H δαμασκηνιά του Απιτσατπόνγκ Βερασεθακούλ

H καραντίνα, όπως και το σινεμά, όπως και η ζωή, της οποίας άλλωστε μέρος αναγκαστικά είναι, έχει κι άλλες όψεις, ασυνήθιστες, απροσδόκητες και χρειαζούμενες. Αν δεν αποφασίσεις να αντλήσεις από μέσα σου, από αυτά που αγαπάς κι από τη Φύση, η περίοδος αυτή θα είναι δυσκολότερη απ' όσο ήδη είναι.

Ο σκηνοθέτης του «Ο Θείος Μπούνμι Θυμάται τις Προηγούμενες Ζωές του», στην ασφάλεια του δικού του κατ' οίκον περιορισμού στην πατρίδα του την Ταϊλάνδη, μας συντροφεύει με τη δική του ανάγνωση της κατάστασης:

«Έχω μια δαμασκηνιά στο σπίτι μου. Δεν της έδινα ποτέ πολλή σημασία, καθώς έλειπα συχνά. Τώρα τελευταία όμως δοκίμασα τους καρπούς της. Έχουν την πιο ωραία γεύση, γλυκόξινη, φρέσκια, σαν γεύση καλοκαιριού. Στέλνω στην αδελφή μου, στο προηγούμενό μου αγόρι. Και όλο βγάζει νέους καρπούς. Το φαινόμενο μου μοιάζει μαγικό. Βλέπω το δέντρο τη νύχτα, τις πορτοκαλιές του κηλίδες να λαμπυρίζουν. Λένε πως όταν τα δέντρα και τα φυτά παράγουν ασυνήθιστες ποσότητες καρπού και άνθους σημαίνει πως πεθαίνουν. Έτσι παρακολουθώ τη δαμασκηνιά μου προσμένοντας τον θάνατό της. Κάθε της καρπός μου μοιάζει πια ακόμα πιο ανεκτίμητος. Και κρατώ τους σπόρους της για το μέλλον. Θα ανθοφορήσουν τώρα που έρχεται η περίοδος των βροχών».

Είναι ωραίος τύπος ο Βεερασετάκουλ. Κι ελπίζουμε σύντομα να δούμε και την επόμενή του ταινία, το «Memoria», την πρώτη αγγλόφωνη ταινία του (με την Τίλντα Σουίντον), που βέβαια ακόμα δεν έχει ημερομηνία. Ήταν πιθανό να το βλέπαμε στις Κάννες, των οποίων ο Ταϊλανδός είναι μόνιμος επισκέπτης, τώρα αναμένουμε κάνοντας ό,τι και όσα καλύτερα μπορούμε με τον χρόνο της ζωής μας όπως, όμορφα ποιητικά, μας συντρόφευσε και ο συμπαθής δημιουργός.