Ταινία της Εβδομάδας: Ο «Δρόμος του Κεραυνού» είναι ένας μίνι θρίαμβος του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά

Το προ τριετίας πολυβραβευμένο μικρού μήκους του Τζιμ Κάμινγκς που πήρε τον τίτλο του από το περίφημο τραγούδι του Μπρους Σπρίνγκστιν, είχε τον Αμερικανό σκηνοθέτη και σεναριογράφο στο ρόλο ενός συντετριμμένου αστυνομικού που αρθρώνει με κωμικοτραγικά άβολο τρόπο το τελευταίο αντίο προς τη μητέρα του.

Δύο χρόνια μετά, ο Κάμινγκς επέστρεψε με τη μεγάλου μήκους εκδοχή εκείνου του «Thunder Road» που γνωρίσαμε το 2016, οδηγώντας τη συνήθη πλην όμως όχι πάντα επιτυχημένη πρακτική νέων σκηνοθετών να πλειοδοτούν πάνω στην επιτυχία μιας μικρού μήκους τους, σε έναν αναπάντεχο θρίαμβο του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά που ξεχώρισε στο φεστιβαλικό κύκλωμα και αγαπήθηκε από το κοινό των Νυχτών Πρεμιέρας.

Το νέο «Thunder Road» ξεκινά (περίπου) όπως και το αρχικό. Μόνο που εδώ για τον ήρωά μας ονόματι Τζιμ Αρνόντ (τον υποδύεται ξανά ο Κάμινγκς), ό,τι ακολουθεί τη σκηνή της κηδείας είναι η ιλαροτραγική καθημερινότητα ενός συναισθηματικά εύθραυστου ανθρώπου που παλεύει με την απώλεια και τη ματαίωση. Γιατί πέραν του θανάτου της μητέρας του, ο καλοπροαίρετος Τζιμ έχει να αντιμετωπίσει ένα φρέσκο διαζύγιο και μια σφόδρα ανεπιθύμητη για τον ίδιο κόντρα με την πρώην σύζυγό του για την κηδεμονία της κόρης τους Κρίσταλ. Και σαν να μη φτάνουν αυτά, η απολύτως αδέξια προσπάθεια να βρει στήριγμα στη δουλειά του τον οδηγεί σε χειρότερους μπελάδες με την υπηρεσία και ρήξη με τον κολλητό του φίλο και συνάδελφο Νέιτ (Νίκαν Ρόμπινσον).

Θυμίζει την αυθεντικότητα εκείνων των «μικρών» ταινιών που όρισαν κάποτε την έννοια του ανεξάρτητου σινεμά

Αν κάτι χαρακτηρίζει το προσωποπαγές σύμπαν που επεκτείνει και εξερευνά υποδειγματικά ο Κάμινγκς είναι η αμεσότητα και η δίχως ίχνος επιτήδευσης ενσυναίσθηση με την οποία προσεγγίζει τον κεντρικό του ήρωα, παίζοντας διαρκώς στα όρια του δράματος και της κωμωδίας. Ο Τζιμ Αρνόντ που ξεδιπλώνεται στην οθόνη θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένας χαρακτήρας βγαλμένος από την κωμική πλευρά των αδερφών Κοέν (βλ. «A Serious Man») ή ενός πρώιμου Πολ Τόμας Άντερσον.

Πέραν ωστόσο από το που μπορεί να παραπέμπει ο πρωταγωνιστής, γεγονός παραμένει πως ο Κάμινγκς καταθέτει ψυχή τόσο μπροστά όσο και πίσω από την κάμερα, μιλώντας για έναν ευάλωτο άνθρωπο που φλερτάρει με την άβυσσο της κοινωνικής και συναισθηματικής απομόνωσης καθώς παλεύει να ταιριάξει τις δικές του αποχρώσεις σε έναν κόσμο που λειτουργεί καλύτερα με όρους άσπρου και μαύρου.

Αναμφίβολα το «Thunder Road» είναι αυτό που συνηθίζουμε να χαρακτηρίζουμε «μικρή» ταινία, θυμίζοντας ωστόσο έντονα την αυθεντικότητα εκείνων των επίσης «μικρών» ταινιών που όρισαν κάποτε την έννοια του ανεξάρτητου σινεμά και που αναζήτησαν αδιάκοπα την ατακτοποίητη αλήθεια της ανθρώπινης φύσης. Ο Τζιμ Αρνόντ άλλωστε είναι ένας τύπος «εντός, εκτός και επί τα αυτά» για να δανειστούμε έναν όρο από τη γεωμετρία. Με άλλα λόγια, επαφίεται στον θεατή αν βρει στον πρωταγωνιστή έναν συνηθισμένο άνθρωπο που τρεκλίζει συναισθηματικά επειδή βρίσκεται σε μια άνευ προηγουμένου πρέσα ή κάποιον που εξαρχής αντιμετωπίζει ένα κάποιου τύπου δομικό ζήτημα λειτουργικότητας.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, «μικρές» ταινίες σαν το «Thunder Road» που έχουν στηθεί με τόση ψυχή και ταλέντο είναι που καθιστούν την κινηματογραφική εμπειρία αξιαγάπητη και τόσο βαθιά προσωπική.