Ταινία της Εβδομάδας: Το «Αγάπη Είναι» της Κλερ Μπερζέ δίνει πολλές και σωστές απαντήσεις στο αντίστοιχο ερώτημα - cinemagazine.gr
10:57
2/5

Ταινία της Εβδομάδας: Το «Αγάπη Είναι» της Κλερ Μπερζέ δίνει πολλές και σωστές απαντήσεις στο αντίστοιχο ερώτημα

Από την απόγνωση στην επανεκκίνηση, ένα χαμηλής έντασης και υψηλής φροντίδας πορτρέτο μιας οικογένειας που φλερτάρει με τη διάλυση και παλεύει για μια καλύτερη επόμενη μέρα. 

Από τον Τάσο Μελεμενίδη

Όπως και στην ταινία «Οι Αγώνες μας» που είδαμε πριν από 2 μήνες έτσι και εδώ στο ξεκίνημα της ταινίας, η σύζυγος μιας τετραμελούς οικογένειας αποχωρεί από το σπίτι. Ο λόγος δεν είναι κάποιου είδους απιστία, αλλά μια ανάγκη αποφόρτισης από τα οικογενειακά βάρη και τη στοίβα από τους καθημερινούς συμβιβασμούς που απαιτούνται για τη διαχείριση των υποχρεώσεων. Στο σπίτι πλέον μένει ο σύζυγος με δύο παιδιά και αν στην πρώτη ταινία η μικρή ηλικία των τελευταίων έκανε τον όλο αγώνα να παίρνει μια μορφή παιχνιδιού, εδώ τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα. 

Το «Αγάπη Είναι» είναι περισσότερο χαμηλότονο και πιο διεισδυτικό στην προσπάθειά του να εξερευνήσει τη δυναμική των σχέσεων μέσα στο σπίτι, ξεκινώντας από την μάχη του πατέρα (εξαιρετικός ο Μπουλί Λανέρ) με την αμηχανία που νιώθει για τον διπλό πλέον ρόλο του στο σπίτι, την περιέργεια των φίλων του και την άρνηση της συζύγου του στις γρήγορες συναντήσεις που έχουν να αλλάξει την απόφασή της. Προσπαθεί πρώτα να κερδίσει τη συμπάθεια των παιδιών του (δυο κόρες 17 και 14 χρονών, αντιμέτωπες με έκρηξη συναισθημάτων και εύλογη αντίδραση σε κάθε λέξη των «μεγάλων») που τον κατηγορούν ως ανεπαρκή σύντροφο και αργότερα να πείσει τον εαυτό του πως η ζωή του έχει αλλάξει οριστικά και η μόνη λύση είναι η προσαρμογή. 

Αυτό το γαϊτανάκι διαφορετικών σχέσεων ξετυλίγεται με φροντίδα και συνέπεια από την Κλερ Μπερζέ, που πριν λίγα χρόνια πήρε τη Χρυσή Κάμερα (βραβείο για ντεμπούτο σκηνοθέτη) στις Κάννες με το «Party Girl», το οποίο συν-σκηνοθέτησε με έναν παιδικό της φίλο και την τότε σύντροφό της, και τώρα παίρνει έναν ανάλογο ρόλο με αυτόν του ήρωά της. Από την αμηχανία και την ωμότητα των πρώτων σκηνών, δουλεύει καλά ένα πολύ συγκροτημένο σενάριο με σκοπό να συνεχίσει τη φράση «αγάπη είναι» με πολλές απαντήσεις, γνωρίζοντας και η ίδια πως είναι πολύ απλοϊκό να οδηγηθεί σε μία μόνο κατεύθυνση. Οι εκατέρωθεν υποχωρήσεις, οι εντάσεις, οι εξομολογήσεις, οι αγκαλιές, τα δάκρυα και τα γέλια της ταινίας προσφέρουν ένα σύνολο εικόνων που λειτουργούν ως ψηφιδωτό και συνθέτουν ένα ειλικρινές ενδοοικογενειακό πορτρέτο.