Ταινία της Εβδομάδας: Οι «Απαγορευμένες Συναντήσεις» είναι ένα δυναμικό πολιτικό θρίλερ

Οι «Απαγορευμένες Συναντήσεις», το νέο φιλμ του Παλαιστίνιου Μουάγιαντ Άλαγιαν (Βραβείο Σεναρίου και Κοινού στο Φεστιβάλ του Ρότερνταμ) αντλεί έμπνευση από αληθινό περιστατικό για να μας μεταφέρει στην τεταμένη πραγματικότητα μιας βαθιά διχασμένης Ιερουσαλήμ. Εκεί όπου η Ισραηλινή Σάρα, μία ιδιοκτήτρια καφέ που είναι παντρεμένη με στρατιωτικό και ο Παλαιστίνιος Σελίμ, ο μεταφορέας του προμηθευτή της που περιμένει να γίνει πατέρας, συνάπτουν ερωτική σχέση. Ένα τυχαίο περιστατικό ωστόσο σε μπαρ της Βηθλεέμ θα τους μπλέξει σε μία ιστορία γεμάτη αντανακλαστικά ψέματα, από εκείνα που δημιουργούν οδυνηρά αδιέξοδα. Καθώς ο Σελίμ θα βρεθεί από το πουθενά στο στόχαστρο των μυστικών υπηρεσιών τόσο των Παλαιστινίων όσο και των Ισραηλινών, η κατάσταση απειλεί να παρασύρει πολλά περισσότερα από την οικογενειακή τους γαλήνη.

Το πλέον ενδιαφέρον στοιχείο που διαχειρίζεται η ταινία αφορά στη διαπίστωση ότι σε έναν κόσμο τόσο πολωμένο, ακόμα και η ομολογία της πιο άβολης αλήθειας δεν εξασφαλίζει έξοδο διαφυγής

Ως δομή, η ταινία του Άλαγιαν έχει αφετηρία το ερωτικό δράμα για να κινηθεί ταχύτατα προς το πολιτικό θρίλερ, δίνοντας έμφαση στις ανισότητες εις βάρος των Παλαιστινίων από την ισραηλινή εξουσία. Άλλωστε, όσο κι αν οι συνέπειες των «Απαγορευμένων Συναντήσεων» μεταξύ του Σελίμ και της Σάρα είναι και για τους δύο οδυνηρές, η πραγματικότητα για τον πρώτο και τους οικείους του φέρει εμφανώς μια πιο σκληρή όψη, με την ταξική διαφορά που χωρίζει τους δύο εραστές να μην είναι άσχετη ως προς τη διαπίστωση αυτή.

Η προσέγγιση του Μουάγιαντ Άλαγιαν και του αδερφού του, Ράμι Μούσα που υπογράφει το σενάριο απέναντι στην πολιτική πτυχή της ιστορίας κερδίζει πόντους από το γεγονός ότι δεν ενδιαφέρεται να υψώσει κανενός είδους ηθική ασπίδα πάνω από τους χαρακτήρες, αφήνοντάς τους αληθινούς και ευάλωτους, να εξαντλούνται σταδιακά από τη διαχείριση μιας κατάστασης που τους ξεπερνά σε κάθε επίπεδο. Υπό αυτή την έννοια, ο καβγάς στο μπαρ και ό,τι γεννά στην εξέλιξη της ιστορίας αποτελεί τον αντικατοπτρισμό ενός βαθιά ριζωμένου καθεστώτος φόβου και καχυποψίας που επικρατεί στην Ιερουσαλήμ. Με αυτό υπόψη, είναι εμφανές πως το πλέον ενδιαφέρον στοιχείο που διαχειρίζεται η ταινία αφορά στη διαπίστωση ότι σε έναν κόσμο τόσο πολωμένο, ακόμα και η ομολογία της πιο άβολης αλήθειας δεν εξασφαλίζει έξοδο διαφυγής.

Ένα «θεματάκι» πάντως με τις «Απαγορευμένες Συναντήσεις» προκύπτει αναφορικά με τον χρόνο στον οποίο ο Άλαγιαν αφήνει τις σκηνές να «αναπνεύσουν», κάτι που αρχίζει να κοστίζει καθώς πλησιάζουμε στο σεναριακά πιο αδύναμο μέρος της ταινίας που είναι και το τελευταίο. Εκεί βλέπουμε ότι η βιωματική προσέγγιση του Παλαιστίνιου σκηνοθέτη, ένα στυλ που επιτυχημένα έχουν υιοθετήσει συνάδελφοί του όπως ο Αμπντελατίφ Κεσίς («Η Ζωή της Αντέλ») φροντίζοντας οι σκηνές τους να κρατάνε πάντα λίγο παραπάνω με τα cut να είναι χαρακτηριστικά πιο αραιά, δίνοντας χώρο σε βλέματα, διαλόγους και κινήσεις των ηρώων στο χώρο, αρχίζει να λειτουργεί εις βάρος του ρυθμού και εν τέλει της ίδιας της ταινίας που αναζητά ένα φινάλε αντάξιο της έντασης που έχει χτίσει επί μιάμιση ώρα. Μόνο που δεν το βρίσκει ποτέ, ή τουλάχιστον όχι στο βαθμό που το έχει ανάγκη.