Η Κατηγορούμενη

Θολές εικόνες μετά από ένα πάρτι, που εστιάζουν σε πεταμένα μπουκάλια και αποτσίγαρα υπό τους ήχους του «Eyes Without a Face» του Μπίλι Άιντολ, είναι όπως φαίνεται ό,τι θυμάται η κατηγορούμενη του τίτλου, τη στιγμή που η φίλη της βρίσκεται νεκρή σε έναν καναπέ παραδίπλα, γεμάτη μαχαιριές που δεν μπορεί κανείς να εξηγήσει. Ως η μόνη που απέμεινε ζωντανή στο σπίτι και χωρίς κάποιο άλλοθι, η Ντολόρες γίνεται αυτομάτως η Νο1 ύποπτη, γεγονός που την οδηγεί σε μια μόνιμα κατατονική συμπεριφορά που θολώνει περισσότερο τα νερά.

Η ταινία του Γκονζάλο Τομπάλ προσπαθεί να είναι πολλά πράγματα μαζί χωρίς να καταφέρνει να μείνει εντελώς πιστή σε κάποιο από αυτά ως το τέλος. Το μόνο που πασχίζει να αποδείξει από νωρίς είναι πως δεν απευθύνεται στον θεατή που θέλει να μάθει απλά τον δολοφόνο, καθώς χρησιμοποιεί την υπόθεση για να καταδείξει, με πολύ παρωχημένο τρόπο είναι η αλήθεια, το αδηφάγο πρόσωπο των media αλλά και την επένδυση των γονιών της κατηγορούμενης στην εικόνα και τους συμβολισμούς τους παρά στην έρευνα για το τί μπορεί να έγινε. 

Η κάμερά του είναι σχεδόν πάντα στο πρόσωπο της πρωταγωνίστριας που εκφράζει αμήχανα της ελαφρώς αλλόκοτη συμπεριφορά της ηρωίδας της, και πάνω σε αυτό το πρόσωπο προσπαθεί να στήσει έναν κορμό που αποδεικνύει πως είναι πιο ενδιαφέρουσα η σημειολογία των γεγονότων παρά τα ίδια τα συμβάντα. Ως ένα βαθμό, η οπτική του έχει ενδιαφέρον όμως στο δεύτερο μισό της ταινίας ξεχνά να την οδηγήσει σε έναν συγκεκριμένο δρόμο. Η «Κατηγορούμενη» καταλήγει να είναι λίγο ταινία μυστηρίου, λίγο κριτική της μεγαλοαστικής τάξης, λίγο ενδοσκόπηση των οικογενειακών δεσμών, ακόμη και λίγο σάτιρα μιας άβουλης σημερινής γενιάς εφήβων, με αποτέλεσμα όποιος θεατής γαντζωθεί και παρατηρήσει μια από αυτές τις συνιστώσες να μην μείνει ικανοποιημένος.