Για πρώτη φορά στα 81 χρόνια του θεσμού, κανένας από τους υποψήφιους συνθέτες δεν είναι Αμερικάνος! Οι υποψηφιότητες στην κατηγορία Μουσικής, αποδεικνύουν πως οι σκηνοθέτες ψάχνουν νέους τρόπους πρωτότυπης αφηγηματικής συνοδείας και όργανα όπως το εκκλησιαστικό όργανο, οι μπαλαλάικες και τα ηλεκτρονικά επεξεργασμένα πιάνα, το αποδεικνύουν.

«Ξενοδοχείο Grand Budapest» - Αλεξάντρ Ντεσπλά.

Μετά από έξι υποψηφιότητες, ο μισός Έλληνας Αλεξάντρ Ντεσπλά σκοράρει με διπλή συμμετοχή, θυμίζοντας εποχές Τζον Γουίλιαμς. Ο οξυδερκής μουσικός δημιουργεί μία άγρια μίξη από μουσικά όργανα της ανατολικής Ευρώπης και της Ρωσίας που υπηρετούν το ιδιόρρυθμο σύμπαν του Γουές Άντερσον απόλυτα. Η μουσική του έχει ιδέες, ρυθμό, ένταση και...πλάκα! Το συγκεκριμένο σκορ είναι ένα εξαιρετικό δέσιμο ήχου και εικόνας και αποτελεί την προσωπική επιλογή του συνθέτη στην περίπτωση βράβευσής του, από τη στιγμή που έχει αντίπαλο τον εαυτό του με...

«Το Παιχνίδι της Μίμησης» - όπου η ορχήστρα και τα ηλεκτρονικά επεξεργασμένα πιάνα, ακολουθούν το δράμα του χαρακτήρα του Άλαν Τιούρινγκ, την τραγωδία του Β' Παγκόσμιου Πολέμου και το σασπένς της επίλυσης του «Enigma». Μέσα από έναν πολύ γρήγορο ρυθμό και περίπλοκες ενορχηστρώσεις ο Ντεσπλά αποτυπώνει μουσικά την ταχύτητα της δράσης και της λογικής. Από τις δυο υποψηφιότητές του το συγκεκριμένο είναι πιο συμβατική επιλογή, αλλά μήπως τελικά οι ψήφοι μοιραστούν και χρυσωθεί κάποιος άλλος;

«Η Θεωρία των Πάντων» - Γιόχαν Γιόχανσον.

Όπως για παράδειγμα ο συμπαθής Ισλανδός; Εδώ το πιάνο έχει και πάλι τον κύριο λόγο, με την ορχήστρα να συνοδεύει τις μελωδικές γραμμές. Η αλήθεια είναι πως οι μελωδίες του Γιόχανσον μένουν εντονότερα στη μνήμη κατά τη θέαση της ταινίας και λειτουργούν αντιστικτικά με τα όσα δραματικά συμβαίνουν επί της οθόνης. Ο Γιόχανσον μετά τη Χρυσή Σφαίρα είναι και το οσκαρικό φαβορί από τη στιγμή που οι συνθέσεις του εγγίζουν τη φυσική, το αστρονομικό θαύμα, την ομορφιά, την ποιήση του κόσμου και την καρδιά ενός love story με επιτυχία.

«Ο Κος Τέρνερ» - Γκάρι Γέρσον.

Η έκπληξη τελικά ήρθε από την Αγγλία, αν και θα προτιμούσαμε μία πιο τολμηρή επιλογή όπως το «Κάτω από το Δέρμα» της Μίκα Λέβι. Ο Γέρσον είναι ένας βετεράνος συνθέτης του θεάτρου και το «Κος Τέρνερ» είναι μόλις η τρίτη του κινηματογραφική δουλειά, παρά τα 60 του χρόνια. Μουσική δωματίου από ένα κουιντέτο εγχόρδων και σαξόφωνα, αντηχούν την περίοδο με ιδιαίτερη γραφή και εμβαθύνουν στην ψυχοσύνθεση του Κου. Τέρνερ. Σίγουρα μία ανατρεπτική επιλογή η θέση στην πεντάδα, αλλά κόστισε σε αξιολογότερες προτάσεις.

«Interstellar» - Χανς Ζίμμερ.

Μετά από 9 υποψηφιότητες, ο Ζίμμερ έχει μείνει με ένα μόλις όσκαρ, κι αυτό προ 20ετίας. Δυστυχώς δεν θα είναι η χρονιά του. Και λέμε δυστυχώς γιατί στο «Interstellar» ο Ζίμμερ επιστρέφει αγνός και σόλο (χωρίς τα μουσικά δεκανίκια που κουβαλούσε τα τελευταία χρόνια) με μία μουσική ραψωδία που ενισχύει το αίσθηση του θαύματος και γίνεται μία πνευματική, κοσμική Λειτουργία βασισμένη στο ανθρώπινο μεγαλείο. Από τον Μάλερ μέχρι τον Φίλιπ Γκλας, καλύπτει μία τεράστια απόσταση «διαστρικής» έμπνευσης και παραδίδει κανονικά το καλύτερο σάουντρακ της χρονιάς. Έπεσε στην περίπτωση...

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Μέσα από μία λίστα 79 τραγουδιών, η Ακαδημία διάλεξε τα συγκεκριμένα πέντε, αφήνοντας πίσω καλλιτέχνες όπως η Πάτι Σμιθ, η Λάνα Ντελ Ρέι, η Λόρντι και οι Coldplay.

Δυστυχώς η κατηγορία τραγουδιού είναι αρκετά παραγνωρισμένη από τα μέλη της Ακαδημίας και οι βράβευσή τους συνήθως δεν αφορά κανένα (με εξαιρέσεις). Το «Grateful» από το «Beyond the Lights» και το «I'm not Gonna Miss You» από το «Glen Campbell...I'll Be Me», εμφανίστηκαν από το πουθενά.

Το πρώτο είναι γραμμένο από την πάλαι ποτέ ιέρεια της οσκαρικής μπαλάντας Νταϊάν Γουόρεν (θυμηθείτε π.χ. τους Aerosmith και το «I Don't Wanna Miss a Thing»), ενώ το δεύτερο είναι μία συγκινητική καταγραφή της δραματικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο θρύλος της κάντρι, Γκλεν Κάμπελ, που πάσχει από Αλτσχάιμερ.

Από κινηματογραφικής σκοπιάς, τα τρία επόμενα τραγούδια έχουν φιλμική παρουσία και δραματουργικό παρόν στις ταινίες που συνοδεύουν. 

Το ξεδιάντροπα φευγάτο «Everything is Awesome» από την «Ταινία Lego» είναι ειλικρινά διασκεδαστικό και το «Lost Stars» από το «Πάρ'το Από την Αρχή» είναι μελωδικά ενδοσκοπικό. Κανένα βέβαια δεν έχει τύχη. Το «Glory» από το «Selma», των Τζον Λέτζεντ και Common, θα είναι ο νικητής της βραδιάς και θα λυτρώσει μέσα από τη νεο-γκόσπελ μουσική του πρόταση, την Ακαδημία για την έλλειψη λοιπών υποψηφιοτήτων της ταινίας.