10:38
24/1

Ταινία της Εβδομάδας: Το «Χοντρός και Λιγνός» υπoκλίνεται στην κληρονομιά των Λόρελ και Χάρντι

Υπάρχει μια σημαντική διαφοροποίηση του δίδυμου Σταν Λόρελ και Όλιβερ Χάρντι σε σχέση με τους μεγάλους κωμικούς που προηγήθηκαν αυτών – του Τσάπλιν, του Κίτον και του Λόιντ. Χωρίς να σημαίνει ότι οι παραπάνω έχασαν ποτέ την αίγλη και την απήχησή τους στο κοινό των νεότερων χρόνων, το δίδυμο γέννησε την πιο δυναμική και οργανωμένη κοινότητα θαυμαστών μέχρι και σήμερα, με φανατικούς από όλο τον κόσμο να εξακολουθούν να εκδίδουν περιοδικά, να φτιάχνουν events, μουσεία και να οργανώνουν προβολές με μια αφοσίωση που παραπέμπει σε κλειστό club παρά σε ατομικές σινεφιλικές πρωτοβουλίες.

Πως συνδέεται αυτό με το «Χοντρός και Λιγνός»; Σενάρια και ιδέες για ένα φιλμ για τα «boys» παρουσιάζονταν εδώ και χρόνια με αρκετές απορρίψεις – κάτι για το οποίο κατηγορήθηκε πρόσφατα το BBC – μέχρι να φτάσουμε στο σήμερα, όμως το κοινό που είχαν όλα projects, φιλόδοξα ή μη, ήταν πως θεωρούνταν επιβεβλημένη η εμπλοκή αυτής της κοινότητας στις ιδέες και το χτίσιμο της όποιας ταινίας. Όταν λοιπόν μπλέκονται άνθρωποι που το κύριο μέλημά τους είναι η φροντίδα μιας παρουσίασης του πολυτιμότερου θεάματος που είδαν ποτέ, είναι εξαιρετικά πιθανό να δούμε κάτι βαθύτερο από μια διεκπεραίωση αλλά παράλληλα και ένα προστατευμένο περιεχόμενο που θα λειτουργεί ως ένα είδος κληρονομιάς.

Η διεκπεραίωση θα αφορούσε μάλλον μια «εγκυκλοπαιδική» βιογραφία βασισμένη στο τρίπτυχο γνωριμία-ακμή-παρακμή, όμως ορθά αποφασίστηκε ότι κάτι τέτοιο δεν έχει πια νόημα – τις πληροφορίες αυτές μπορεί να τις αποκτήσει κάποιος σήμερα σε 15 λεπτά με ένα κλικ. Η πρόκληση ήταν στη δημιουργία ενός σεναρίου που θα έψαχνε για τον Όλι και τον Σταν πίσω από τον Χοντρό και Λιγνό, δυο ανθρώπους που βρέθηκαν μαζί από σπόντα, έκαναν καριέρα με χαρακτήρες που είχαν ίδιο ονοματεπώνυμο, «έπαιζαν» τους ρόλους τους ακόμη και στις δημόσιες εμφανίσεις δείχνοντας πως μάλλον δεν έχουν κάτι να κρύψουν πίσω από την κάμερα και όμως είχαν τις καλύτερες στιγμές τους δουλεύοντας με χωριστά συμβόλαια σαν να είναι τυπικοί συνεργάτες. 

Η δουλειά των Ράιλι και Κούγκαν στις ερμηνείες των δύο είναι από τις πιο ευλογημένες περιπτώσεις ηθοποιών που υποδύονται άλλους ηθοποιούς

Το τελευταίο το μαθαίνουμε στην πρώτη σκηνή της ταινίας, μια υπέροχη περιήγηση στο μικρό στούντιο του Χαλ Ρόουτς μέσω ενός μονοπλάνου που χωρά πλήθος αναφορών σε ταινίες και συνεργάτες του διδύμου, όπου ετοιμάζονται να γυρίσουν μια σκηνή για την ταινία «Way Out West» του 1937 που συμπεριλήφθηκε αργότερα στις κλασικότερες στιγμές τους. Μέσα σε 5 λεπτά μαθαίνουμε πως η ιστορία με τα χωριστά συμβόλαια τους κρατούσε πίσω, πως το χάος των προσωπικών τους ζωών τους γέμισε με έξοδα και πως ο Λόρελ έφτασε πια στο σημείο «τώρα ή  ποτέ» στη σκέψη να αλλάξουν στούντιο. Fade out και ταξίδι στο 1953, δυο χρόνια μετά την τελευταία τους ταινίας, το περιπετειώδες ως παραγωγή «Atoll K», χωρίς τη φροντίδα και την ανάμιξη κάποιου στούντιο καθώς αυτά είχαν αποφασίσει ομόφωνα ότι η μπογιά του διδύμου έχει περάσει. Ο Λόρελ και ο Χάρντι βρίσκονται στη Βρετανία, αναπαράγουν σε μικρά θέατρα κάποια δημοφιλή σκετς τους και ελπίζουν σε κινηματογραφική επιστροφή. 

Είναι εξαιρετικά φροντισμένος ο τρόπος με τον οποίο στο χρονικό του ταξιδιού τους στην Αγγλία, μπαίνουν μέσα πληροφορίες που λειτουργούν ως παιχνίδι για τους fans αλλά και χτίζουν τους χαρακτήρες των 2 χωρίς λόγια. Δε χρειάζεται να αναφερθεί ότι ο Λόρελ ήταν ουσιαστικά ο δημιουργός του διδύμου, αυτός που έγραφε, σκηνοθετούσε και επιμελούνταν τις ρουτίνες τους. Το καταλαβαίνουμε βλέποντάς τον να διαχειρίζεται όλο το ταξίδι και την υποτιθέμενη συμφωνία με έναν παραγωγό, σχεδόν σέρνοντας μαζί του τον Χάρντι. Ο τελευταίος έχει επιβαρυμένη υγεία όμως η επιμονή του να στηρίξει το project «Λόρελ και Χάρντι» υποδηλώνει την αναγκαιότητά του στο δίδυμο – είναι αυτός που βάζει πλάτη, υπομένει και μπλέκει σε another fine mess όπως έλεγε και στις ταινίες τους. 

Η δουλειά των Ράιλι και Κούγκαν στις ερμηνείες των δύο είναι από τις πιο ευλογημένες περιπτώσεις ηθοποιών που υποδύονται άλλους ηθοποιούς. Ο Ράιλι, με τα προσθετικά του στο πρόσωπο που τον μεταμορφώνουν σε Χάρντι και την πηγαία καλόψυχη σκηνική του παρουσία, φτιάχνει ένα εξαιρετικό προφίλ που κρατά σημαντικές αποστάσεις από την απλή μίμηση. Το ίδιο κάνει και ο Κούγκαν, που δίνει αγώνα για να πετάξει από μέσα του την προσωπική του κωμική περσόνα, παίζοντας στην εντέλεια τις γκριμάτσες του Λόρελ και κρατώντας μια αξιοζήλευτη ισορροπία όταν υποδύεται τον «διευθυντή» Λόρελ, αυτόν που κάνει τις συμφωνίες, δέχεται την άρνηση των παραγωγών και δεν αντιλαμβάνεται (σε μια από τις ωραιότερες στιγμές του φιλμ) γιατί το κοινό προτιμά τους Άμποτ και Κοστέλο από αυτούς. Παράλληλα, η πειθαρχημένη παρουσία των δύο, δίνει περισσότερες ελευθερίες στους ηθοποιούς γύρω τους, με τις απολαυστικές Σίρλεϊ Χέντερσον και Νίνα Αριάντα να υποδύονται τις συζύγους τους και να μας δείχνουν πολύ εύστοχα το ρόλο που έπαιζαν στις ζωές τους, ενώ ο Ρούφους Τζόουνς ως μάνατζερ της βρετανικής περιοδείας και εντελώς αναξιόπιστη μορφή της show business συμπληρώνει ένα τρίο που έχει και τις πιο αστείες σκηνές της ταινίας.

Το τελευταίο τονίζει και την ιδιαιτερότητα αυτής της ταινίας, να περιγράφει δηλαδή τη ζωή δύο κωμικών αλλά να τους παρουσιάζει ελάχιστα χιουμοριστικούς. Η αλήθεια είναι πως άμεσες σκηνές από την κινηματογραφική καριέρα των Λόρελ και Χάρντι είναι ουσιαστικά δύο, ο χορός του «Way Out West» και η επίσκεψη στο νοσοκομείο στο «County Hospital» την οποία αναπαράγουν στο θέατρο. Υπάρχουν περισσότερες με τη μορφή teasing, όπως το μπαούλο που πέφτει στις σκάλες παραπέμποντας στο «Music Box», όμως είναι φτιαγμένες με σκοπό να γίνονται αντιληπτές κυρίως από όσους γνωρίζουν. Και αν κάποιος δε γνωρίζει πιθανά να μην αντιληφθεί γιατί το δίδυμο έκανε τόσο μεγάλη επιτυχία, μια συνειδητοποιημένη απόφαση της παραγωγής που θέτει ως προτεραιότητα να επενδύσει στην προσωπική σχέση για να αποδείξει ότι πρώτα ο Σταν και ο Όλι αγάπησαν την ομάδα που έφτιαξαν, αν και τους πήρε χρόνια να το συνειδητοποιήσουν. Γνωρίζοντας τους ανθρώπους κάτω από τα διάσημα καπέλα τους, θέλει να λειτουργήσει ως μια ιδιότυπη εισαγωγή για κάποιον που σήμερα θέλει να εντρυφήσει στον κόσμο τους και να καταλάβει ακόμη καλύτερα το χιούμορ τους. Το ίδιο κάνει πολύ ευγενικά και ο σκηνοθέτης Τζον Μπέρντ (του πολύ πιο βιρτουόζικου «Filth») που φροντίζει το ρυθμό και τις δραματικές κορυφώσεις με σύνεση, αποφεύγοντας οποιοδήποτε αφηγηματικό ρίσκο η υποψία προσωπικών trademarks, σαν μια υπόκλιση στην κινηματογραφική ιστορία.