10:47
24/10

«Πιο μεγάλο, πιο γρήγορο, πιο πολύ»: Κυκλοφόρησαν οι κριτικές του «Stranger Things 2»

Το καλοκαίρι του 2016 η πρώτη σεζόν «Stranger Things» έκανε την έκπληξη. Κανείς δεν περίμενε πως η ρετρό αναφορά της σειράς του Netflix θα είχε τέτοιο word of mouth. Σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά, λίγο πριν την πρεμιέρα του δεύτερου κύκλου, οι δημιουργοί και συντελεστές ξέρουν πως δεν μπορείς να επαναλάβεις εύκολα το «πρώτο σοκ» και να φέρεις τα «πάνω κάτω». Μπορείς όμως να παραδώσεις ένα αξιοπρεπές σίκουελ. Και η δεκαετία του '80 μας δίδαξε καλά τι σημαίνει σίκουελ.

Οι πρώτες κριτικές για τον καινούργιο κύκλο αναφέρουν πως οι αδελφοί Ντάφερ δεν απογοητεύουν και χωρίς να αποκαλύψουν πολλά spoilers, κάνουν λόγο για μία ικανοποιητική, φιλόδοξη όσο και συναισθηματική σεζόν. Το μόνο πρόβλημα(;) είναι πως το αδηφάγο κοινό είναι σίγουρο πως θα καταναλώσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα τα 9 νέα επεισόδια, οπότε από Δευτέρα προσπαθήστε να αποφύγετε τα spoilers στα timeline σας.

Σύμφωνα με το IndieWire η νέα σεζόν είναι πολύ μεγαλύτερη:

Το «Stranger Things 2» είναι μεγάλο. Τα πάντα σ' αυτό είναι μεγάλα. Η ιστορία του είναι μεγάλη, τα συναισθήματα που προκαλεί είναι μεγάλα, η μουσική του, οι αναφορές του, οι χαρακτήρες του είναι όλα μεγάλα, μεγάλα, μεγάλα. Με ένα παραπάνω επεισόδιο, μια χούφτα νέων προσώπων, περισσότερα χρήματα στον προϋπολογισμό και αναλογικά φουσκωμένες ιδέες, το σίκουελ της πρωτοεμφανιζόμενης σειράς του Netflix είναι ένα συνειδητό βήμα για να επεκτείνει το πεδίο και να διευρύνει την ιστορία της.

Στην κριτική του, το Variety βρίσκει την επέκταση «άνιση»:

Η επέκταση του καστ του Χόκινς είναι άνιση. Ο Μπρετ Γκέλμαν είναι απολαυστικός ως αγχωμένος ανεξάρτητος ρεπόρτερ που προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει στην πόλη, ο Πολ Ράισερ είναι τέλειος στο ρόλο του ανεπαρκή επιστήμονα και ο Σον Όστιν ενσωματώνει για άλλη μια φορά τα χαρακτηριστικά στοιχεία ενός αγαπητού ήρωα με χαμηλό προφίλ. Οι υπόλοιποι νέοι χαρακτήρες, όμως, είναι λιγότερο επιτυχημένοι και σε ένα πολύ μέτριο επεισόδιο, προς το τέλος της σεζόν, όπου εμφανίζονται πολλοί από αυτούς, παρά τις συναρπαστικές προσδοκίες, έχουμε μία χαμένη ευκαιρία.

Η μεγαλύτερη κλίμακα όμως δεν φαίνεται να επισκιάζει την καρδιά της σειράς, σύμφωνα με το The Hollywood Reporter:

Υπάρχουν σίγουρα περισσότερα χρήματα στην οθόνη για τη δεύτερη σεζόν, με επιπλέον χρόνο για CGI πλάσματα και καλύτερες κασκάντες, όμως η σειρά παραμένει πιστή σε μία ανατριχιαστική διάθεση και ευδοκιμεί στον απόκοσμο σχεδιασμό ήχου και την απειλή του αόρατου. Το «Stranger Things» εξακολουθεί να είναι μια σειρά που λειτουργεί καλά όταν οι χαρακτήρες της βρίσκονται σε σκοτεινούς διαδρόμους, σε περιορισμένους χώρους ή ρίχνουν φως σε σκοτεινά καταφύγια και οι Ντάφερ, σκηνοθέτες 4 επεισοδίων, φροντίζουν οι επόμενοι συν-σκηνοθέτες Σον Λέβι, Άντριου Στάντον και Ρεμπέκα Τόμας να βρίσκονται όλοι στην ίδια σελίδα.

Το USA Today γραφει θετικά (αλλά με σκεπτικισμό):

Η νέα σεζόν είναι πιο εντυπωσιακή και πιο έντονη από την πρώτη, και προχωρά πολύ περισσότερο στο είδος του τρόμου. Υπάρχει μια αξιοσημείωτη αύξηση στα jump-scares και η απειλή του θανάτου είναι πιο αισθητή.

Οι αδελφοί Ντάφερ κατάφεραν να επαναλάβουν αυτό που έκανε την πρώτη σεζόν τόσο καλή, ενώ παράλληλα εξελίσσουν την ιστορία τους με σωστό τρόπο, έξυπνη γραφή και έντεχνη πλοκή. Όπως και στον πρώτο κύκλο, δεν λειτουργούν όλα τέλεια, αλλά στο σύνολο το αποτέλεσμα είναι και πάλι ικανοποιητικό, συναισθηματικό, αρκετά τρομακτικό και πάνω απ 'όλα μας κάνει να ενδιαφερόμαστε βαθιά για τα αουτσάιντερ που όταν βρίσκονται μαζί μετατρέπονται σε ήρωες.

Το Vanity Fair από την άλλη δεν εντυπωσιάστηκε, αναφέροντας πως η σειρά αυτοβαυκαλίζεται:

Το πρόβλημα με το «Stranger Things» είναι ότι δεν έχει ακόμη κερδίσει την αξία του όπως οι υπόλοιπες καθαγιασμένες αναφορές του, έτσι η αυτοαναφορά της δεύτερης σεζόν είναι άσχημη, είναι πρόωρη. Έχοντας τον σπουδαίο Ντέιβιντ Χάρμπουρ και τη Γουινόνα Ράιντερ να κάνουν τα ίδια απελπισμένα τρικ της πρώτης σεζόν, ελπίζοντας ότι θα αναπολούμε με αγάπη, «Ω, σωστά, θυμάσαι;» δεν λειτουργεί, όταν μάλιστα πρωτοπροβλήθηκε μόλις πέρυσι, και η σειρά έκτοτε έγινε αντικείμενο αστείων και παρωδίας. Πρόκειται για έναν κοινό κίνδυνο, που εδώ φαίνεται περισσότερο, το συναίσθημα πως η σειρά εξαντλήθηκε με τη δική της επιτυχία.

Στη σελίδα του RogerEbert.com γίνεται λόγος για τις αναφορές στο σινεμά του Τζέιμς Κάμερον:

Υπάρχουν νέοι χαρακτήρες, νέες υποπλοκές και νέα τέρατα, αλλά το «Stranger Things 2» ανακαλεί αναμφισβήτητα την πρώτη σεζόν, σε βαθμό που θα μπορούσε να ξενίσει ορισμένους θεατές που ελπίζουν σε κάτι διαφορετικό. Πολλά από τα θέματα, οι κακοί, ακόμα και οι ιστορίες των χαρακτήρων επιστρέφουν από πέρυσι, στο βαθμό που η εξαφάνιση της Μπαρμπ να είναι ένα σημαντικό σημείο αναφοράς. Έπρεπε οι αδελφοί Ντάφερ να αποστασιοποιηθούν περισσότερο και να κάνουν κάτι εντελώς νέο; Αν εξετάσουμε το μοντέλο Κάμερον, η απάντηση είναι προφανώς όχι. Οι επιτυχίες του «Aliens» και «T2: Judgment Day» αντανακλούσαν πολύ συνειδητά τις ταινίες που προηγήθηκαν και δεν μας πείραζε. Είναι η εκτέλεση της '80s συνταγής «πιο μεγάλο, πιο γρήγορο, πιο πολύ» που μετράει.