ταπεινωμένους. Εμένα μού κάνει για παλικάρι!». Μεταφέρω τα λόγια του στους συναδέλφους, τους χαμογελά εγκάρδια ο Τούρκος, και μου ξαναλέει να τους πω πως είναι μαζί μας, μας υποστηρίζουν!

Λοιπόν, μπορεί το ελληνικό σινεμά, με εξαίρεση το όνομα του Χρήστου Κωνσταντακόπουλου στην παραγωγή του «Βαλές Κούπα» του Τέρενς Μάλικ ή εκείνο του Σύλλα Τζουμέρκα στην Αγορά Συμπαραγωγών (Ειδική Μνεία Eurimages για το νέο του κινηματογραφικό πρότζεκτ), να απουσιάζει αναπάντεχα από τη φετινή Μπερλινάλε, πάντως η Ελλάδα μοιάζει να κατοικοεδρεύει στο πίσω μέρος του μυαλού κάθε ανήσυχου για το μέλλον του Βερολινέζου.

Και όχι μόνο, αν λάβω υπόψη το ενδιαφέρον ξένων συναδέλφων που σπεύδουν να ρωτήσουν Έλληνες πώς βλέπουμε τώρα τα πράγματα με το ίδιο απορημένο βλέμμα που μας ρωτούσαν και προ πενταετίας για την κρίση.

Υ.Γ. Για τους Τούρκους και τους Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία, το θέμα της κληρονομημένης ελληνοτουρκικής κόντρας έχει λυθεί από τη δεκαετία του ’60 κιόλας, την εποχή του μεγάλου κύματος οικονομικής μετανάστευσης στην πρωτεύουσα της βαριάς βιομηχανίας, και πολύ πριν «χαλαρώσει» στον ελλαδικό χώρο με τους διαδοχικούς σεισμούς του ‘99 (Αύγουστος Τουρκία, Σεπτέμβριος Ελλάδα, αμφίδρομη διασωστική βοήθεια) ή τη δημοτικότητα της «Πολίτικης Κουζίνας» του 2002.