Μπερλινάλε: For Your Consideration

Στα διαγωνιζόμενα για τη Χρυσή Άρκτο «45 χρόνια» του Άντριου Χέιγκ, στο ρόλο της ηλικιωμένης Κέιτ που διαπιστώνει με πίκρα πως ο φαινομενικά αφοσιωμένος σύζυγός της (Τομ Κόρτνεϊ) δεν έχει πάψει να κατατρύχεται από την ανάμνηση της χαμένης πρώην του, η Βρετανή ηθοποιός Σαρλότ Ράμπλινγκ δίνει την καλύτερη ερμηνεία της μακράς καριέρας της μετά το «Κάτω απ’ την άμμο» του Φρανσουά Οζόν.

Στη δε «μυθοπλαστική βιογραφία» του Μπιλ Κόντον «Ο Κύριος Χολμς», που επίσης προβάλλεται στη Μπερλινάλε εκτός συναγωνισμού, ο Ίαν ΜακΚέλεν επανέρχεται, μετά από μια δεκαπενταετία εναλλάξ τυποποίησης ως μάγος Γκάνταλφ και υπερήρωας Μαγκνέτο, στην σαιξπηρική παιδεία και τη χαρακτηριστικά δεσποτική εκφορά του υποδυόμενος έναν γερασμένο Σέρλοκ Χολμς που θυμάται σημαδιακές αποστολές και πρόσωπα στη βρετανική επαρχία των τελών του ’40.

Αμφότεροι -αν όχι και οι ίδιες ταινίες σε κάποιες επιτεύξεις- θα μπορούσαν θεωρητικά να λογαριαστούν για την οσκαρική λίστα του... 2016. Μήπως, όμως, είναι πολύ νωρίς για τέτοιου τύπου προγνωστικά;

Πλέον καθόλου, θα λέγαμε. Αρκεί να θυμηθεί κανείς δύο περυσινές συμμετοχές στο Φεστιβάλ Βερολίνου που φέτος πρωτοστατούν στις επιλογές της Ακαδημίας. Για εννέα Όσκαρ, μεταξύ άλλων και Καλύτερης Ταινίας, προτείνεται το «Ξενοδοχείο Grand Budapest» του Γουές Άντερσον, ταινία έναρξης – σε παγκόσμια πρεμιέρα – της Μπερλινάλε 2014 απ’ όπου έφυγε με το Μεγάλο Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής, για έξι (κι αυτό επίσης για Καλύτερη Ταινία) το τιμημένο με τη Χρυσή Άρκτο «Boyhood» του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ που, αν και είχε πρωτοπαρουσιαστεί στο Σάντανς λίγες εβδομάδες πριν, μονάχα στη γερμανική πρωτεύουσα απογειώθηκε πραγματικά.

Από τότε -πριν μια δεκαετία περίπου- που η απονομή των Όσκαρ μετακόμισε σε τέλη Φλεβάρη από τέλη Μάρτη, τα αμερικανικά στούντιο έπαψαν να χρησιμοποιούν τη Μπερλινάλε ως πλατφόρμα παγκόσμιας προώθησης των εκάστοτε (τρεχόντων) οσκαρικών ταινιών τους. Με την ανακοίνωση των υποψηφιότητων για Όσκαρ να προηγείται του φεστιβάλ, η επικοινωνιακή πολιτική δεν είχε πλέον κανένα νόημα.

Στα χρόνια που μεσολάβησαν, ο εν λόγω ρόλος της Μπερλινάλε περιορίστηκε σε καθαρές συμπτώσεις, κι αυτές ξενόγλωσσες, τύπου «Ζωή σαν Tριαντάφυλλο» (ταινία έναρξης του φεστιβάλ το 2007, που έφθασε να τιμηθεί την επόμενη χρονιά με τα Όσκαρ Α’ Ρόλου για την Μαριόν Κοτιγιάρ και Μακιγιάζ) ή «Ένας Χωρισμός» (Χρυσή Άρκτος 2011 και υποψήφια για Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου και Ξενόγλωσσης Ταινίας το 2012, με νίκη στο δεύτερο).

Σύμφωνα με το έντυπο The Hollywood Reporter, που αφουγκράζεται καθημερινά τους επαγγελματίες του τμήματος Αγορά της Μπερλινάλε, τούτη η αποχή μοιάζει να λαμβάνει τέλος μετά το πολύμηνο build-up των ταινιών των Άντερσεν και Λινκλέιτερ.

Οι Αμερικάνοι παραγωγοί είναι πλέον πολύ λιγότερο επιφυλακτικοί απέναντι στο ρόλο του φεστιβάλ ως προωθητικό όχημα των οσκαρικού δυναμικού φιλμ τους (εξ ου, ακόμα, και η εκτός συναγωνισμού φετινή συμμετοχή της ακριβής «Σταχτοπούτας» του Κένεθ Μπράνα, που δεν αποκλείεται να τσιμπήσει υποψηφιότητες σε τεχνικές κατηγορίες του χρόνου) και ο καλλιτεχνικός διευθυντής Ντίτερ Κόσλικ έχει ήδη ξεκινήσει να ανακτά το από καιρό χαμένο του «οσκαρικό» τερέν.